لنزهایی ضروری که هیچ وقت اختراع نشدند

تمام عکاسان آرزوی داشتن لنزی را دارند که در هر شرایطی پاسخگوی نیازهایشان باشد. مثلاً تصور کنید با یک لنز که فاصله کانونی بی نظیری شبیه به 14-400mm f/2.8 داشته باشد و در عین حال اندازه کوچکی مانند لنز‌های پنکیک (لنز‌های بسیار کوچک پرایم) داشته باشد چه کارها می‌توان کرد . (قبلا در مقاله‌ای در مورد دوربین مورد علاقه عکاسان که هیچ وقت اختراع نشدند صحبت کردیم)

اما در حقیقت چنین چیزی واقعیت ندارد. با اینکه این آرزو کاملاً منطقی و امکان پذیر است، اما به دلیل محدودیت‌های اپتیکی و فیزیکی چنین لنزی، هیچ سازنده ای ، چنین چیزی اختراعی نکرده است.بیش از پانزده سال قبل که تازه مشغول یادگیری عکاسی بودم و از ورزشکاران پارکور عکاسی می‌کردم، ابزارهای چندان پیشرفته‌ای نداشتم.

یک کانن سطح مبتدی با فیلم سیاه سفید و یک لنز کیت که همراه آن بود داشتم. زمانی فهمیدم که یک لنز 28 میلی‌متری به حد کافی واید نیست که تصمیم گرفتم روش‌های عکاسی وایدتر و عریض تر را بیاموزم. می‌خواستم بدون صرف پول زیاد، این هنر را بیاموزم. آن زمان دانشجو بودم و عکاسی برایم فقط یک سرگرمی بود.

پس به جای لنز، یک کانورتر فیش آی خریدم. یک تکه شیشه‌ای ضخیم ارزان که از طریق سایت eBay پیدایش کردم و روی کیت لنزم گذاشتم. البته همین تکه شیشه‌ی تار و ضخیم کمی اوضاع عکاسیم را تغییر داد.

هرچند عکس‌هایی که به کمک آن ثبت می‌کردم واقعاً به درد نخور بود، اما با آن توانستم دنیا را از زاویه‌ای واید تماشا کنم. ماجرا تقریباً به اوایل سال 2004 برمی‌گردد. زمانی که تقریباً هیچ چیز راجع به عکاسی نمی‌دانستم و دنیا نیز هیچ چیز راجع به ورزش پارکور نمی‌دانست.

از آن زمان، در بیشتر اوقات، لنز محبوب Canon 16-35mm f/2.8 ، به دوربین مدل Canon 6D ام متصل بود.

من عاشق ساختار این لنز بودم، شارپنسش، توانایی‌اش برای ثبت عکس‌هایم در زیر نور شدید خورشید و سرعت و توانایی فوکوس خودکارش بی‌نظیر بود.

هرچند، سایز این لنز برای من کمی مشکل ساز بود و اگر می‌خواستم که دوربین بزرگ‌تری مانند Canon 5D Mark III بخرم، وضع از قبل نیز بدتر می‌شد.

یعنی وزن کلی از 635 گرم به 790 گرم می‌رسید. به عنوان یک عکاس خیابانی مینیمالیست دوره گرد، هر گرم اضافه‌تر این مجموعه، فشار زیادی به من وارد می‌کند و برای گشت و گذار در خیابان‌ها، قادر به تحمل چنین وزنی در طولانی مدت نیستم.

پیش‌تر نیز در مقاله‌ای از علاقه‌ام نسبت به لنز پنکیک 40mm کانن یعنی Canon EF 40mm f/2.8 STM صحبت کرده‌بودم و همین علاقه مرا به این سو پیش برد که کاش می‌توانستم لنزی داشته باشم که بتوانم در طول سفرهایم با خود حمل کنم و برای یک هفته، سنگینی و پهنای آن را در کوله پشت کمرم احساس نکنم.

این لنز نه تنها اندازه بسیار کوچکی دارد، بلکه جزو معدود لنز‌های سری STM کانن است که می‌توان آن را روی دوربین‌های فول‌فریم هم بست و از این لحاظ هم اندازه کوچک و هم فوکوس بسیار سریع آن، برای عکاسی خیابانی عالی است.

لنز دوست داشتنی 16-35mm ای که پیشتر از آن یاد کردم اصلاً مناسب این کار نبود، خصوصاً که من به ندرت با دیافراگمی بیش از f/4.0 عکاسی می‌کنم. در نتیجه، به این فکر افتادم که به جای این لنز سنگین، یک لنز پرایم پیدا کنم تا سبک‌تر باشد.

از یک سو لنز 16-35mm واقعاً فوق العاده است، زیرا اعوجاج بسیار کمی دارد و تصاویر آن واقعاً حالتی طبیعی دارند. اما در صورت عکاسی با واید‌ترین حالت آن در عکاسی خیابانی، باید مراقب لبه‌های کادر تصویرتان باشید.

بیشتر بخوانید:چه کارهایی را نباید در عکاسی شهری انجام داد؟

با این لنزها گوشه‌های تصویر ممکن است زیادی کشیده شوند، و سر افراد شبیه سر آدم فضایی بشود. شاید باور نکنید، اما همین اعوجاج می‌تواند باعث شود تا خانم‌های لاغر اندام، طوری ثبت شوند که گویی از باشگاه آمده‌اند، البته طوری که فقط انگار روی یک سمت از بدنشان کار کرده‌اند!

برای اینکه این موضوع را حل کنم، با اینکه می‌توانستم با 16 میلی‌متر نیز عکاسی کنم، همیشه با فاصله کانونی بین 18 تا 21 میلی‌متر عکاسی می‌کردم.

گویی امی (سمت چپی) به بازوی راستش استرویید تزریق نکرده و دست‌هایش سایز یکسانی ندارند. با وجود اینکه بیش از این نیز نمی‌توانستم عقب تر بروم، شانس کمی داشتم تا با فاصله کانونی بسته‌تر از 16 میلی‌متر عکاسی کنم، که می‌بینید در اینجا بهایش را نیز پرداختم.

با این وجود، به دنبال یک لنز پرایم 20 میلی‌متری گشتم. چون می‌دانستم ابزار بسیار مناسبی خواهد بود. به این ترتیب می توانستم لنز 40mm pancake ام را برای گشت و گذار‌های کوتاهی که فضای کافی برای حملش نداشتم، کنار بگذارم.

بعد از جستجو‌های زیاد برای خرید یک لنز مخصوص عکاسی خیابانی به سه نکته ی ضروری رسیدم:

برای لذت بردن از عکاسی خیابانی، لنز من باید به اتوفوکوس مجهز باشد؛ به لنزی که از f/4.0 سریع تر باشد نیازی ندارم؛ و این که لنزی که می‌خواهم یک لنز یدکی و تکمیل کننده است که می‌توانم برای گشت و گذار در خیابان ته کیفم قرارش دهم، پس نباید چندان گران باشد.

ساده به نظر می رسد، نه؟ هنوز نه.

لنز پرایم 20 میلی‌متری کانن، f/2.8 است و هنوز آپدیت نشده، که خیلی هم عجیب است. این لنز در سال 1992 روانه‌ی بازار شد و حدود یک و نیم اینچ از لنز 16-35mm ام کوچک‌تر است. این لنز به حدی کامپکت است که بعید می‌دانم اگر نسخه‌ی f/4.0 آن به بازار بیاید- که البته امیدوارم!- حتی کمی هم از آن کوچک تر باشد.

واقعاً تعجب کردم که سیگما، ورژن جدید لنزهای سری Art خود را چند سال پیش روانه‌ی بازار کرد، اما لنز 20 میلی‌متری آن هنوز با ورژن f/1.4 در بازار موجود است.

فراموش نکنیم که وزن این لنز نیز به طور باور نکردنی‌ای به 950 گرم می‌رسد که مشخصا برای یک لنز خیابانی، بسیار سنگین است. با این وجود منتظرم تا Yongnuo یا Samyang چنین لنزی به مجموعه‌ی لنزهای پرایم‌شان اضافه کنند.

تمام این موارد را گفتم تا به این سوال برسم: چه لنزی هنوز اختراع نشده و واقعاً ضروری است؟

اگر شما هم فکر می‌کنید که یک لنز خاص برای شاخه‌ای که عکاسی می‌کنید، هنوز ساخته نشده است می‌توانید نظرتان را در این باره در باکس کامنت زیر ذکر فرمایید.