سوژه شما باید واقعی بخندد!!

هنگامی که شروع به عکاسی کردم، مانند هر مادر دیگری بر روی بچه‌های خودم تمرین کردم. به خاطر تعداد زیاد عکس‌ها و یا نفرت پسرم از دوربین، نمی‌توانستم از او عکسی بگیرم که درحال نگاه کردن به من باشد. به همین دلیل من به او یک دوربین دادم و از او خواستم از من عکس بگیرد و در همین حال از او عکس گرفتم. پشت لنز پسرم یک لبخند واقعی بود که هی‌وقت با یک جمله امری نمی‌توانستم چنین لبخند زیبایی ببینم.

بیشتر بخوانید: ترفندهایی برای عکاسی پرتره با لنز‌های کیت

سامانتا بیشاپ نیز در حین عکاسی از پسرش لوی به همین مشکل برخورد کرده بود. البته مشکل او پیچیده‌تر بود و فقط با دادن یک دوربین این مشکل حل نمی‌شد زیرا در سن پیش دبستانی برای لوی بیماری اوتیسم تشخیص داده شده بود. بیشاپ در این مورد نوشته است: من از شش ماهگی به تنهایی لوی را بزرگ کردم و ما مشکلات زیادی را تجربه کردیم.  هنگامی که لوی به دنیا آمد من 18 سالم بود و اصلا برای مشکلاتی که قرار بود در این راه برای من پیش بیاید آماده نبودم.

هر روز با مدارس و دکترها جروبحث داشتم. تلاش می‌کردم بتوانم احساسات او را با بازی‌های T-Ball، مهمانی‌ها متعادل کنم.تلاش می‌کردم از پسرم عکس‌هایی بگیرم که با خوش‌حالی لبخند می‌زند و به دوربین نگاه می‌کند. بیشاپ می‌گوید که از هر 5000 عکس فقط توانسته است 10 عکس عادی بدون ارتباط چشمی غیرطبیعی و یا نشان دادن احساسات زیاد پیدا کند.

چند هفته پیش این دو نفر درحال دست و پنجه نرم کردن با مشکلات پزشکی بیشاپ و مشکلات احساسی لوی بودند که بیشاپ گفت دیگر نمی‌تواند ادامه دهد. مانند خیلی از مادرهای دیگر، او گفت: من به عنوان یک مادر شکست خورده‌ام. من تلاش زیادی کردم که حرف‌های دکترها را نادیده بگیرم و هیچ‌وقت از دوست داشتن این پسر باهوش و بامزه که جلوی من است دست نگه نداشتم. به همین دلیل نیاز دارم تا از تنها راهی که بلدم یعنی عکاسی استفاده کنم تا نشان دهم او چقدر فوق‌العاده است.

در کنار لوی دخترعموی پنج ساله او لولا قرار دارد که طبق گفته بیشاپ بهترین دوست لوی است و به عنوان دو دوست جدانشدنی همیشه با یکدیگر بازی می‌کنند. بیشاپ می‌گوید لولا به اندازه‌ای لوی را دوست دارد که آرزو می‌کنم همه بتوانند او را به این اندازه دوست داشته باشند. هر دو عاشق لباس پوشیدن هستند ولی لوی بیشتر به این کار علاقه‌مند است. هربار که او یک شخصیت جدید می‌بیند لباس آن شخصیت را می‌سازد.

شخصیت‌های مورد علاقه او طیف وسیعی از کاراکترها را از GhostBusters گرفته تا افسرهای پلیس، آشپزها و یا وکلا می‌باشد. او بعد از دیدن فیلم The Greatest Showman یک هفته تمام کلاه سرش می‌گذاشت. حتی در صورتی که لباس شخصیت‌های مختلف را هم نپوشد، می‌توانید او را با کت و شلوار و کراوات ببینید.

بیشاپ می‌گوید که او برای لباس پوشیدن وسواس زیادی دارد که اغلب باعث مختل کردن زندگی روزانه‌اش می‌شود. از همین رو لباس پوشیدن یکی از راه‌هایی بود که می‌شد بدون فداکردن چیزی که لوی را خاص می‌کرد او را جلوی دوربین آورد. لباس T-Rex چه برای عکس‌های پرتره چه برای عکس‌های عروسی در بین عکاس‌ها از شهرت ویژه‌ای برخوردار است. برای بیشاپ و لوی نیز باعث شده است که لوی بتواند به روش خودش جزئی از صحنه باشد. ارتباطی که این دو دارند در تمام تصاویر مشخص است.

بیشاپ می‌گوید پس از منتشر کردن این عکس‌ها پاسخ‌های متفاوتی دریافت کرده است. برخی از بینندگان احساس می‌کردند که تصاویر توجه بیننده را به خودشان جلب می‌کنند و این حقیقت که پسر او دارای اوتیسم است در این تصاویر مشخص نیست. با این حال بیشاپ بر این عقیده است که در حالی‌که برخی افراد رابطه اوتیسم و یا دیگر نیازهای ویژه لوی را با این تصاویر نمی‌فهمند، بسیاری دیگر کاملا این موضوع را درک می‌کنند.

این دقیقا خود لوی است؛ در این تصاویر هیچ لبخند مصنوعی و یا خوشحالی ساختگی وجود ندارد. فردی که در این تصاویر است همان پسر بامزه و مهربانی است که من دارم. به خاطر نیازهای ویژه‌ای که او دارد، او دارای حافظه تقریبا تصویری است، او کاملا رک است، او می‌تواند هرچیزی که می‌خواهد بسازد و خیلی باهوش و بامزه است. به همین دلیل من تصمیم گرفته‌ام که برچسب‌هایی که به او می‌زنند را با کمال میل بپذیرم و به او آموزش دهم که به جای این‌که آن‌ها را به صورت مانع ببیند، از آن‌ها به نفع خودش استفاده کند.

عکاسی از چنین افرادی به دلیل اینکه همیشه یک راه خوب برای راضی کردن بچه برای گرفتن یک عکس با لبخند واقعی وجود ندارد، ممکن است مقداری سخت تر از انواع دیگر عکاسی باشد. به نظر من علاوه بر توانایی راضی کردن پسرش برای همکاری در این عکس‌ها، این‌که توانسته است از بازیگوشی پسرش که همیشه نمایان نیست عکس بگیرد قابل تقدیر است.

 با اینکه ممکن است لوی به صورت کامل در لباس T-Rex باشد و ما قادر نباشیم که احساسات او را ببنیم، همه می‌دانیم که او در زیر این ماسک گوش تا گوش در حال خندیدن است.

با تقریبا 8000 به اشتراک‌گذاری عکس‌ها می‌توانم با اطمینان بگویم که این مجموعه عکس نه تنها برای والدین کودکان اوتیستیک بلکه برای تمام جامعه یک موفقیت به حساب می‌آید. در صورتی که پدر یا مادر یک فرزند با نیازهای ویژه هستید، می‌دانید که این مجموعه عکس فقط بخشی از کار بیشاپ به عنوان یک عکاس نبوده است بلکه بیشتر علاقه دلگرم کننده یک مادر برای به آغوش کشیدن فرزند کوچکش، حتی برای یک لحظه بیشتر می‌باشد.