آشنایی با انواع نور استودیویی

قبل از اینکه عکاسی استودیویی را به خاطر عدم شناخت با انواع تجهیزات نور کنار بگذارید، این مقاله را که در مورد انواع نور استودیویی است تا انتها مطالعه کنید.

نکته مهم: قبل از اینکه در مورد انواع نور استودیویی صحبت کنیم باید نگاهی کلی داشته باشیم به انواع لامپ و خروجی‌ها.

به صورت کلی شما باید از لامپ‌ها و فلاش‌ها با نور سفید واقعی استفاده کنید. این نوع لامپ با عنوان «لامپ با تون عکاسی» شناخته می‌شود. لامپ‌هایی که تون سفید دارند هیچ نوع سایه رنگی روی عکس شما نمی‌اندازند و شاهد تون سبز یا آبی لامپ‌های فلورسنت یا نارنجی نورهای گرم نخواهید بود.

در زمان کار در استودیو هدف این است که بتوانید تمامی متغیرها را کنترل کنید و مطمئنا دوست ندارید از مدل خودتان با یک رنگ پوست عجیب عکاسی کنید.

لامپ‌های فلورسنت

[relatedpost post=”118322″]

در صورتی که تابحال به یک کلینیک پزشکی، دفتر کار یا هر فضای بسته تجاری دیگری مراجعه کرده باشید، تحت نور فلورسنت قرار گرفته‌اید. لامپ‌های فلورسنت یک نوع لامپ تخلیه‌ی بخار جیوه با فشار کم هستند و از تشعشات مهتابی برای ایجاد نور استفاده می‌کنند.

لامپ‌های فلورسنت خیلی کم مصرف هستند اما خروجی نوری خیلی کمی دارند و معمولا بین 60 تا 100 وات هستند. این لامپ‌ها به شدت در دسترس هستند، قیمت کمی دارند و تعویض آن‌ها نیز خیلی ساده است اما ممکن است به نحوی رنگ‌آمیزی شده باشند که برای شما مناسب نباشد.

این لامپ‌ها از محبوبیت خیلی کمی در بین عکاس‌ها برخوردار هستند و دلیل آن عموما سایه رنگ آبی یا سبزی است که تولید می‌کنند. با این وجود برخی عکاس‌ها نورهای استودیویی خودشان را با استفاده از لامپ‌های فلورسنت غیر سوسو زن (Non-Flicker) درست می‌کنند. این کار خیلی سریع انجام می‌شود و هزینه نسبتا کمی هم دارد.

یک نوع جدید لامپ فلورسنت در بازار موجود است که تحت عنوان CFL یا Compact Fluorescent Light شناخته می‌شود. این نوع لامپ همان لامپ‌های پیچشی هستند که احتمالا قبلا دیده‌اید عکاس‌ها از آن استفاده می‌کند. با عرضه‌ی این نوع لامپ پیدا کردن لامپ مناسب عکاسی کمی پیچیده‌تر شده است زیرا تمامی لامپ‌ها با هم برابر نیستند.

CRI رده‌بندی مخصوص تجهیزات نورپردازی است و با عنوان «شاخص تجزیه رنگ» (Color Rendering Index) هم به آن اشاره می‌شود. این شاخص تعیین کننده میزان شفافیت منبع نور مدنظر شما است. این شاخص از 0 تا 100 اندازه‌گیری می‌شود و برای عکاسی شما به یک لامپ با CRI بالاتر از 90 نیاز دارید. به هیچ عنوان از لامپ‌هایی با CRI کمتر از 90 استفاده نکنید.

مزایا

• کم مصرف: به صورت کلی لامپ‌های فلورسنت حدود 25 تا 35 درصد مصرف انرژی کمتری نسبت به لامپ‌های معمولی دارند.
• به صرفه
• کار با دمای کم: در زمان کار می‌توان این لامپ را لمس کرد.

معایب

• سایه رنگ آبی، سبز و…: در صورتی که از لامپ‌های CFL استفاده نمی‌کنید و یا از لامپ‌های ارزان قیمتی که شاخص CRI را ندارند استفاد می‌کنید ممکن است این سایه رنگ را مشاهده کنید. در این صورت باید وایت بالانس دوربین را تغییر دهید تا این مشکل را جبران کنید.
• جیوه: لامپ‌های فلورسنت حاوی جیوه هستند بنابراین در صورت شکستن این نوع لامپ باید خیلی مراقب باشید. جیوه یک ماده به شدت سمی است و باید به شدت مراقب آن باشید. هنگامی که یک لامپ فلورسنت می‌شکند یا خراب می‌شود باید از دستورالعمل‌های ویژه برای جمع کردن و در انداختن پیروی کنید.
• قدرت کم: این نوع لامپ معمولا مقداری کم نور است.

استروب، فلاش و اسپیدلایت

در مواقعی که به انواع نور استودیویی فکر می‌کنید اولین چیزی که به ذهن خطور می‌کند فلاش، استروب و اسپیدلایت است. از این تجهیزات نورپردازی عکاسی در زمینه‌های زیادی استفاده می‌شود. برای مثال اکثر دوربین‌های مبتدی از فلاش داخلی استفاده می‌کنند.

استروب‌ها، فلاش‌ها و اسپیدلایت‌ها مقدار زیادی نور را در کسری از ثانیه منتشر می‌کنند و مثل لامپ‌های فلورسنت، LED و تنگستن نور ثابت ندارند.

سازنده‌های مختلفی به تولید سیستم‌های نوردهی استروب مشغول هستند و تجهیزات اصلاح نور خیلی زیادی مثل چتر و سافت‌باکس برای آن‌ها طراحی شده است. از آنجایی که نور فقط برای کسری از ثانیه قابل دیدن خواهد بود تا زمانی که فلاش را اجرا نکنید نمی‌توانید نحوه‌ی نورپردازی صحنه‌ی خودتان را مشاهده کنید.

استروب‌ها معمولا قدرت بیشتری نسبت به نورهای ثابت دارند و یک سبک خاص از نورپردازی را ارائه می‌دهند که به همین خاطر عکاس‌های زیادی جذب این نوع نور می‌شوند. این قدرت به شما امکان می‌دهد که با مقدار ایزو خیلی کمتری نسبت به نور ثابت عکاسی کنید. این نور خیلی روشن ممکن است برای سوژه شما خیلی شدید باشد.

فلاش ها همچنین کاملا قابل حمل هستند و عکاس‌های رویداد از آن‌ها برای عکاسی در محیط‌های تاریک استفاده می‌کنند.

مزایا

• قدرت زیاد: فلاش‌ها قدرت خیلی بیشتری نسبت به نور ثابت دارند و شما می‌توانید از ایزو پائین‌تر و سرعت شاتر بالاتر استفاده کنید.
• قابل شارژ: فلاش‌ها را می‌توانید دوباره شارژ کنید و لامپ‌های آن‌ها نیز برای مدت زمان خیلی بیشتری دوام خواهد داشت.
• قابل حمل: فلاش‌ها معمولا خیلی کوچک هستند و می‌توانید همه جا آن‌ها را به همراه داشته باشید.
• سبک منحصر به فرد: نتیجه نهایی خاص و منحصر به فرد خواهد بود. چیزی که خیلی از عکاس‌ها به دنبال آن هستند.
• نور سفید کامل: وایت بالانس دوربین هیچ مشکلی با استروب‌ها نخواهد داشت.

معایب

• نمی‌توان تا زمان اجرا نور را مشاهده کرد: شما تا زمانی که عکاسی نکنید قادر نخواهید بود نوع نورپردازی صحنه را مشاهده کنید
• اختلافات همگام‌سازی: برخی اوقات ممکن است فلاش‌ها به صورت همزمان با دوربین، ریموت یا دیگر دستگاه‌های شما روشن نشوند.
• می‌تواند برای مشتری آزاردهنده باشد: نور فلاش خیلی شکه‌کننده و روشن است و این موضوع می‌تواند برای مشتری‌های حساس ناخوشایند باشد. به صورت ویژه استفاده از فلاش برای حیوانات خانگی خیلی سخت است.
• قیمت زیاد: استروب‌ها و به خصوص انواع با کیفیت آن‌ها ممکن است خیلی گرانقیمت باشند.

نورهای LED

[relatedpost post=”124526″]

یکی دیگر از انواع نور استودیویی نورهای LED هستند. واژه LED مخفف Light Emitting Diodes است. این نوع نور استودیویی خیلی کم مصرف است و حرارت بسیار کمی هم تولید می‌کنند و به دلیل سازگاری و قابل حمل بودن در حال تبدیل به یک استاندارد جدید در بازار عکاسی و فیلمبرداری هستند.

برای مثال رینگ لایت‌هایی که همه از آن‌ها برای شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند یکی از انواع نور استودیویی LED هستند. البته نورهای LED همگی به صورت برابر ساخته نشده‌اند و بسته به برند و کیفیت ممکن است خیلی ناپایدار باشند. همچنین ممکن است دمای رنگ ثابتی داشته باشند و یا خیلی ناپایدار و سوسو زننده باشند.

خیلی از LEDهای موجود در بازار دیمر (کنترل کننده میزان روشنایی) دارند اما با این وجود باید به یاد داشته باشید که نور تولیدشده توسط لامپ‌های LED معمولا کمی سخت است و خیلی خوب پخش نمی‌شود و ممکن است نیاز باشد نور را توسط وسایل پخش کننده نور نرم کنید و یا آن را به یک دیوار بتابانید تا به خوبی پخش شود.

مزایا

• نشان دادن رنگ چشم: به دلیل نورپردازی ثابت، مردمک چشم سوژه باز نخواهد شد.
• توانایی استفاده از دمای رنگ تنگستن یا نور روز
• سازگاری بالا: در صورتی که نحوه‌ی کار با نورهای LED را بلد باشید سازگاری و تطبیق‌پذیری خیلی زیادی خواهند داشت.

معایب

• روشنایی نسبتا کم: این نوع نور در فضای باز و طول روز کاملا بلااستفاده است و نباید انتظار داشت که بتوان از آن به عنوان نورپرکننده استفاده کرد
• تخلیه سریع باتری: در صورت استفاده از لامپ‌های LED باتری خیلی زودتر از انواع دیگر نور تخلیه خواهد شد.
• سیستم کابلی: در صورتی که از باتری‌ها دوشاخه‌ای یا ژنراتور استفاده نمی‌کنید باید همیشه این منبع نور را به یک پریز متصل کنید.

نورهای تنگستن

لامپ‌های تنگستن یکی از متداول‌ترین نوع لامپ رشته‌ای هستند که در انواع نور استودیویی از آن‌ها استفاده می‌شود.

نحوه کار این نوع لامپ به این شکل است که یک رشته‌ی تنگستن داخل گاز بی اثر قرار گرفته است. زمانی که جریان از داخل رشته عبور می‌کند، مقاومت طبیعی بالای تنگستن باعث درخشش رشته خواهد شد و خروجی آن یک نور نارنجی رنگ خواهد بود.

نورهای تنگستن بیشترین میزان خروجی را دارند اما در عین حال گرمای خیلی زیادی هم تولید می‌کنند. در صورت نیاز به تعویض این لامپ‌ها قیمت خیلی کمی دارند اما با تغییر قدرت دمای رنگ آن‌ها نیز ممکن است تغییر کند.

مزایا:

• قدرت خیلی بیشتر نسبت به LED
• کاملا در دسترس
• قیمت خیلی کم

معایب

• گرمای زیادی
• استفاده از مقادیر انرژی خیلی بیشتر
• دمای رنگ ناپایدار: دمای رنگ این نوع نور به خصوص در صورت تغییر مقدار روشنایی خیلی ناپایدار خواهد بود
• عمر کم: متاسفانه رشته‌ی موجود در این نوع لامپ عم کمی دارد.
• شکنندگی بالا: این نوع نور استودیویی خیلی راحت می‌شکنند و حتی لرزش آن نیز ممکن است باعث خراب شدن نور شود.

انتشار نور

شما صرف نظر از اینکه از کدام یک از انواع نور استودیویی استفاده می‌کنید، همیشه باید نور خودتان را دیفیوز (پخش) کنید تا مطمئن شوید که نور به صورت یکدست در اطراف سوژه و محیط اطراف به صورت یکدست پخش خواهد شد و نقاط خیلی روشنی در عکس شما به جا نمی‌گذارد.

نقاط خیلی روشن ناخوشایند هستند و روتوش آن‌ها نیز کار سختی است. همچنین نور منتشر شده نسبت به نور نقطه‌ای عملکرد خیلی بهتری در زمینه وایت بالانس دارد.

به همراه اکثر کیت‌های نور استودیویی یک دیفیوزر هم عرضه می‌شود. در غیر این صورت هم می‌توانید کمی خلاق باشید و از یک تکه پارچه سفید استفاده کنید. این پارچه می‌توانید یک روتختی و یا یک تکه پارچه قدیمی باشد.

پارچه‌ای که انتخاب می‌کنید باید تا حدودی شفاف باشد و خیلی ضخیم نباشد اما نباید خیلی هم ظریف و حریری باشد. پس از اینکه پارچه را انتخاب کردید آن را روی منبع نور خودتان بیاندازید تا یک سافت باکس داشته باشید. با این کار قادر خواهید بود نور را پخش و نرم کنید. فقط مطمئن شوید که لامپ شما خیلی داغ نیست زیرا در این صورت احتمال آتش‌سوزی وجود دارد.

[relatedpost post=”128179″]

ژل رنگی

پس از اینکه به صورت کامل کار با نور سفید را یاد گرفتید می‌توانید کمی رنگ به عکس‌های خودتان اضافه کنید. ژل‌های رنگی فیلترهایی هستند که در مقابل منبع نور شما قرار می‌گیرند و رنگ نور خروجی را تغییر می‌دهند. شما می‌توانید این ژل‌ها را در فروشگاه‌های عکاسی تهیه کنید و یا ژل رنگی مخصوص خودتان را بسازید.

ژل‌ها بسته به شکل، ابعاد، رنگ، شدت و… با یکدیگر تفاوت دارند و انواع مختلفی از آن در بازار وجود دارد اما مهم‌ترین نکته‌ای که باید به یاد داشته باشید دمای ذوب شدن آن‌ها است زیرا لوازم نورپردازی گاهی اوقات ممکن است خیلی داغ شوند و از آنجایی که این ژل‌ها از جنس پلاستیک هستند، شما هم مطمئنا نمی‌خواهید شاهد ذوب شدن آن‌ها باشید.

سلفون روش خیلی خوبی برای ساخت ژل رنگی در منزل است و فقط کافیست کمی از آن را دور LED و یا سافت باکس خودتان بپیچید. البته این کار را می‌توان فقط روی نورهایی که با دمای کمتری کار می‌کنند امتحان کنید زیرا سلفون خیلی زود ذوب خواهد شد.

سخن نهایی

اکنون شما به صورت کامل با انواع نور استودیویی آشنا شده‌اید و می‌توانید به سادگی از آن‌ها استفاده کنید و وارد دنیای عکاسی استودیویی شوید.