چرا باید از حالت دستی دوربین استفاده کنیم؟

هرچقدر که مهارت شما در عکاسی بیشتر می‌شود، بیشتر متوجه خواهید شد که عکاسی فقط عکس گرفتن نیست. عکاسی فقط این نیست که نورسنج خودتان را روی صفر نگه دارید، بلکه فراتر از آن است. برای عکاسی باید تصمیم بگیرید چه میزان حرکت و عمق میدان می‌خواهید و تا چه اندازه باید خلاقیت داشته باشید.

حالت دستی دوربین: فراتر از نوردهی

برای شروع باید بدانیم یک دوربین DSLR توانایی انجام چه کارهایی را دارد. ما می‌دانیم که سه عنصر اصلی دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو برای گرفتن یک عکس ضروری هستند و این سه برای خلق نوردهی مناسب درکنار هم کار می‌کنند.

• افزایش سایز دیافراگم نور بیشتری را به دوربین راه می‌دهد و کاهش آن هم نور ورودی را کاهش می‌دهد.
• کاهش سرعت شاتر، اجازه می‌دهد نور برای مدت بیشتری به سنسور برسد و افزایش آن این مدت زمان را کاهش می‌دهد.
• افزایش ایزو، حساسیت دوربین به نور را افزایش می‌دهد و به همین ترتیب نوردهی را هم افزایش می‌دهد ولی عمق میدان را کاهش می‌دهد.

عمق میدان توانایی یک لنز برای در فوکوس نگه داشتن عناصر داخل یک قاب است. در شرایط ایده‌آل لنز فقط می‌تواند یک نقطه را در فوکوس نگه دارد و تمامی نقاط پس زمینه و پیش زمینه خارج از فوکوس خواهند بود. با این وجود این محدودیت را می‌توانید با تغییر اندازه دیافراگم لنز حذف کنید. ما قبلا درمورد تاثیر دیافراگم روی نور صحبت کرده‌ایم و در اینجا قصد داریم درمورد تاثیر آن روی عمق میدان صحبت کنیم.

یک دیافراگم باز مانند یک لنز کلاسیک عمل می‌کند و فقط یک نقطه‌ی خاص را در فوکوس نگه خواهد داشت. در این صورت تمام نقاط پیش زمینه و پس زمینه خارج از فوکوس خواهند بود.

اگر می‌خواهید نقاط پس زمینه و پیش زمینه را در فوکوس نگه دارید، باید اندازه دیافراگم را کاهش دهید.

کاهش اندازه دیافراگم با کمک حالت دستی در دوربین، عمق میدان عمیق‌تری در اختیار شما قرار خواهد داد. این بدین معنی است که می‌توانید تمام نقاط پیش زمینه و پس زمینه را در فوکوس داشته باشید.

[relatedpost post=”85563″]

نقطه ضعف این کار این است که دیافراگم بسته اجازه ورود نور کمتری را به داخل لنز می‌دهد. در اینجا شما باید برای جبران این ضعف از سرعت شاتر استفاده کنید.

ثبت حرکت در حالت دستی دوربین

یکی دیگر از قابلیت‌هایی که دوربین‌های DSLR در اختیار شما قرار می‌دهند ثبت حرکت است. شما می‌توانید تصمیم بگیرید که یک لحظه خاص را فریز کنید و یا اجازه دهید حرکت در عکس شما مشخص باشد.

اینکه کلیدی که با آن عکس می‌گیرد Shutter Realese نام دارد دلیل خاصی دارد. هنگامی که شما این کلید را فشار می‌دهید، تیغه‌های شاتر دوربین باز می‌شوند و اجازه می‌دهند نور وارد دوربین شود. آیا متوجه صدایی که دوربین هنگام گرفتن عکس تولید می‌کند شده‌اید؟ صدای اول هنگامی است که شاتر باز می‎‌شود و صدای دوم مربوط به بسته شدن شاتر است.

سرعت شاتر با ثانیه اندازه گیری می‌شود و اساسا به فاصله بین باز شدن و بسته شدن شاتر اشاره دارد.

در طول این مدت نور به فیلم دیجیتال دوربین می‌رسد، فیلم را می‌سوزاند و عکس مدنظر شما را خلق می‌کند. اکنون اگر این نور در طول زمان باز بودن شاتر در حرکت باشد، مسیر آن روی فیلم ضبط خواهد شد. اگر شما سرعت شاتر را به اندازه‌ای زیاد کنید که فقط نور در کسری از ثانیه به شاتر برسد و عکس را ایجاد کند، شما حرکت نور را مشاهده نمی‌کنید.

پس اساسا با کاهش سرعت شاتر شما می‌توانید حرکت‌هایی مانند مسیر چراغ ماشین‌ها در ترافیک را مشاهده کنید. با افزایش سرعت شاتر شما فقط در کسری از ثانیه اجازه ورود نور را به دوربین می‌دهید و هیچ حرکتی در تصویر ثبت نمی‌شود.

[relatedpost post=”91444″]

نقطه ضعف سرعت شاتر در حالت دستی دوربین هنگامی است که آن را افزایش می‌دهید. شما در این حالت نور ورودی را کاهش می‌دهید که باعث کاهش نوردهی تصویر می‌شود. همچنین کاهش سرعت شاتر نیز باعث ایجاد Motion Blur و لرزش دوربین می‌شود. می‌توانید از یک سه پایه برای به حداقل رساندن این مشکلات استفاده کنید اما در غیر این صورت نمی‌توانید با در دست گرفتن دوربین، از سرعت شاتر پائین هم استفاده کنید.

معمولا با هر سرعت شاتری که پائین‌تر از 1/125 ثانیه است، نمی‌توانید درحالی که دوربین را در دست دارید به عکاسی بپردازید.

تصاویر نمونه

نگاهی به تصویر زیر بیاندازید

در این عکس، عکاس سعی کرده است فوکوس را روی سوژه حفظ کند و با فریز کردن حرکت، سوژه را واضح نگه دارد. اما پس زمینه تار نشده است و با کاهش اندازه دیافراگم، عمق میدان آن افزایش یافته است.

ثبت مسیر نور چراغ ماشین‌های در حال حرکت در عکس فقط به این دلیل میسر شده است که عکاس از سرعت شاتر 5 ثانیه و حالت دستی دوربین استفاده کرده است.

حرکت این تصویر به صورت کامل فریز شده است و به منظور جلب توجه بیننده به سوژه، پس زمینه نیز به صورت کامل فریز شده است.

درتمام این تصاویر سرعت شاتر و دیافراگم به گونه‌ای تنظیم شده‌اند که عکاس می‌خواهد. این همان کنترل خلاقانه‌ای است که حالت دستی دوربین دراختیار شما قرار می‌دهد.

ایزو

ایزو سومین عنصری است که در کنترل دستی دوربین موثر است ولی این عنصر بیشتر یک مداخله‌گر الکترونیکی است تا چیزی که نور را کنترل کند. قبلا اشاره کردیم که ایزو چطور حساسیت نور را کنترل می‌کند. مقدار پیشفرض ایزو در اکثر دوربین‌ها برابر با 100 می‌باشد ولی در برخی دوربین‌های باکیفیت این مقدار برابر با 50 است.

شما در مواقعی که نمی‌خواهید دیافراگم و سرعت شاتر را افزایش دهید و عکس شما تاریک خواهد بود، می‌توانید حساسیت ایزو را افزایش دهید. این کار حساسیت سنسور به نور را افزایش می‌دهد و به همین خاطر نوردهی تصویر نیز بهبود خواهد یافت.

[relatedpost post=”94737″]

نقطه ضعف ایزو نیز این است که افزایش ایزو باعث افزایش نویز تصویر خواهد شد. این کار دانه‌های خیلی ریزی را روی عکس شما ایجاد خواهد کرد که کیفیت کلی عکس را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بنابراین با دقت از آن استفاده کنید.

با مطالعه نکات بالا متوجه شدید که چرا عکاسان زیادی به استفاده از حالت دستی دوربین علاقه دارند. دقیقا به خاطر این دلایل است که عکاسان زیادی می‌خواهند استفاده از حالت دستی دوربین را یاد بگیرند.

شما چطور؟ آیا شما نیز به استفاده از حالت دستی دوربین علاقه دارید؟