دوربین‌هایی که لنز و منظره‌یاب آنها در یک راستا نبوده و از طریق مکانیسمی بهم متصل شده باشند، دوربین‌های رنج‌فایندر می‌نامند.
دوربین‌های مسافت یاب (Rangefinder cameras) دسته‌ای از دوربین‌های عکاسی هستند که از سیستمی به نام “مسافت‌یاب” برای فوکوس بر روی سوژه استفاده می‌کنند. در این سیستم، با استفاده از دو ورودی نوری که به صورت جداگانه از اطراف لنز به داخل دوربین می‌رسند، فاصله بین دوربین و سوژه تخمین زده می‌شود. سپس با تنظیم فاصله لنز، فوکوس بر روی سوژه صورت می‌گیرد.
این نوع دوربین‌ها بیشتر در دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۶۰ میلادی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و به دلیل سادگی سیستم مسافت‌یابی و قابل حمل بودن آنها، محبوبیت زیادی بین عکاسان داشتند. در حال حاضر نیز برخی شرکت‌های تولید دوربین، دوربین‌های مسافت یاب را به بازار عرضه می‌کنند، البته با استفاده از فناوری‌های جدیدتر و بهبود‌یافته.
در این دوربین‌ها با نگاه کردن درون منظره یاب، دو نصویر مجزا دیده می‌شوند. هنگامی که حلقه فوکوس لنز را بچرخانید دو تصویر به یکدیگر نزدیک شده تا بر روی هم منطبق شوند. در این وضعیت، فوکوس کامل شده است. هنوز در برخی دوربین‌ها مثل سری M شرکت لایکا از این روش استفاده می‌شود.
