1- هیچ تک عکسی نمی‌تواند شخصیت واقعی یک نفر را به نمایش بگذارد
پس از عکاسی از سوژه‌های بیشمار، آنی لیبوویتز متوجه شده است که هیچ تک عکسی نمی‌تواند شخصیت واقعی یک نفر را به نمایش بگذارد. او عقیده دارد در صورتی که چند عکس از سوژه گرفته شود، بهتر می‌توان داستان او را بازگو کرد. برای درک بهتر این موضوع لیبوویتز به یکی از تجربیات خودش در لاس وگاس اشاره می‌کند.
[relatedpost post=”117255″]
او زمانی که می‌خواست از چند دختر که بازیگر تئاتر بودند عکاسی کند، متوجه می‌شود که آن‌ها پس از آماده شدن با تغییرات زیادی روبرو می‌شوند. لیبوویتز نیز تصمیم می‌گیرد قبل از آماده شدن هم از این دخترها عکس بگیرد. او می‌گوید: «من از آن‌ها خواستم که قبل از حاضر شدن هم یک عکس بگیرم.» سپس ادامه می‌دهد: «نتیجه فوق‌العاده بود. این اولین باری بود که من متوجه شدم برای گفتن یک داستان حداقل به دو عکس نیاز دارید.»
2- پرتره‌های مفهومی هنگامی که درمورد سوژه باشند تاثیرگذاری بیشتری دارند
بخشی از میراث آنی لیبوویتز به عنوان عکاس ارشد رولینگ استون به استفاده از تصاویر روی جلد مفهومی بر می‌گردد. به گفته لیبوویتز مهم‌ترین عاملی که باعث شد روی جلد رولینگ استون از تصاویر مفهومی استفاده کند به یکی از تجربیات او در مجله لایف برمی‌گردد. او زمانی که می‌خواست از یک گروه شاعر عکاسی کند، سعی کرد از شعرهای هر شاعر در عکس‌های خودش استفاده کند. به گفته او کلید خلق پرتره‌ای مفهومی خوب، تحقیق و مطالعه است.
او هنگامی که می‌خواهد یک مفهوم را هول سوژه گسترش دهد به تصاویر قبلی او نگاه می‌کند تا ببیند آن‌ها چه کارهایی انجام داده‌اند، چه کارهایی را دوست دارند انجام دهند و چه کارهایی انجام نشده است. این موضوع باعث می‌شود جلسه عکاسی به خوبی پیش برود و تصاویر نیز ارتباط نزدیکی با سوژه داشته باشند. لیبوویتز می‌گوید: «تمام کارهایی که من انجام می‌دهم از سوژه نشات می‌گیرد.»
به خاطر اینکه خیلی از سوژه‌ها معمولا عکس‌های خودشان را به همراه ندارند، شما باید با حرف زدن متوجه علایق و گذشته سوژه خودتان شوید. با این وجود خیلی از پرتره‌هایی که به صورت رسمی گرفته می‌شوند، محدود هستند و بیشتر تمرکز روی لباس، ژست و لبخند سوژه است. عکس‌هایی هم که در فضای باز گرفته می‌شوند سعی می‌کنند فضایی شبیه فضاهایی که در پارک‌ها و با حضور خانواده می‌بینید را شبیه‌سازی کنند و به ندرت به علایق واقعی سوژه توجه می‌کنند.
3- شناخت نور مهم‌تر از شناخت تجهیزات است
عکاس‌ها عاشق حرف زدن در مورد تجهیزات خودشان هستند. به هر وبسایت یا انجمن مربوط به عکاسی که مراجعه کنید، متوجه این موضوع می‌شوید. با وجود اینکه تجهیزات جایگاه خودشان را دارند، لیبوویتز عقیده دارد که شناخت نور مهم‌تر از شناخت تجهیزات است. با اینکه در حال حاضر او معمولا از فلاش‌های اکسترنال برای عکاسی استفاده می‌کند اما سال‌های زیادی فقط با نور طبیعی عکاسی کرده و به مطالعه خصوصیات آن پرداخته است. او حتی الان هم ترجیح می‌دهد از نور طبیعی استفاده کند و در مواقعی هم که مجبور به استفاده از فلاش می‌شود سعی می‌کند به شکلی از آن استفاده کند که شبیه به نور طبیعی باشد.
[relatedpost post=”105915″]
او می‌گوید همیشه تلاش می‌کنم کمترین تجهیزات را با خودم حمل کنم. تجهیزاتی که بیشتر اوقات وی با خودش حمل می‌کند عبارت است از دوربین، منبع نوری که با باتری کار می‌کند و برخی اوقات هم یک چتر. آنی لیبوویتز عقیده دارد تجهیزات زیاد شما را محدود می‌کند و باعث می‌شود وقت و توجهی که می‌توانید صرف سوژه کنید، صرف استفاده از تجهیزات شود.
4- عکاس‌ها به صورت مداوم باید عکس‌های قبلی خودشان را ببینند.
لیبوویتز معتقد است که عکاس‌ها باید همیشه عکس‌های قبلی خودشان را ببینند. جالب است بدانید که خیلی از عکاس‌ها این کار را نمی‌کنند و بیشتر عکس‌های دیگر عکاس‌ها را می‌بینند تا از آن‌ها الهام بگیرند. او احساس می‌کند این موضوع پس از عرضه شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام فراگیرتر شده است.
در این کارگاه لیبوویتز عکس‌های قدیمی‌تر خودش که در بین سال‌های 1970 تا 1983 گرفته شده است را بررسی کرد. او در زمان بررسی متوجه تفاوت سبک امروز خودش با گذشته شد و تصمیم گرفت از سبکی که در زمان جوانی استفاده می‌کرده است، در آینده نیز استفاده کند. لیبوویتز می‌گوید: «من مطمئنا از این تجربه استفاده خواهم کرد. به همین دلیل است که شما هم باید به عکس‌های قدیمی خودتان نگاه کنید. شما از چیزهایی که می‌توانید در این عکس‌ها ببینید شگفت‌زده خواهید شد.»
5- با تمرین کردن یاد بگیرید
در حالی که خیلی از کلاس‌های عکاسی اشاره‌ای به این موضوع نمی‌کنند، کلاس آنی لیبوویتز تاکید زیادی روی این موضوع دارد. اکثر استادهایی که در MasterClass تدریس می‌کنند از جمله آنی لیبوویتز به صورت صورت خودآموز و با تمرین کردن یاد گرفته‌اند.
[relatedpost post=”86127″]
لیبوویتز برای نشان دادن اهمیت این ماجرا به تجربه خودش در زمان ترک موسسه هنر سان فرانسیسکو و شروع عکاسی برای مجله رولینگ استون اشاره می‌کند. او که زمانی قصد داشت در این موسسه هنر نقاشی را آموزش دهد، پس از اینکه یکی از پروفسورها به او گفت برای آموزش هنر باید یک هنرمند باشی، به عکاسی علاقه‌مند شد.
به عقیده لیبوویتز: «عکاسی یک رشته فوق‌العاده برای جوانانی است که می‌خواهند خودشان و دنیای اطرافشان را کشف کنند.» او ادامه می‌دهد: «این رشته به آن‌ها اجازه می‌دهد بیرون بروند، اطراف خودشان را ببینند و یک هدف داشته باشند.» لیبوویتز پس از عکاسی از یک تظاهرات ضد جنگ در مقابل شهرداری سان فرانسیسکو عکس‌های خودش را به مجله رولینگ استون فرستاد و آن‌ها به شدت تحت تاثیر عکس‌های او و زمان آماده‌سازی این عکس‌ها (او عکس‌ها را به فاصله یک روز پس از رویداد چاپ و به مجله تحویل داده بود.) قرار گرفتند
