دلیل آن هم این بود که با وجود اینکه خیلی از ناشرها و آژانسهای تبلیغاتی با دنیای دیجیتالی آشنا شده بودند، دنیا بیشتر حول محور آنالوگ میچرخید و به همین خاطر خیلی از عکسها به شکل سنتی ادیت میشدند و دستکاری عکس هم به همین صورت انجام میشد..
در سال 2013 پاتریک نایک در یک مقاله که برای وبسایت fstoppers نوشه بود پروسه Paintstacking را به شکل زیر شرح داد:
«آیا نیاز دارید روی یک عکس زوم کنید؟ برای این کار به یک ذرهبین، مقدار زیادی صبر و البته دستهایی بدون لرزش نیاز دارید. هیچ تاریخچه یا لایهای در اختیار شما وجود ندارد و باید ابزار Healing Brush را هم فراموش کنید. تنها چیزی که اینجا در اختیار دارید یک براش معمولی است.»
مدیران هنری، طراحان گرافیک و ناشرها ساعتهای زیادی را روی عکسها صرف میکردند و تلاش میکردند ایرادات پوست و مشکلات دیگر را اصلاح کنند. اما امروزه میتوانید این کار را فقط با یک کلیک موس انجام دهید. ابزارهایی مثل رنگ، پاک کن، قلم مو و… در تمامی استودیوها ضروری بودند.
البته ادیت عکس فقط به ضربات قلم محدود نبودند. فرمهای دیگر دستکاری عکس نیز امکان تغییر تصاویر و ادیت آنها را در اختیار عکاسها و دیگر افراد علاقهمند قرار میداد.
اکتشافاتی مثل کلودیون خیس که امکان ترکیب چند عکس را روی یک نگاتیو به عکاسها میداد باعث بروز کنجکاوی و خلاقیت عکاسها در دهه 1850 میلادی شد. مثل امروز هم برخی اوقات از این تکنیکها برای فریب دادن مردم استفاده میشد.
«عکاسی روح» یا (Spirit photography) که به اندازه خیلی زیادی در اختیار خانواده کشتههای جنگ داخلی آمریکا بود ادعا میکرد که توانسته است از روحها عکاسی کند. معروفترین ورژن این تکنیک عکس ویلیام اچ ماملر از اِیب لینکلن بود که پشت سر همسر بیوه خودش «مری» قرار گرفته بود.
[relatedpost post=”122927″]
ماملر به خاطر این عکس به کلاهبرداری محکوم شد اما هیچوقت برای آن مجازات نشد. با این وجود میراث او هنوز باقی است و به عنوان یکی از معروفترین حامیان تصاویر دستکاری شده شناخته میشود.
دستکاری عکس به عنوان یکی از اولین فرمهای عکاسی از دنیای عجیب و غریب نیز شناخته میشد. کارت پستالهایی که با نام Tall Tale شناخته میشدند نسخههای محبوبی از روتوش بودند که حدودا در دهه 1890 میلادی معروف شدند و اغلب به عکاسهای معروفی مثل ویلیام اچ مارتین پدر و آلفرد استنلی جانسون پسر نسبت داده میشدند.
این عکسها که به تولید عمده میرسیدند و به توریستها فروخته میشدند اغلب حاوی حیوانات و گیاهان غول پیکر، انواع غیرمعمول قدرت و دیگر موارد غیرمعمولی بودند که برای افرادی که به دیدن عکسهای دستکاری شده عادت نداشتند، خیلی تاثیرگذار بودند.
[relatedpost post=”135831″]
فتوشاپ مطمئنا شروع کار عکاسهایی نبود که فقط بخشی از داستان را میگفتند یا کلا یک داستان ساختگی را بازگو میکردند. در آرشیوهای مختلف در کنار عکسهایی مثل Portrait of the photographer as a drowned man و The Famous Cottingley Fairies نسخههای کمتر شناخته شدهای از دستکاری عکس وجود دارد که به تغییر عکس یا فریب دادن کسی ارتباط ندارند و با صحنه سازی عکس برای افزایش تاثیر دراماتیک آنها خلق شدهاند. برای مثال عکس بالا با ترکیب عناصر مختلف از چند عکس مختلف که در طول «نبرد زونبک در بلژیک» طی جنگ جهانی اول گرفته شدهاند ایجاد شده است.
در یکی از قسمتهای نمایش رادیولب مجریهای برنامه جد ابومراد و رابرت کرلویچ با یک مستندساز به نام ارول موریس در مورد یک عکس (و عکس دستکاری شده احتمالی) که ذهن وی را مشوش کرده بود صحبت میکنند. این عکس با عنوان «The Valley of the Shadow of Death» در طول جنگ کریمه در سال 1855 گرفته شده بود حاوی یک راز اسرارآمیز بود.
ارول در مورد این عکس اینطور توضیح میدهد: «در واقع دو نسخه از این عکس وجود دارد که هر دو از یک نقطه حدود 150 سال پیش گرفته شدهاند. در یکی از عکسها ما یک جاده را میبینیم که پر از توپ جنگی است و در عکس دیگر همان جاده را بدون هیچگونه توپی میبینیم (توپها به یک طرف جاده و داخل سنگرها هدایت شدهاند). اکنون سوال اینجاست که اول کدام عکس گرفته شده است و چرا توپها جابجا شدهاند»
آیا این احتمال وجود دارد که یکی از عکسها ادیت شده باشد یا صحنهسازی باشد؟
بعدا مشخص شد که عکس در واقع صحنهسازی شده بود.
جد توضیح میدهد: «با وجود اینکه این عکس یکی از اولین عکسهای جنگ بود، در عین حال یکی از اولین دروغهای عکاسی هم به حساب میآید.
مهندس اپتیکال دنیس پرسل صحنهسازی را به عنوان یک روش شرح میدهد که عکاس این عکس یعنی رابرت فنتون در پیش گرفته است تا بیننده خودش را داخل صحنه و روی زمین، در حین جنگ احساس کند. او خودش توپها را به داخل جاده هدایت کرده است تا تاثیرگذاری عکس خیلی بیشتر باشد.
موضوع ظهور دستکاری عکس ها در واقع خیلی جالب است. حتی یک نمایشگاه در موزه هنرهای متروپولیتن برای این عکسها تشکیل شد و با اینکه خیلی از نسخههای این نوع عکسها برای فریب دادن عموم طراحی شده بودند اما همیشه این موضوع صدق نمیکرد.
میا فاینمن موزهدار بخش عکاسی Met و نویسنده کاتالوگ این نمایشگاه در یک مصاحبه با وبسایت PBS میگوید: «خیلی از تلاشهای اولیه برای دستکاری عکسها در واقع تلاشی برای جبران محدودیتهای فنی این رسانه، به خصوص ناتوانی آن در به تصویر کشیدن دنیا به شکلی که با چشم غیرمسلح دیده میشود بودند»
او ادامه میدهد: «فتوشاپ آخرین ابزار برای عکاسها است اما مسلما اولین وسیلهای نیست که برای دستکاری عکس طراحی شده است. عکاسها همیشه از هر ابزار فنی که در اختیار داشتند برای خلق تصاویر به شکلی که میخواستند استفاده میکردند»