هر آنچه در مورد فلاش های اکسترنال باید بدانید؛

فلاش اکسترنال یکی از پرکاربردترین تجهیزات نورپردازی است. استفاده از فلاش اکسترنال برای عکاسی، روش‌ها و نکات خاص خود را دارد که در ورکشاپ فلاش اکسترنال ارائه می‌شود. در ورکشاپ فلاش اکسترنال آکادمی نورنگار ، تمامی اصول و نکات مهم استفاده از فلاش اکسترنال در عکاسی، به هنرجویان آموزش داده می‌شود تا بتوانند با استفاده از این وسایل، نور موردنیاز برای عکاسی را فراهم سازند.

از یک فلاش می‌توان به‌عنوان ابزاری خلاقانه و مؤثر برای به وجود آوردن سبکی زیبا استفاده نمود که عکاسی شما را در شرایطی که نور محیط یاری بخشتان نیست، ارتقا می‌دهد. مزیت‌های فلاش های اکسترنال رو دوربینی بسیار بیشتر از یک فلاش داخلی است، درحالی‌که تنها نکته‌‌ی منفی آن این است که باید یک قطعه‌ی اضافی را همراه خود داشته باشید.

فلاش رو دوربینی در مقابل فلاش داخلی

عبارت فلاش رو دوربینی به‌نوعی از نور لحظه‌ای (فلاش) اشاره دارد که می‌تواند مستقیما به دوربین شما متصل شود. بااینکه به بسیاری از این فلاش‌ها، رو دوربینی می‌گویند، فلاش‌های رو دوربینی لزوماً نیازی ندارند که به‌طور فیزیکی به دوربین شما متصل باشند. بسیاری از این فلاش های اکسترنال را می‌توان جدا از دوربین نیز استفاده نمود. البته فلاش‌های استودیوی و نورهای تکی از این قاعده مستثنا هستند زیرا آن‌ها را برای اتصال فیزیکی به دوربین نساخته‌اند. فلاش های اکسترنال معمولاً منبع تغذیه داخلی نیز دارند البته بعضی از آن‌ها می‌توانند از منبع تغذیه خارجی برای بهبود عمر باتری استفاده کنند.

فلاش های اکسترنال رو دوربینی اغلب بر روی دوربین متصل می‌شوند، فلاش‌های داخلی در مقایسه‌ با آن‌ها، با دوربین یکپارچه شده‌اند. یک فلاش رو دوربینی تقریباً در تمامی جنبه‌ها عملکرد بهتری نسبت به فلاش‌های داخلی دارند. قابلیت جدا کردن فلاش از دوربین، باعث به وجود آمدن گزینه‌های فراوانی برای نوردهی می‌شود، درحالی‌که فلاش‌های داخلی فقط یک نور فلت فراهم می‌کنند که تنها قابلیت تسهیل رسیدن به نوردهی صحیح را دارد. در بسیاری از مواقع، نشانه رفتن فلاش به‌طور مستقیم نسبت به سوژه باعث ایجاد نورها و سایه‌های نامطلوب در عکس می‌شود و اغلب اوقات عکاسان تمایل دارند نور فلاش را در جهات دیگر قرار دهند یا نور آن را از طریق بازتاب روی سطوح دیگر به سوژه بتابانند. اگر از فلاش داخلی استفاده می‌کنید، تنها محدود به زاویه‌ای که این فلش در آن باز می‌شود خواهید بود.

اغلب فلاش‌های داخلی در نزدیکی لنز قرار گرفته‌اند که باعث ایجاد اثر چشم قرمز در سوژه \می‌شود. این اثر به این دلیل به وجود می‌آید که در فضاهای تاریک، مردمک‌ چشم گشاد می‌شود و به دلیل این‌که با جهت نوری لنز هم‌راستا است، نور فلاشی که از شبکیه چشم بازتاب می‌شود و اغلب قرمزرنگ است مستقیما به سمت دوربین می‌آید. اگر از یک فلاش رو دوربینی در این موقعیت استفاده کنید، به دلیل این‌که نور آن از زاویه‌ی دیگری می‌آید اثر چشم قرمز در عکس حذف می‌شود.

[relatedpost post=”125428″]

اعداد راهنما، استفاده به صورت دستی، کنترل قدرت فلاش و سرعت همگام‌سازی

قبل از اینکه به فناوری‌های خودکار که در فلاش‌های امروزی قرارگرفته بپردازیم شاید بد نباشد که یاد بگیرید چطور می‌توان یک فلاش را به‌طور دستی کنترل نمود و قدرت فلاش را درک کنید. این موضوع رابطه‌ی مستقیمی با درک نسبت‌های نوردهی دارد – چگونه سرعت شاتر و گشودگی دیافراگم همدیگر را متوازن می‌کنند- اگرچه نوردهی خودکار در دسترس است و اغلب تنظیمات نوردهی با آن تنظیم می‌شود.

عداد راهنما روشی استاندارد برای تعیین قدرت فلاش هستند. هر چه این عدد بزرگ‌تر باشد فلاش قوی‌تر است. عدد راهنما حاصل‌ضرب عدد گشودگی دیافراگم در فاصله‌ی معین در ISO ۱۰۰ است. درواقع:

عدد راهنما = عدد گشودگی دیافراگمxفاصله

این نحوه‌ی محاسبه رابطه‌ی مستقیمی با قانون مربع معکوس دارد. این قانون بیان می‌کند که شدت فیزیکی معین نور، رابطه‌ی مستقیمی با جذر فاصله‌ی آن از منبع نوری دارد. به‌عنوان‌مثال اگر دو برابر از یک منبع نوری دور شوید، شدت نور به نسبت یک‌چهارم برابر کم می‌شود، اگر ۳ برابر دور شود به نسبت یک‌نهم و اگر چهار برابر دور شوید به نسبت یک شانزدهم و … . ازآنجایی‌که عدد گشودگی دیافراگم به‌طور کسری با شدت نوردهی رابطه‌ی مستقیم دارد، برای قرار گرفتن در رابطه‌ی عدد راهنما کاملا مناسب است.

برای ساده‌سازی این موضوع، فرض کنید سوژه‌ی عکاس ما در فاصله‌ی ۲۵ فوتی (۷.۶ متری) قرار دارد و قصد داریم با فلاشی که عدد راهنمای آن ۱۰۰ است از آن عکس بگیریم. طبق فرمول پاراگراف قبلی، عکاسی از این سوژه به دیافراگم f/4 نیاز دارد. همچنین اگر سوژه در فاصله‌ی ۵۰ فوتی (۱۵ متری) قرار بگیرد باید از دیافراگم f/2 استفاده نمود.

ازآنجایی‌که عدد راهنمای فلاش معمولاً برای ISO ۱۰۰ تعریف می‌شود، برای تعیین نوردهی در حساسیت‌های ISO بالاتر مانند ۸۰۰ از یک سوژه‌ با فاصله‌ی 15 متری باید از دیافراگم f/5.6 استفاده کنید. یک متغیر دیگر که باید در نظر بگیرید این است که رابطه‌ی عدد راهنما با این فرض تعریف‌شده که فلاش در بالاترین قدرت خود عمل می‌کند. اگر بخواهید شدت فلاش را کم کنید (مثلاً هنگامی‌که از سوژه‌ی نزدیک‌تری عکاسی می‌کنید یا می‌خواهید شارژ باتری فلاش را حفظ کنید) می‌توانید قدرت فلاش را هم به‌راحتی در این رابطه در نظر بگیرید. به‌عنوان‌مثال فرض کنید می‌خواهید با یک فلاش با عدد راهنمای ۱۰۰ از سوژه‌ای در فاصله‌ی 7.6 متری عکس بگیرید و فقط از یک‌چهارم قدرت فلاش استفاده کنید، در این صورت به دیافراگم f/2 نیاز دارید که چهار برابر بازتر از f/4 است.

سریع‌ترین سرعت شاتر پیشنهادی که دوربین شما در آن می‌توان هنگام استفاده از فلاش تصویر ثبت کند سرعت همگام‌سازی یا sync speed فلاش نام دارد. اگر سرعت شاتر را از آن بیشتر کنید، هنگامی‌که از فلاش استفاده می‌کنید ممکن است هنگامی‌که فلاش تمامی صحنه را روشن کرده است شاتر کاملا از روی حسگر کنار نرفته باشد و بخشی از قاب در عکس نهایی تاریک ثبت شود. می‌توان زمان نوردهی را از سرعت همگام‌سازی بیشتر کرد و باز هم قابی کاملا روشن با نوردهی مناسب داشت ولی وابسته به این افزایش نوردهی، ممکن است نتایج یا مزیت‌های دیگری نیز پیش بیاید.

[relatedpost post=”111967″]

فلاش پرکننده و کشیدن شاتر

اغلب اوقات از فلاش های اکسترنال برای روشن کردن کل یک صحنه استفاده می‌شود، ممکن است دلیل آن کم بودن نور و یا استفاده از دیافراگم بسته‌تر برای داشتن عمق میدان بیشتر باشد. از فلاش در موقعیت‌های دیگر می‌توان در ترکیب با نوردهی محیط نیز استفاده نمود. با در نظر گرفتن سرعت همگام‌سازی، اگر از سرعت شاتری استفاده کنید که موردنیاز نوردهی محیطی عادی (بدون فلاش) باشد و هم‌زمان فلاش نیز عمل کند، نور فلاش و نور محیط ترکیب خواهد شد. به این تکنیک کشیدن شاتر یا Dragging the Shutter می‌گویند و می‌توان برای برجسته‌تر کردن سوژه‌ها درون صحنه‌ی عکاسی از آن استفاده نمود. به‌عنوان‌مثال فرض کنید می‌خواهید از یک بوته هنگام غروب آفتاب عکس بگیرید و پیش‌زمینه و نواحی کناری عکس بسیار تاریک هستند و درعین‌حال نور زیادی در آسمان عکس در دسترس است. یک راه عکاسی از این صحنه استفاده از فلاش برای روشن نمودن سوژه‌های نزدیک و باز گذاشتن شاتر برای روشن نمودن نور محیط و آسمان است.

به‌طور مشابهی می‌توان از این تکنیک برای فریز کردن حرکت در عکس در شرایط نور کم نیز استفاده نمود. در این حالت سوژه‌ی متحرک را با فلاش نوردهی می‌کنید و شاتر را برای نوردهی صحیح پس‌زمینه به مدت طولانی‌تری باز می‌گذارید.

مفهومی مشابه که عملکردی معکوس دارد فلاش پرکننده یا تکمیلی (fill flash) است. فلاش پرکننده تکنیکی است که در آن از فلاش برای پر کردن نواحی تصویر استفاده می‌شود. دلیل استفاده از این تکنیک این است که یا این نواحی تاریک‌تر از ناحیه‌های کناری خود هستند و یا این‌که قصد دارید پس‌زمینه را تاریک کنید و سوژه‌ی نزدیک را روشن. از این تکنیک در روشنایی روز و موقعیت‌های پرنور نیز می‌توان استفاده نمود؛ و از سوژه‌هایی که سیلوئت شده‌اند و یا پس‌زمینه‌ی آن‌ها روشن‌تر است عکاسی کرد.

برای استفاده‌ی صحیح از فلاش پرکننده، اول باید سوژه را نورسنجی کنید و سپس به نورسنجی پس‌زمینه بپردازید. اختلاف بین این دو نورسنجی مقدار نوردهی است که باید با استفاده از نور فلاش جبران کنید. هنگامی‌که این تفاوت را تعیین کردید، دوربین را باید برای نوردهی صحیح پس‌زمینه تنظیم نمود و قدرت فلاش را بر روی میزانی قرار داد که اختلاف نوردهی را جبران کند. در این صورت هر دو ناحیه‌ی عکس به‌خوبی نوردهی می‌شوند و عکسی متوازن با نوردهی مساوی در تمامی ناحیه‌ها خواهید داشت.

همچنین می‌توانید طوری از فلاش پرکننده‌ استفاده کنید که سوژه‌های نزدیک در عکس، روشن‌تر از پس‌زمینه باشند و در عکس برجسته‌تر شوند. برای رسیدن به این حالت، از همان مراحل پاراگراف قبلی استفاده کنید، فقط نوردهی دوربین را طوری تنظیم کنید که محیط و پس‌زمینه نوردهی کمتری داشته باشد.

نورسنجی فلاش TTL

اگر از فلاش های اکسترنال در حالت دستی استفاده کنید یا اصلاً فلاش شما حالت خودکار نداشته باشد، کنترل کامل قدرت فلاش و نوردهی دوربین در اختیار شما است. این حالت برای استفاده‌ی خلاقانه‌، بهترین حالت است و در طول زمان با آشناتر شدن شما با تجهیزات و شرایط نوری خاص، راحت‌تر نیز می‌شود. بااین‌حال حالت دستی همیشه عملی‌ترین یا سریع‌ترین روش نیست به‌خصوص با در نظر گرفتن نورسنجی خودکار فلاش.محاسبه‌ی خودکار نورسنجی فلاش در داخل دوربین معمولاً با روش TTL (از طریق لنز) انجام می‌شود. این روش مشابه روشی است که نورسنجی دوربین کار می‌کند با این تفاوت که متغیرهایی مانند قدرت فلاش و فاصله‌ی سوژه (در صورت پشتیبانی لنز) را نیز در نظر می‌گیرد.

نورسنجی TTL هنگامی شروع می‌شود که دکمه‌ی شاتر را فشار می‌دهید. در این حالت فلاش متصل فعال می‌شود و نوری که به آن پیش فلاش می‌گوید را بر روی سوژه می‌تاباند. این نور بعد از برخورد با سوژه از طریق لنز به نورسنج دوربین می‌رسد و دوربین با استفاده از آن نوردهی واقعی را تعیین می‌کنند. سیستم‌های TTL مدرن می‌توانند نوردهی دوربین و قدرت فلاش را به صورت توأم تنظیم کنند و محاسبات و آزمایش و خطا را از فرایند عکاسی با فلاش برای عکاس حذف نمایند.

روش تعیین نوردهی صحیح هنگام استفاده از فلاش وابسته به نوع فلاش و دوربین مورد استفاده است و هر دو این‌ها باید به یک زبان TTL یکسان با یکدیگر صحبت کنند. برندهای مختلف دوربین، روش‌های TTL اختصاص خود را دارند، مثلاً TTL کنن E-TTL و TTL نیکون i-TTL نام دارد. بنابراین باید از فلاش‌های TTL متناسب و سازگار با برند دوربین خود استفاده کنید. علاوه بر آن بعضی از سیستم‌های TTL می‌توانند فاصله‌ی دوربین تا سوژه را از بعضی از لنز‌های خاص دریافت کنند و آن را در تعیین نوردهی و قدرت فلاش در نظر بگیرند. بسیاری از فلاش‌ها قابلیت جبران نوردهی نیز دارند تا قادر به نوردهی کمتر یا بیشتر سوژه به‌دلخواه نیز باشد و بتوانید از تکنیک‌هایی چون فلاش پرکننده هنگام استفاده از TTL استفاده کنید.

بازتاب نور فلاش و استفاده از فلاش به صورت جدا از دوربین

فلاش های اکسترنال را می‌توان تقریباً به دو دسته تقسیم‌ نمود: فلاش‌هایی که سری آن‌ها متحرک است (بالا پایین می‌رود و یا می‌چرخد) و فلاش‌هایی با سری ثابت. فلاش‌های سری ثابت، معمولاً کوچک‌تر و ارزان‌تر هستند اما به جز آن مزیت دیگری نسبت به دسته‌ی دیگر ندارند. این فلاش‌ها تقریباً مشابه فلاش‌های داخلی دوربین هستند و هنگامی‌که بر روی دوربین سوار می‌شوند نور را همواره در جهت روبرو منتشر می‌کنند. البته قدرت و قابلیت کنترل این فلاش‌ها نسبت به فلاش داخلی دوربین عموماً بیشتر است.

اگر فلاش قابلیت چرخش و حرکت داشته باشد کنترل و گزینه‌های نوری بیشتری در اختیار شما می‌گذارد. نوری که مستقیما به سوژه می‌تابد معمولاً نوری تند است و سایه‌هایی عمیق بر روی سوژه ایجاد می‌کند و پس‌زمینه را به سرعت تاریک می‌نماید. برای نوردهی همان صحنه با نوری نرم‌تر، می‌توان سری فلاش را طوری چرخاند که نور آن به طور غیرمستقیم و با بازتاب از سقف یا دیوار به سوژه بتابد. هنگامی‌که نور فلاش به دیوار تابیده می‌شود، سطح دیوار به منبع نوری بسیار بزرگ‌تر نسبت به فلاش تبدیل می‌شود و سایه‌هایی بسیار نرم‌تر بر روی سوژه ایجاد می‌کند.

اگر بتوان فلاش های اکسترنال را به صورت جدا از دوربین استفاده نمود، حتی از سری چرخان نیز بسیار بهتر است. در این حالت می‌توانید فلاش را در هر زاویه و جهتی که اراده کنید قرار دهید. فلاش های اکسترنال به دو صورت از این قابلیت پشتیبانی می‌کنند، یا قابلیت بی‌سیم دارند و یا از سیم همگام‌سازی بین فلاش و دوربین استفاده می‌کنند. در هنگام انتخاب فلاش اکسترنال باید به نوع اتصال کابلی آن و پشتیبانی دوربین خود از این نوع اتصال اطمینان حاصل کنید زیرا بسیاری از فلاش‌ها از اتصالات اختصاصی استفاده می‌کنند. آداپتور‌هایی هم وجود دارند که به کفشک دوربین متصل می‌شوند و ارتباط بین دوربین و فلاش را ممکن می‌سازند. در هنگام خرید کابل برای این فلاش‌ها به طول آن نیز توجه کنید. اگر کابل زیادی کوتاه باشد فلاش به اندازه‌ی کافی از دوربین دور نمی‌شود و اگر زیادی طولانی باشد ممکن است کمی دست‌وپا گیر شود.

اگر قصد نگه‌داشتن فلاش با دست را ندارید چارچوب‌هایی به نام براکت فلاش در بازار پیدا می‌شود که با استفاده از آن‌ها می‌توان فلاش را در بالا یا کنار دوربین سوار کرد. براکت‌ها معمولاً به محل اتصال سه‌پایه در زیر دوبین وصل می‌شوند و حالت‌های بیشتری برای نگه داشتن دوربین فراهم می‌کنند.

روش دیگر اتصال دوربین به فلاش استفاده از سیستم فرستنده/گیرنده‌ی بیسیم است. این سیستم‌ها از امواج رادیویی، نوری و یا فروسرخ برای ایجاد ارتباط بین دوربین و فلاش استفاده می‌کنند. با استفاده از این سیستم‌ها می‌توان حداکثر کنترل خلاقانه در عکاسی با فلاش را داشت زیرا تقریباً محدودیتی در نحوه‌ی قرار دادن فلاش دوربین خود نخواهید داشت و می‌توانید از چندین فلاش برای یک صحنه استفاده کنید.

کنترل بیسیم فلاش

فلاش بیسیم برای خودش یک پدیده‌ی جدا است اما به‌طور خلاصه اصولاً سه نوع سیستم راه‌اندازی فلاش بی‌سیم وجود دارد: مادون قرمز، رادیویی و نوری. سیستم‌های نوری ساده‌ترین این سیستم‌ها هستند و در این سیستم‌ها قطعه‌ی اضافه‌ی کوچکی به فلاش متصل می‌شود که راه‌اندازی بیسیم فلاش را هنگامی‌که سیستم فرمان‌بر (Slave) یک پالس نوری را دریافت و شناسایی می‌کند ممکن می‌سازد.

به‌طورکلی، در این سیستم، قطعه‌ی فرمان‌بر به یک فلاش متصل می‌شود و هنگامی‌که نور فلاش دیگر به آن می‌رسد آن فلاش را نیز فعال می‌کند. این سیستم برای موقعیت‌هایی که از چندین فلاش و نور استفاده می‌شود بسیار مناسب است زیرا فرمان‌برهای نوری فقط به یک نور شدید و کوتاه برای فعال شدن نیاز دارند. درصورتی‌که تنها یک فلاش دارید می‌توانید قطعه‌ی فرمان‌بر را به آن متصل کنید و با استفاده از فلاش داخلی دوربین که روی قدرت بسیار کم تنظیم شده آن را فعال کنید. نور فلاش اکسترنال در این حالت به‌احتمال‌زیاد نور فلاش داخلی را کاملا بی‌اثر می‌کند.

بد نیست به این نکته اشاره کنیم که بسیاری از فلاش های اکسترنال مدرن درون خود سیستم فرمان‌بر نوری داخلی دارند و به قطعه‌ی فرمان‌بر اضافی احتیاجی ندارند. این قطعات را وقتی به کار می‌برند که از فلاشی قدیمی‌تر استفاده می‌کنند و یا به سیستم حساس‌تری احتیاج دارند. در بخش TTL این مطلب اشاره کردیم که این سیستم از یک نور پیش-فلاش برای نورسنجی استفاده می‌کند. اغلب سیستم‌های فرمان‌بر ممکن است به این نور پیش-فلاش واکنش نشان دهند. بعضی از سیستم‌های نوری جدیدتر به‌طور خودکار به این نور توجهی نمی‌کنند و در بعضی دیگر باید این پیش‌فلاش را از طریق دوربین یا فلاش اصلی غیرفعال کرد.

بعضی از سیستم‌های کنترل بیسیم فلاش نیز از امواج مادون قرمز یا رادیویی استفاده می‌کنند. یکی از مزیت‌های اصلی این سیستم‌ها این است که دیگر نیازی به اتصال فیزیکی یک فلاش برای راه‌اندازی بیسیم باقی فلاش‌ها نیست و تمامی مجموعه‌ی نورپردازی را می‌توان از طریق یک فرستنده‌ی بیسیم که به دوربین متصل می‌شود کنترل نمود. هنگام کار با سیستم فرستنده و گیرنده بیسیم، یک قطعه به هر فلاش مورد نیاز و یک قطعه به دوربین متصل می‌شود تا ارتباط بیسیم بین آن‌ها برقرار گردد. با استفاده از این سیستم همچنین می‌توان یک فلاش را با سیستم رادیویی فعال کرد و سپس باقی فلاش‌ها را از طریق فرمان‌بر نوری و نور منتشر شده از فلش اول فعال نمود. یک مزیت دیگر این فلاش‌ها این است که بسیاری از آن‌ها یک گیرنده‌ی مادون قرمز داخلی نیز دارند، البته گیرنده‌های داخلی رادیویی کمتر بر روی این فلاش‌ها پیدا می‌شود.

سیستم فعال‌سازی فلاش اینفرارد مشابه سیستم نوری است اما همان‌طور که از نام آن مشخص است از امواج فروسرخ برای انتقال سیگنال استفاده می‌کند. یک فرستنده‌ی اینفرارد یا فروسرخ اصولاً یک فلاش ضعیف است که یک فیلتر فروسرخ در مقابل آن قرار گرفته است. هنگامی‌که پالس نوری توسط این فرستنده ارسال می‌شود، فیلتر فروسرخ آن این پالس نوری را به سیگنال اینفرارد تبدیل می‌کند. گیرنده‌های اینفرارد بهترین عملکرد خود را در محیط‌های داخلی دارند که نور محیطی زیادی برای اختلال در عملکرد آن‌ها وجود ندارد. این فرستنده‌ها همچنین نیازمند خط دید مستقیم بین یکدیگر هستند. مزیت سیستم‌های اینفرارد این است که می‌توانند با بالاترین سرعت‌های همگام‌سازی نیز به‌خوبی کار کنند.

آخرین و پیچیده‌ترین روش راه‌اندازی بیسیم فلاش‌های رو دوربینی، استفاده از سیستم‌های فرستنده/گیرنده‌ی رادیویی است. سیستم‌های رادیویی این مزیت را دارند که هیچ احتیاجی به نور و خط دید مستقیم و یا شرایط نوری مناسب برای عملکرد صحیح ندارند. این سیستم‌ها می‌توانند با چندین فرکانس کار کنند و در شرایطی که چندین عکاس در یک محیط کار می‌کنند هیچ نگرانی از بابت تداخل سیستم‌هایشان با هم وجود نخواهد داشت. مزیت دیگر این سیستم‌ها یکپارچگی کامل با سیستم TTL است که ارتباط مستقیمی بین فلاش و دوربین برای کنترل نوردهی فراهم می‌آورد.بسیاری از سیستم‌های فرمان‌بر فلاش رادیویی می‌توانند به عنوان فرستنده نیز عمل کنند و می‌توان یک قطعه یکسان را بر روی فلاش و یا بر روی دوربین قرار داد.

منبع تغذیه اضافی

همان‌طور که قبلاً اشاره کردیم یکی از مشخصه‌های اصلی فلاش های اکسترنال منبع تغذیه داخلی آن‌ها است. بسیاری از این فلاش‌ها از باتری‌های قلمی AA استفاده می‌کنند که در داخل فلاش قرار می‌گیرد و می‌توان به‌آسانی آن‌ها را در هنگام عکاسی تعویض نمود. بعضی از فلاش‌های مدرن‌تر نیز از باتری‌های داخلی قابل شارژ استفاده می‌کنند.

در مقایسه با بعضی از فلاش‌های استودیویی سیار که با پک باتری خود ممکن است حتی بیش از ۱۰ کیلوگرم نیز وزن داشته باشند، راحتی استفاده از فلاش‌های رو دوربینی مزیتی غیرقابل‌چشم‌پوشی است. فلاش قطعه‌ای بسیار پرمصرف از لحاظ الکتریکی است و باتری‌های قلمی نیز منابع قدرتمندی نیستند، بنابراین ممکن است به تعداد زیادی باتری برای یک جلسه‌ی عکاسی احتیاج داشته باشید.

به جای اینکه به باتری قلمی وابسته شوید شاید بد نباشد که از یک منبع تغذیه خارجی برای فلاش استفاده کنید. این پک‌های منبع تغذیه معمولاً اندازه‌ی جمع‌وجوری دارند و می‌توان آن‌ها را در جیب حمل نمود و یا به کمربند متصل کرد و معمولاً با یک کابل به فلاش متصل می‌شوند.

بعضی از این پک‌ها چند باتری قابل شارژ در درون خود دارند و بعضی از آن‌ها صرفاً قطعه‌ا‌ی برای قرار دادن چندین باتری قلمی در کنار هم هستند. مزیت‌ پک‌های منبع تغذیه خارجی نسبتت به باتری داخلی فلاش این است که می‌توانید عمر باتری بسیار بیشتری داشته باشید و مدت طولانی‌تری از فلاش استفاده کنید. مزیت دیگر این است که قدرت بیشتر این پک‌ها باعث می‌شود بین هر بار فلاش زدن به زمان بازیابی کمتری احتیاج داشته باشید و با تناوب بیشتری به صورت پیاپی با فلاش عکاسی کنید.

امکانات دیگری که هنگام خریدن فلاش باید به آن توجه کنید

مانند خرید هر نوع دیگری از تجهیزات عکاسی باید هنگام خرید فلاش نیز به نیازهای خود توجه ویژه‌ای داشته باشید. در این صورت فلاش خریداری شده امکاناتی خواهد داشت که از آن‌ها استفاده خواهید نمود و مناسب کاربرد شما خواهد بود.

علاوه بر آن معمولاً باید از فلاشی استفاده کنید که مختص نوع دوربین شما است. بهتر است فلاش را از برند خود دوربین یا از برند‌های متفرقه‌ای که فلاشی سازگار با دوربین شما می‌سازند خریداری کنید. این موضوع به‌خصوص درباره‌ی فلاش‌هایی که قابلیت TTL دارند برقرار است زیرا هر نوع سیستم TTL با دوربین شما سازگار نخواهد بود. مانند خرید دوربین، به کیفیت ساخت فلاش و این‌که آیا در شرایطی که در آن کار می‌کنید فلاش دوام خواهد آورد توجه ویژه‌ای نمایید. بعضی از فلاش‌ها برای کار در شرایط آب‌وهوایی مختلف مقاوم‌سازی شده‌اند و ممکن است در شرایط سخت استفاده‌ی فلاش دیگری به‌غیراز آن‌ها ممکن نباشد.

تجهیزات جانبی فلاش و اصلاح‌کننده‌های نور

همان‌طور که قبلاً اشاره شد هنگامی‌که درباره‌ی بازتاب نور فلاش از سطوح دیگر و جدا نمودن فلاش از دوربین صحبت می‌کنیم دلیل آن این است که نور مصنوعی فلاش و زاویه‌ی مستقیم آن اغلب بهترین منبع برای داشتن عکسی زیبا نیست. علاوه بر تابیدن نور بر چیزی غیر از سوژه، می‌توانید از چندین ابزار مختلف دیگر برای کنترل نحوه‌ی رسیدن نور به سوژ‌ه‌ی خود استفاده کنید. این اصلاح‌کننده‌های نور رو دوربینی در انواع اقسام اشکال و اندازه‌ها عرضه می‌شوند و برای تغییر نحوه‌ی نورپردازی شما آماده‌ی خدمت هستند.

مشاهده انواع لوازم جانبی فلاش اکسترنال

نور حلقه‌ای و نورپردازی ماکرو

یک نوع مخصوص دیگر از فلاش های اکسترنال ، فلاش‌های حلقه‌ای مخصوص عکاسی ماکرو است. رینگ‌لایت یا نور حلقه‌ای نوع خاصی از نور است که به شکل یک دونات ساخته شده و دور لنز قرار می‌گیرد. این نور حلقه‌ای دقیقاً در راستای محور لنز منتشر می‌شود و تقریباً بدون سایه است.

پرتره‌ای که با فلاش حلقه‌ای نورپردازی شده. یکی از خواص این نورپردازی، catch light حلقه‌ای شکل درون چشم سوژه است.

رینگ‌ لایت‌ در عکاسی مد و فشن نیز بسیار محبوب هستند، البته در این نوع کاربرد این فلاش‌ها را با پک‌های باتری قوی‌تر به کار می‌برند. اصلی‌ترین کاربرد این نوع نورها در عکاسی ماکرو است. رینگ‌لایت‌ها نوری بسیار متوازن بر روی سوژه می‌اندازند و مانند دیگر فلاش‌ها، باعث افتادن سایه‌ی دوربین و لنز بر روی سوژه‌های نزدیک نمی‌شوند به همین دلیل برای استفاده در عکاسی ماکرو بسیار مناسب هستند. علاوه بر آن به علت یکسان بودن جهت نور با محور لنز، می‌توان هر چیزی را که لنز بر روی آن فوکوس نموده نورپردازی کرد.

بعضی از نورهای حلقه‌ای، از دو نیم‌دایره در دو طرف لنز تشکیل‌شده‌اند و می‌توان این دو نیم‌دایره را طوری استفاده نمود که کیفیتی سه‌بعدی به سوژه بدهند.

فلاش برای خودش جهانی در نورپردازی در عکاسی است و می‌توان از آن برای برجسته نمودن سوژه در عکس یا دادن ویژگی‌های بصری جذاب به آن استفاده نمود. فلاش‌های می‌توانند بعد و بافت اضافی به سوژه‌هایتان بدهند، به‌نحوی‌که نمی‌توانید با نور طبیعی به آن دست یابید. یک فلاش رو دوربینی، گزینه‌ای عملی و سبک برای نورپردازی عکس است و بسیار بهتر از فلاش داخلی چسبیده به بالای دوربینتان عمل می‌کند. با کنترل قدرت فلاش، محل قرارگیری و شکل و رنگ نور آن، فلاش رو دوربینی برای بسیاری از عکاسان مهم‌ترین قطعه از تجهیزات عکاسی است.