راهنمای خرید دوربین بدون آینه

نزدیک یک دهه است که دوربین‌های بدون آینه در بازار حضور دارند، اما طی یکی دو سال گذشته، عملاً بازار دوربین‌های عکاسی و فیلم‌برداری را در دست گرفته‌اند.

خیلی از عکاسان حرفه‌ای، که سال ها با دوربین‌های سنگین و بزرگ DSLR عکاسی می‌کردند، حالا آرام آرام در حال فروش تجهیزات خودشان هستند تا به سراغ دوربین‌های بدون آینه با آخرین تکنولوژی روز دنیا بروند.

دوربین‌های بدون آینه فقط کوچک‌تر و سبک‌تر از رقبای DSLR خودشان نیستند؛ آن‌ها بسیار بی‌صدا‌تر هم هستند.

این دوربین‌ها، همان‌طور که از نامشان پیداست، آینه ندارند و مهم‌ترین صدایی که از دوربین‌ها بلند می‌شود، صدای آینه‌شان است. بنابراین بی‌دلیل نیست که عکاسان خیابانی و خبری و عکاسان پشت صحنه سینما و تئاتر و حتی عکاسانی که از پرندگان و حشرات عکاسی می‌کنند، همگی به دنبال این دوربین‌ها هستند تا بتوانند کاملاً نامرئی و در سکوت کامل عکاسی کنند.

اما این تنها دلیل اقبال کاربران به این دوربین‌ها نیست. تکنولوژی‌های عکاسی و فیلم‌برداری، از سرعت فوکوس بسیار بالا تا رزولوشن‌های فوق‌العاده فیلم‌برداری، در این دوربین‌ها ارزان‌تر از مدل‌های DSLR تمام می‌شود.

اما انتخاب و خرید یک دوربین بدون آینه متناسب با نیازها و بودجه کار چندان آسانی نیست.

تعداد زیاد قابلیت‌های و تکنولوژی‌های مختلف، از اندازه حسگر یا سنسور دوربین گرفته تا قابلیت‌های ویدئویی و سیستم لنز‌هایی که استفاده می‌کنند و … همه و همه باعث می‌شود تا در خرید این دوربین‌ها سردرگم شوید.

مقالات و مطالب بسیاری درباره بهترین دوربین‌های بدون آینه موجود در بازار در دسترس است که مدل‌های مختلفی را به شما معرفی می‌کنند. ولی این راهنمای جامع خرید دوربین بدون آینه به شما کمک می‌کند تا خودتان بتوانید بهترین گزینه را انتخاب کنید.

ما در این مقاله سعی داریم همه اطلاعاتی را که برای خرید یک دوربین بدون آینه نیاز دارید در اختیارتان قرار دهیم تا تجربه کار با دوربین آینده‌تان برایتان بسیار جذاب‌تر و لذت‌بخش‌تر باشد.

اولین نکته: سیستم لنز دوربین بدون آینه

اولین چیزی که یک دوربین بدون آینه را از دوربین‌های کامپکتی (که مدت‌هاست در بازار وجود دارند) متمایز می‌کند، این واقعیت است که آن‌ها می‌توانند از لنز‌های مختلف استفاده کنند. این موضوع بسیار مهمی است.

به‌هرحال بهترین سازندگان لنز در دنیا هم نمی‌توانند یک لنز همه‌کاره با بالاترین توانایی در همه زمینه‌ها بسازند. اینکه تأثیر لنز در عکس، شاید نه فقط بیشتر از دوربین، بلکه حداقل دستکم اندازه خود دوربین است، باعث می‌شود تا عکاسان برای شرایط مختلف از لنز‌های تخصصی همان شرایط استفاده کنند.

این همان دلیلی است که بهترین دوربین‌های کامپکت با لنز‌های ثابت روی دوربین هم نمی‌توانند با دوربین‌های بدون آینه که امکان تعویض لنز را دارند مقایسه شوند.

در اغلب دوربین‌های کامپکت، لنز‌هایی را می‌بینیم که یک محدوده کوتاه یا بلند از فواصل کانونی مختلف را پوشش می‌دهند. به این لنز‌ها زوم می‌گویند و کمتر لنز زومی را روی دوربین‌های کامپکت می‌بینید که دیافراگم ثابت داشته باشد. در اغلب آن‌ها دیافراگم لنز با زوم کردن، بسته‌تر می‌شود که اصلاً موضوع خوبی نیست. ضمناً برای اینکه این دوربین‌ها ارزان‌تر تمام شود، معمولاً حسگر‌های کوچک‌تری را هم برای آن‌ها به کار می‌گیرند.

شاید فکر کنید که حسگر کوچک‌تر، فقط کمی نویز عکس را بیشتر می‌کند. اما این‌همه موضوع نیست. عکس‌هایی که با دوربین‌های دارای حسگر بزرگ گرفته می‌شوند، دارای عمق میدان کمتری هستند. یعنی وقتی روی یک سوژه فوکوس می‌کنید و با دیافراگم باز عکس می‌گیرید، پس زمینه سوژه محو‌تر می‌شود.

این همان تفاوت مهم عکس های دوربین‌های بدون آینه حرفه‌ای با دوربین‌های کوچک و موبایل‌ها است. در این دوربین‌ها واقعاً پس زمینه عکس ها محو می‌شود، نه از طریق نرم‌افزاری و با لبه‌های محو شده و مصنوعی!

لنز‌های فوق العاده‌ای برای عکاسی پرتره با دوربین‌های بدون آینه در بازار وجود دارند. لنز‌هایی که دارای دیافراگم کمتر از f/2.8 یا حتی f/2 هستند برای این کار بسیار مناسب‌اند و عکس های آن‌ها واقعاً تفاوت چشمگیری با عکس‌های عادی دارند.

اما یکی از مهم‌ترین مزیت‌های دوربین‌های بدون آینه نسبت به DSLR ها این است که چون آینه ندارند، فاصله جایی که لنز روی دوربین بسته می‌شود تا حسگر دوربین بسیار کمتر می‌شود.

بنابراین اگر بخواهید لنز‌هایی که برای دوربین‌های DSLR ساخته شده‌اند را روی این دوربین‌ها نصب کنید، کافیست که یک آداپتور روی آن‌ها نصب کنید که این فاصله کم شده را افزایش دهد یا بلند‌تر کند. به همین دلیل هم از نظر تئوری تقریباً همه لنز‌های مخصوص دوربین‌های بزرگ‌تر DSLR را می‌توان روی مدل‌های بدون آینه هم نصب کرد (البته با استفاده از آداپتور مخصوص خودشان).

این بدان معنی است که دوربین‌های بدون آینه، علاوه بر سری لنز‌های پر تعداد خودشان که در برخی از مدل‌ها تنوع بسیار زیادی هم دارند، می‌توانند با استفاده از آداپتور هماهنگ با لنز‌های بزرگ‌تر، از تمام لنز‌های نسل قبلی خودشان هم استفاده کنند.

البته اگر تازه می خواهید وارد دنیای عکاسی بشوید، بهتر است از همان ابتدا لنز هایی را که برای سیستم لنز دوربین بدون آینه خودتان طراحی شده، خریداری کنید. اما این نکته برای عکاسان قدیمی‌تر که تعدادی از لنز های حرفه‌ای را از قبل تهیه کرده‌اند اهمیت زیادی دارد. زیرا دیگر نیازی به فروش و تعویض لنز‌هایشان ندارند و می‌توانند با خیال راحت از همه لنز‌هایشان روی دوربین جدیدی که خریداری کرده‌اند استفاده کنند.

البته استفاده از لنز‌های قدیمی DSLR روی بدنه‌های بدون آینه جدید همراه با آداپتور اشکالات خودش را هم دارد. به عنوان مثال در اغلب موارد، سرعت فوکوس خودکار این لنز‌ها روی بدنه‌های جدید افت پیدا می‌کند یا به دلیل قطع شدن ارتباط الکترونیکی لنز و بدنه، امکان کنترل دیافراگم از روی دوربین وجود ندارد.

در چنین مواقعی احتمالاً مجبورید که فوکوس یا دیافراگم لنز را به صورت دستی کنترل کنید. این موضوع برای عکاسان مشکل‌ ساز است، اما برای فیلم‌برداران که عموماً فوکوس و دیافراگم را به صورت دستی کنترل می‌کنند چندان دردسر ساز نخواهد بود. شاید به همین دلیل هم باشد که این روز‌ها خیلی از فیلم‌برداران را می‌بینیم که با دوربین‌های بدون آینه سونی و لنز‌های کانن که با مبدل روی آن‌ها بسته می‌شوند کار می‌کنند. البته این در همه موارد اتفاق نمی‌افتد و بهتر است قبل از خرید آداپتور و استفاده روی لنز‌های خودتان در این باره با متخصصان فروش نورنگار مشورت کنید.

اندازه حسگر دوربین‌های بدون آینه

دوربین‌های بدون آینه مختلف، با حسگر‌های متفاوتی وارد بازار می‌شوند. اندازه حسگر آن‌ها تنوع زیادی دارد، اما معمول‌ترین آن‌ها اندازه APS-C است. برای اینکه بدانید این اندازه چقدر است، بزرگ‌ترین حسگر در دوربین‌های DSLR (دوربین‌های عکاسی حرفه‌ای) را فول‌فریم و کوچک‌ترین حسگر در دوربین‌های عکاسی را در دوربین‌های کامپکت در نظر بگیرید.

اندازه APS-C تقریباً بین این دو قرار می‌گیرد. اما یک سایز دیگر حسگر هم به نام میکرو چهار سوم وجود دارد که تقریباً بین APS-C و دوربین‌های کامپکت است. اما از آنجا که چند شرکت مهم مانند الیمپوس و پاناسونیک به شدت از آن طرفداری می‌کنند، دوربین‌های بدون آینه زیادی با این اندازه ساخته و وارد بازار می‌شوند. اما سونی بیشتر دوربین‌هایش را با اندازه حسگر فول فریم می‌سازد و اخیراً هم کانن و نیکون، با همین اندازه حسگر، وارد دنیای بدون آینه‌ها شده‌اند.

یکی دو مورد هم دوربین‌های بدون آینه با اندازه حسگر مدیوم فرمت وارد بازار شده‌اند که استفاده محدودی دارند و طرفداران آن‌ها زیاد نیستند. اما احتمال دارد در آینده با کاهش قیمت تولید آن‌ها، طرفداران بیشتری پیدا کنند.

بسته به اندازه حسگر و برند تولید کننده دوربین، لنز‌های مختلفی هم برای هر کدام از این دوربین‌ها ارائه می‌شود. به عنوان مثال اندازه حسگر دوربین‌های میکرو چهار سوم که معمولاً پاناسونیک و الیمپوس تولید می‌کنند برابر 17.3x13mm است و جالب اینکه لنز‌های این دو شرکت، روی بدنه‌های یکدیگر هم قابل استفاده است.

البته یک تفاوت مهمی که با هم دارند این است که الیمپوس معمولاً لرزشگیر را روی حسگر خود دوربین‌هایش قرار می‌دهد، اما پاناسونیک اغلب اوقات روی خود لنز از لرزشگیر استفاده می‌کند. هرچند که د چند مدل اخیر خودش، لرزشگیر را روی دوربین‌هایش هم قرار داده تا هزینه‌های خرید لنز را برای کاربرانش کاهش دهد و البته از قافله دوربین‌های رقیب هم جا نماند.

یک سایز کوچک‌تر از میکرو چهارسوم هم داریم که حسگرهای 1 اینچی هستند. چند سال پیش نیکون سعی کرد با معرفی سری دوربین‌های Nikon 1 (نام آن نیکون وان بود) دوربین‌های بدون آینه ارزان قیمتی را وارد بازار کند که متأسفانه با استقبال خوبی روبرو نشد و عملاً خط تولید آن و لنز‌هایی که برای سری 1 ساخته شده بودند متوقف شدند.

شرکت پنتاکس هم سری Pentax O را با همین اندازه حسگر تولید می‌کند که این سری هم توفیق چندانی پیدا نکرده است.

یکی از مهم‌ترین دلایلی که باعث می‌شود تا عکاسان به دوربین‌های بدون آینه رو بیاورند، این است که این دوربین‌ها کوچک‌تر و سبک‌تر از دوربین‌های DSLR هستند، و به دلیل کوچک بودن حسگرشان، سرعت بالاتری هم دارند. اما کوچک بودن حسگر تا جایی کاربرد دارد که روی رفتار دوربین در نور کم تأثیری زیادی نگذارد. به‌هرحال حسگر بزرگ‌تر می‌تواند در نور کم، نویز کمتری تولید کند و امکان استفاده از حساسیت‌های بالاتر را به دوربین می‌دهد.

اگر عکاسی در نور کم برایتان مهم است، حتماً به سراغ مدل‌های بدون آینه فول فریم مانند سری a7 سونی بروید یا حداقل از سری دوربین‌های دارای حسگر APS-C استفاده کنید. حسگر‌های کوچک‌تر از این‌ها، مانند سری میکرو چهار سوم فقط به شرط داشتن پردازشگر خیلی قوی می‌توانند در نور کم عملکردی در حد حسگر‌های بزرگ داشته باشند و برای خرید آن‌ها بهتر است از قبل به دقت آن‌ها را بررسی کنید.

و البته دیگر به سراغ دوربین‌های با حسگر کوچک‌تر نروید.

منظره‌یاب یا Viewfinder

منظره‌یاب دوربین‌های بدون آینه موضوع بسیار مهمی است. خصوصاً اگر از آن دسته عکاسان هستید که قبلاً با دوربین‌های DSLR کار کرده‌اید، احتمالاً از اینکه دوربین شما دارای منظره‌یاب نباشد اصلاً احساس خوشایندی نخواهید داشت. چون مستقیماً روی سبک عکاسی‌تان تأثیر می‌گذارد!

منظره‌یاب‌های دوربین‌های DSLR از نوع TTL هستند که مخفف عبارت Through The Lens است. یعنی شما از داخل منظره‌یاب دقیقاً همان چیزی را می‌بینید که “از درون لنز” دوربین می‌گذرد یا به بیان ساده‌تر لنز هم همان را می‌بیند. اصلاً دلیل وجود آینه در دوربین‌های DSLR همین است که بتواند دقیقاً تصویری را که از داخل لنز می‌گذرد به شما نشان دهد.

اما در دوربین‌های بدون آینه، دیگر مکانیسم انتقال تصویر لنز وجود ندارد و تصویری که می‌بینید، عملاً یک تصویر شبیه‌سازی شده از چیزی است که روی حسگر دوربین می‌تابد.

بنابراین این تصویر همین چیزی نیست که از داخل لنز می‌گذرد و می‌تواند تحت تأثیر کیفیت منظره‌یاب قرار گیرد. ضمن اینکه اصولاً منظره‌یاب در این دوربین‌ها هم یک نمایشگر خیلی کوچک است که به آن منظره‌یاب الکترونیکی یا Electronic ViewFinder یا EVF می‌گویند. به همین دلیل هم در مشخصات دوربین‌های بدون آینه، کیفیت و رزولوشن EVF هم ذکر می‌شود. چون هرچقدر این کیفیت بالاتر باشد، تصویری واقعی‌تر از صحنه را به شما نشان می‌دهد.

البته EVF ها مزایا و معایبی هم دارند که در منظره‌یاب‌های اپتیکال دیده نمی‌شود. به عنوان مثال یکی از مهم‌ترین معایب در آن‌ها، وقفه یا Lag تصویر است. این چیزی است که تا خودتان آن را نبینید حس نمی‌کنید.

شاید وقتی به یک دوربین مدار بسته نگاه می‌کنید متوجه شده باشید که تصویر را کمی دیرتر از چیزی که واقعاً هست نشان می‌دهد. خصوصاً در حرکت‌های سریع. این موضوع برای کسانی که عکاسی سریع یا خبری می‌کنند خیلی اهمیت دارد. مثلاً برای عکاسی ورزشی یا عکاسی حیات وحش، همه‌ چیز به تبحر عکاس در زدن آنی شاتر بستگی دارد و منظره‌یابی که دارای وقفه زیادی است این مهارت را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

البته هرچقدر تکنولوژی پیشرفت می‌کند، این وقفه کمتر و کمتر می‌شود. به طوری که در دوربین‌های خیلی جدید، تقریباً به حدی رسیده که قابل درک نیست.

نکته منفی دیگر درباره EVF به مصرف باطری آن‌ها برمی‌گردد. دقیقاً همان‌طور که LCD دوربین، باطری مصرف می‌کند، این بخش از دوربین هم می‌تواند به شدت باطری را کاهش دهد. گاهی اوقات حتی بیشتر از LCD ! به طوری که در خیلی از دوربین‌ها، تعداد شاتی که می‌توانید با EVF بگیرید، کمتر از تعداد شاتی است که می‌توانید با LCD دوربین ثبت کنید. چون EVF ها معمولاً رزولوشن بیشتر و مصرف باطری بالاتری دارند.

اما وجود این تکنولوژی در دوربین‌های بدون آینه، مزیت‌های زیادی هم به همراه دارد. یکی از مهم‌ترین آن‌ها، وجود Focus Peaking است. این تکنولوژی که برای فوکوس دستی استفاده می‌شود، می‌تواند لبه‌ بخش‌های فوکوس شده را به صورت هایلایت شده به شما نشان دهد.

مثلاً وقتی روی صورت یک سوژه به صورت دستی فوکوس می‌کنید، خطوط چشم‌ها و سوراخ‌های بینی و لب‌ها را به صورت خطوط پررنگ سفید یا آبی (یا هر رنگ دیگری که دوربین‌تان استفاده می‌کند) می‌بینید.

این قابلیت خصوصاً در عکاسی ماکروگرافی و عکاسی تبلیغاتی از محصولات که به سختی می‌توانید از منظره‌یاب چشمی استفاده کنید، بسیار پرکاربرد است. البته همه دوربین‌ها این قابلیت را ندارند و باید حتماً قبل از خرید این موضوع را بررسی کنید.

اما یکی دیگر از قابلیت‌های جالب EVF ها این است که برخلاف منظره‌یاب اپتیکال که صرفاً تصویر روبرو را به شما نشان می‌دهند، می‌توانند تأثیر سرعت شاتر، دیافراگم، حساسیت، تنظیمات رنگی نوردهی یا وایت بالانس را قبل از اینکه عکس بگیرید به شما نشان دهند. یعنی به محض اینکه گزینه‌ای را روی دوربینتان تغییر می‌دهید تأثیر آن را در چشمی دوربین می‌بینید. البته می‌توانید این قابلیت را به طور کامل غیر فعال کنید تا دقیقاً همان حس و حال دوربین‌های DSLR را به شما بدهد.

فوکوس خودکار در دوربین‌‌های بدون آینه

یکی از بخش‌های بسیار مهم که تحت تأثیر حذف شدن آینه قرار می‌گیرد، فوکوس خودکار دوربین‌هاست. در دوربین‌های DSLR یک سیستم فوکوس بسیار هوشمند و سریع قرار دارد که Phase Detection یا تشخیص فاز نام دارد.

این سیستم فوکوس از آینه دوربین برای جدا کردن نور ورودی به تصاویر مختلف استفاده می‌کند. دوربین این تصاویر جدا شده از هم را با هم مقایسه می‌کند و به سرعت می‌فهمد که کدام تصویر به تصویر اصلی نزدیک‌تر است و همان را برای انتخاب جهت حرکت لنز انتخاب می‌کند. به همین دلیل سرعت این فوکوس بسیار بالاست.

اما در دوربین‌های بدون آینه، چون آینه وجود ندارد، عملاً دوربین نمی‌تواند تصویر ورودی را مقایسه کند و پردازشگر دوربین مجبور است تا ابتدا لنز را جابه‌جا کند تا ببیند، تصویر در کدام جهت بیشتر محو می‌شود (یعنی کدام تصویر کنتراست کمتری دارد). به این ترتیب جهت محوشدگی بیشتر را انتخاب نمی‌کند و به سمت فوکوس بیشتر می‌رود. این سیستم فوکوس بسیار کند‌تر از تشخیص فاز است و برای فوکوس روی سوژه‌های متحرک خیلی به اشتباه می‌افتد. ضمن اینکه به شدت تحت تأثیر نور محیط است و در نور کم، تقریباً بلااستفاده می‌شود.

خبر خوب اینکه دوربین‌های بدون آینه جدید از نوعی سیستم فوکوس هیبریدی یا ترکیبی استفاده می کنند که ترکیبی از هر دوی اینهاست. البته به این خاطر که آینه‌ای برای فوکوس کردن وجود ندارد، تشخیص فاز روی پیکسل‌های مختلف روی سطح حسگر اتفاق می‌افتد. اگر سرعت فوکوس برایتان اهمیت دارد، حتماً مطمئن شوید که سیستم فوکوس دوربینی که می‌خواهید بخرید از نوع هیبریدی باشد.

فیلم‌برداری با دوربین‌های بدون آینه

بالاخره به یکی از مهم‌ترین قابلیت‌های دوربین‌ها رسیدیم که در آن، DSLR ها و دوربین‌های بدون آینه شانه به شانه هم با هم در رقابت هستند. اگرچه دوربین‌های بدون آینه به دلیل ساختار لنز‌هایشان، انعطاف‌پذیری بیشتری در هنگام فیلم‌برداری دارند، اما از نظر کیفیت، هم در دوربین‌های DSLR و هم در دوربین‌های بدون آینه، اغلب مدل‌ها می‌توانند با کیفیت Full HD ویدئو‌های فوق‌العاده‌ای را با سرعت‌های اسلوموشن متفاوت ضبط کنند. ضمن اینکه بسیاری از مدل‌های جدیدتر امکان ضبط 4K را هم دارند.

چیزی که در اینجا تفاوت زیادی ایجاد می‌کند، نوع کارکرد این دو دوربین مختلف است. دوربین‌های DSLR اصولاً برای عکاسی و ثبت صحنه آنی طراحی شده‌اند و به همین دلیل در لحظه اول می‌توانند با سرعت بسیار زیادی فوکوس کنند. اما سیستم فوکوس آن‌ها وابسته به آینه است که طبیعتاً در هنگام فیلم‌برداری باید به بالا جمع شده و غیر فعال شود.

به همین دلیل اگر می خواهید که در هنگام فیلم‌برداری فوکوس را مدام تغییر دهید یا روی یک سوژه متحرک فوکوس کنید، احتمالاً بخش فوکوس تشخیص کنتراست آن‌ها، شما را ناامید خواهد کرد.

اما فوکوس در دوربین‌های بدون آینه مبتنی بر تشخیص کنتراست است و این همان جایی است که دوربین‌های بدون آینه از DSLRها جلوترند. آن‌ها معمولاً در هنگام فیلم‌برداری راحت‌تر و سریع‌تر فوکوس می‌کنند و همچنین فوکوس را حفظ می‌کنند.

اگر قبل از این از دوربین‌های کامپکت استفاده کرده باشید، فیلم‌برداری با بدون آینه‌ها به همان سادگی است. ضمن اینکه به دلیل امکان کنترل دیافراگم، می‌توانید ویدئو‌هایی با سوژه‌های شارپ‌تر و واضح‌تر و پس زمینه محو‌تر بگیرید و حتی می‌توانید در حین فیلم‌برداری، به صورت دستی فوکوس را روی سوژه‌های دیگر ببرید و جابجا کنید. ویدئو‌های این دوربین‌ها نه تنها باکیفیت‌تر، بلکه بسیار جذاب‌تر و چشمگیرتر هستند.

ضمن اینکه این دوربین‌ها خیلی کوچک‌تر و سبک‌تر از DSLR ها هستند و برای فیلم‌برداری روی دست، کنترل راحت‌تری دارند. به‌هرحال اغلب اوقات ما نه روی سه‌پایه یا گیمبال، بلکه روی دست فیلم‌برداری می‌کنیم و سنگینی DSLR ها می‌تواند موجب لرزش زیادتر تصویر شود.

اگر می‌خواهید با دوربین‌تان ویدئو‌های حرفه‌ای ضبط کنید حتماً به دنبال دوربین‌های بدون آینه‌ای باشید که از فرمت‌های باکیفیت مانند AVCHD  یا  XAVC S پشتیبانی می‌کند و همچنین دارای درگاه‌های ورودی و خروجی صدا برای میکروفون‌ها و هدفون‌های حرفه‌ای، مانیتور‌های تصویر و رکوردر‌های جانبی هم باشد.

قابلیت‌های بی‌سیم

امکانات ارتباط بی‌سیم در دوربین‌های جدید واقعاً شگفت‌انگیز هستند. تقریباً تمامی دوربین‌هایی که امروز در بازار موجودند، دارای اپلیکیشن‌های اختصاصی برای سیستم عامل‌های اندروید و iOS هستند و می‌توانید از طریق یک گوشی یا تبلت هوشمند، آن‌ها را از راه دور کنترل کنید یا ویدیو‌ها و عکس‌هایی که می‌گیرید را انتقال دهید.

البته امکانات این اپلیکیشن‌ها یکسان نیستند. در برخی از آن‌ها فقط می‌توانید تصویری از کادر دوربین را ببینید یا دکمه شاتر را بزنید و در برخی دیگر، کنترل کامل دوربین مانند تغییر شاتر و دیافراگم و حساسیت و تنظیمات مختلف دوربین هم به شما داده می‌شود.

در برخی از دوربین‌ها می‌توانید نسخه اصلی فایل عکس یا ویدیو را به گوشی‌تان منتقل کنید یا مستقیماً روی شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید. برخی هم فقط یک تصویر کوچک یا فشرده را منتقل می‌کنند.

در برخی از دوربین‌ها قابلیت ارتباط NFC هم وجود دارد. این قابلیت که مخفف Near Field Communication یا محدوده ارتباطی نزدیک است، می‌تواند بدون پسورد و تنها با نزدیک کردن گوشی‌هایی که دارای NFC هستند، بین آن‌ها و دوربین ارتباط برقرار کند.

بنابراین وقتی در یک جمع خانوادگی هستید و یک عکس دست جمعی می‌گیرید، می‌توانید خیلی راحت با چسباندن گوشی دوستان و اقوام به دوربین‌تان، عکس هایی که با هم هستید را برایشان ارسال کنید و دیگر نیازی به برنامه‌های اشتراکی مانند ShareIT و غیره ندارید.

انتخاب و خرید دوربین بدون آینه

خوب حالا که امکانات مهم دوربین‌های بدون آینه را شناختید، حالا وقت آن رسیده که دوربین بعدی خودتان را از بین مدل های موجود انتخاب کنید. فراموش نکنید که حسگر دوربین، یکی از مهم‌ترین اجزای آن است که به شدت روی قابلیت‌ها و امکانات و صد البته قیمت دوربین تأثیر می‌گذارد. اگر نیازی به عکاسی در نور کم ندارید، احتمالاً مدل‌های APS-C یا میکرو چهار سوم برایتان مناسب هستند و در صورت نیاز به عکاسی در نور خیلی کم، باید به سراغ فول‌فریم‌ها بروید.

دوربین‌های بدون آینه به سه گروه کاربری معمولی، رده بالا و حرفه‌ای تقسیم می‌شوند. توجه داشته باشید که داشتن یک دوربین حرفه‌ای اصلاً به این معنی نیست که عکس‌های حرفه‌ای‌تری هم می‌گیرید. بلکه به این معنی است که این دوربین‌ها دارای امکاناتی هستند که عکاسان حرفه‌ای به آن‌ها نیاز دارند تا بتوانند با آن‌ها عکس های حرفه‌ای‌تر بگیرند! اینکه شما از این امکانات استفاده کنید یا خیر، به دانش شما از هنر عکاسی برمی‌گردد.

دوربین‌های بدون آینه با کاربری عمومی

این دوربین‌ها بهترین گزینه برای کسانی هستند که می‌خواهند امکانات بیشتری از دوربین‌های کامپکت و معمولی داشته باشند و عکس ها و ویدئو‌های باکیفیت‌تری بگیرند. صد البته این دوربین‌ها دارای قابلیت‌های کنترلی بیشتری هستند و دقیقاً مانند دوربین‌های DSLR رده عمومی، برای کسانی که تازه می‌خواهند وارد دنیای عکاسی حرفه‌ای بشوند، امکانات بسیار بیشتری دارند.

بیشتر این دوربین‌ها دارای منظره‌یاب EVF نیستند و باید صرفاً از نمایشگر LCD آن‌ها برای کادربندی استفاده کنید. همچنین معمولاً از حسگر‌های کوچک‌تری هم استفاده می‌کنند که اگرچه سرعت بالاتری در عکاسی پی‌درپی یا فیلم‌برداری دارند، اما منجر به کاهش کیفیت جزئی آن‌ها می‌شود. به عنوان مثال Canon M100 از همین دسته دوربین‌هاست که البته حسگر APS-C هم دارد و کیفیت آن قابل مقایسه با دوربین‌های DSLR رده عمومی کانن است.

دوربین‌های بدون آینه رده بالا

بین دوربین‌های رده عمومی و حرفه‌ای، یک سری دوربین‌های بدون آینه‌ای را داریم که رده بالا نامیده می‌شوند  احتمالاً بهترین گزینه برای کسانی هستند که می‌خواهند از دنیای DSLR ها به بدون آینه مهاجرت کنند. این دوربین‌ها معمولاً کمی کوچک‌تر از سری حرفه‌ای هستند، و همچنین امکاناتی به مراتب بالاتر و حرفه‌ای تر از رده عمومی دارند.

نکته دیگر درباره این دوربین‌ها این است که معمولاً EVF دارند و حس و حال عکاسی با DSLR را به عکاس می‌دهند. ضمن اینکه وقتی در نور زیاد عکاسی می‌کنید، دیگر وابسته به نمایشگر LCD دوربین نیستید و طبیعتاً تصویری باکیفیت‌تر و روشن‌تر را در EVF می‌بینید.
ضمن اینکه اغلب این دوربین‌ها دارای کفشک مخصوص فلاش هم هستند و بنابراین می‌توانید مانند دوربین‌های DSLR روی آن‌ها از فلاش‌های اکسترنال یا تجهیزات جانبی نورپردازی استفاده کنید.

راهنمای خرید دوربین بدون آینه حرفه‌ای

اگر به دنبال بالاترین کیفیت تصویر و ویدیو در یک دوربین بدون آینه هستید، باید به سراغ دوربین‌های رده حرفه‌ای بروید. البته در اینجا دیگر اینطور نیست که فکر کنید باید حتماً حسگر Full Frame ببینید.

حسگر دوربین‌های بدون آینه حرفه‌ای در اندازه‌های مختلف ارائه می‌شوند. از میکرو چهارسوم تا APS-C و فول فریم تا مدیوم فرمت، در بین حسگر‌های این دوربین‌ها وجود دارد و در واقع امکانات دیگر آنهاست که آن‌ها را در رده حرفه‌ای قرار می‌دهد.

اغلب آن‌ها دارای بدنه‌هایی فوق‌العاده عایق‌بندی شده برای آب و هوای نامساعد و شرایط سخت هستند و البته پردازشگر‌های بسیار پرسرعتی دارند که هم سرعت عکس‌برداری و بافر ثبت عکس‌های آن‌ها را بسیار بالا می‌برد و هم می‌توانند ویدئو‌های اسلوموشن با سرعت‌های خیلی زیاد بگیرند.سرعت فوکوس در این دوربین‌ها هم بسیار بالاست و اغلب آن‌ها دارای لرزشگیر روی بدنه دوربین هم هستند.

این دوربین‌ها امروزه یکی از پرطرفدارترین سری بدون آینه‌ها در ایران هستند و به لطف پشتیبانی از مانیتور‌های جانبی، امکانات پیشرفته ضبط فیلم و درگاه‌های ارتباطی میکروفون و رکوردرهای خارجی، در صنعت سینما و فیلم‌سازی و همچنین فیلم‌برداری های عروسی به شدت جا باز کرده‌اند.

مدل‌های دارای حسگر فول فریم در این رده مانند سری R کانن، سری Z نیکون یا a7 های سونی، آن‌قدر در نور کم کارآیی بالایی دارند که حتی دوربین‌های DSLR حرفه‌ای را هم پشت سر گذاشته‌اند و برای فیلم‌برداری سینمایی در نور کم، جایگزین دوربین‌های سینمایی شده‌اند. به همین دلیل امکانات فیلم‌برداری آن‌ها، با دوربین‌های سینمایی مانند سری C کانن مقایسه می‌شود.

البته در این میان، سری a7 سونی به دلیل برخورداری از محدوده گسترده‌تر لنز‌ها و البته امکان استفاده از لنز‌های برند‌های دیگر (البته معمولاً همراه با مبدل لنز) طرفداران بیشتری دارند.

پس از انتخاب مدل دوربین، حتماً به لنز‌هایی که می‌توانند روی این دوربین‌ها بسته شوند هم توجه کنید. اگرچه اغلب عکاسان معمولاً به دو سه لنز مورد نیازشان بسنده می‌کنند و همه سری لنز‌های موجود را خریداری نمی‌کنند، اما باید مطمئن باشید که حداقل لنز‌هایی که نیاز دارید در بین لنز‌های خود آن سازنده یا سازندگان لنز دیگر (هماهنگ با آن مدل از دوربین) وجود داشته باشند.

به قابلیت‌های فیلم‌برداری دوربین هم توجه کنید. اگر کارهای تجاری می‌کنید، احتمالاً به زودی به 4K نیاز پیدا خواهید کرد، اما اگر برای شبکه‌های اجتماعی ویدیو تولید می‌کنید، احتمالاً می‌توانید از بین مدل‌های دارای رزولوشن Full HD گزینه‌های مناسب‌تری را پیدا کنید.

اگر هم به تجهیزات جانبی مانند فلاش نیاز دارید، سعی کنید بین مدل‌های کانن، نیکون یا سونی به دنبال مدل مورد نظر خودتان بگردید و حتماً از مدل‌های دارای کفشک فلاش انتخاب کنید. تجهیزات نورپردازی برای برند‌های دیگر کمتر در دسترس هستند و احتمالاً برای انتخاب آن‌ها با مشکل روبرو خواهید شد. این موضوع درباره لوازم جانبی مانند باطری، گریپ، ریموت کنترل و اپلیکیشن هم تقریباً به همین صورت است.

اگر باز هم سوالی برایتان باقی مانده، می‌توانید در ادامه همین مقاله از ما بپرسید یا سری به فروشگاه نورنگار بزنید و از نزدیک با مدل‌های موجود در فروشگاه آشنا شوید و با متخصصان فروش نورنگار مشورت کنید.