داستان از آنجایی شروع شد که یک کودک خردسال و گرسنه در تلاش برای رسیدن به یک مرکز تغذیه (از مراکز کمکهای غذایی سازمان ملل متحد)، در نزدیکی این مرکز خسته و ناتوان از پای افتاد و درست در همین لحظه یک کرکس (لاشخور)، در نزدیکی او بر زمین نشست. گویی انتظار مرگ کودک را می‌کشید و نظاره گر جان دادن کودک بود تا پس از آن جثهٔ نحیف کودک را بدرد و خوراک خود سازد. در این لحظات کارتر به اقتضای موقعیت حرفه‌ای و عنوان شغلی خود، برای ثبت و گزارش این لحظه تلاش کرد و صحنه را با لنز دوربین خود شکار نمود.
در این پادکست داستان زندگی این عکاس بعد از گرفتن این عکس را می شنوید.
این قبیل صحنه ها و وا قعیت ها نشان میدهد که انسان از پست ترین حیوانات
روی زمین است
و این خدایی که انسان ساخته (الاه) از رذل
ترین موجودات خیالی است که وجدان
انسان را مثل خوره خورده و میخورد .
و انسانرا در باتلاقی پراز نجاست انداخته
و این ایسان در این باتلاق انگار خوش است.
واقعا دلم سوخت واقعا ادم چقدر میتونه پست باشه که ببینه یه بچه ی معصوم داره میمیره تا لاشخور اونو بخوره
وای???من چطوری هر روزصبحانه نهار شام و حتی عصرانه هم میخورم?و تازه ایرادم میگیرم چرا مامان اینو درس کردی…..لعنت به دنیا?
خیلی عالی بود ممنونم ازتون من که خیلی خوشم اومد.
ما انسان ها باید یکم انسانیت داشته باشیم که این کلمه به اسم خودمون خیلی شباهت داره خداوند ما رو تو جایگاه بزرگ و اولی قرار داده از حیوانات و ….
نمیدونم عکاس چه جوری عذاب وجدان نداشت که هی داشت عکس می گرفت ؟
بعدم بهش جایزه میدن باید تو زندان موهاش مثل دندون هاش میشد !
واقعا یکم به فکر انسانیت باشید دوستان !
سیاست تا حدی!
… تا حدی !
انساسیت بی نهایت ! لطفا !