لرزشگیر یا Stabilization به یک سیستم ارجاع دارد که برای کاهش لرزش دوربین در حین عکاسی و فیلمبرداری استفاده می‌شود. هدف اصلی از استفاده از این سیستم، بهبود وضوح و کیفیت تصاویر و فیلم‌های ثبت شده است.
روش‌های مختلفی برای لرزشگیری وجود دارد، اما دو روش عمده عبارتند از:
1- Optical Stabilization: در این روش، یک لنز با قابلیت حرکت به دور از محور عدسی درون دوربین نصب می‌شود. هنگامی که دوربین لرزش می‌کند، این لنز به طور خودکار جابجا شده و لرزش را کاهش می‌دهد. این روش عمدتا در لنزهای قابل تعویض استفاده می‌شود.
2- Sensor Stabilization: در این روش، حسگر تصویر درون دوربین قابل حرکت است و به طور خودکار به سمت معکوس لرزش دوربین جابجا می‌شود تا لرزش را کاهش دهد. این روش بیشتر در دوربین‌هایی استفاده می‌شود که دارای حسگر تصویر درونی هستند.
به طور کلی، لرزشگیری در دوربین‌های حرفه‌ای و لنزهای گران قیمت بیشتر استفاده می‌شود، اما بعضی از دوربین‌های کوچکتر و حتی دوربین‌های تلفن همراه هم امکانات لرزشگیری دارند.
دوربین های پیشرفته و لنزهای تله فتو معمولاً دارای سیستم لرزشگیر می باشند . این سیستم ها با استفاده از عنصر اپتیکی شناور که معمولاً به یک ژیروسکوپ سریع متصل است ، تصویر تابانده شده به درون دوربین را تثبیت می نمایند . لنزهای سری EF و EF-S کانن که دارای این قابلیت هستند با پسوند IS و لنزهای نیکون با پسوند VR شناخته می شوند .
بطور معمولقابلیت لرزشگیر به شما این امکان را می دهد که تقریباً با دو گام سرعت کندتر به نسبت سیستم های بدون لرزشگیر به عکاسی بپردازید . بعنوان مثال ، اگر جهت عکسبرداری از صحنه ای به سرعت 1/500 ثانیه نیاز داشته باشید با قابلیت لرزشگیر می توانید با سرعت 1/250 ثانیه از همان صحنه عکسبرداری نمایید . این قابلیت هنگام عکسبرداری در شرایط کم نور با عملکرد پن ( حرکت افقی دوربین ) و یا در فواصل کانونی بلند بسیار مفید است .
نکته مهم : سیستم لرزشگیر اپتیکال که در بالا توضیح داده شد با سیستم لرزشگیر دیجیتال که در بعضی از دوربین های فیلمبرداری وجود دارد متفاوت است . در واقع سیستم لرزشگیر دیجیتال مختص دوربین های فیلمبرداری بوده و براساس تغییر و جابجایی پیکسل ها در فریم های متوالی عمل می نماید .
