هوشمندانه‌ترین دوربین‌های جاسوسی تاریخ

کاملا منطقی‌ست که دوربین را بهترین ابزار نظارت بدانیم. در طول سال‌ها، جاسوس‌ها در ساخت دوربین‌های خلاقانه، هوشمندانه، مخفی و گاهی عجیب، پیشرفت زیادی داشتند.

Automatique De Bertsch: در سال 1861، همه چیز پیچیده‌تر بود و عکاسی جاسوسی کمی کند صورت می‌گرفت. عکاسی در گذشته به این معنی بود که جاسوس‌ها باید یک اتاق تاریک قابل قابل حمل را با خود حمل می‌کردند، و زمان نوردهی طولانی این دوربین‌ها، گرفتن تصاویر مناسب را ناممکن می‌کرد.

اتاق فرانسوی Automatique De Bertsch، که در بالا مشاهده می‌کنید، احتمالا هیچوقت برای ماموریت‌های مخفی استفاده نمی‌شد، اما پهنای آن، تنها 1 اینچ و عمق آن 1.5 اینچ بود. این مدل، را می‌توان به عنوان پدر تمامی دوربین‌های کوچک و طراحی آن را مستحق احترام دانست.

The Ansco Memo: بعد از تبدیل شدن تکنولوژی فیلم درای به استاندارد اصلی، همه چیز بهتر شد. دوربین‌هایی مثل Ansco Memo 35 میلی‌متری، به سرعت به تجهیزات اصلی کارآگاهان خصوصی در دهه‌های 1920 و 30 تبدیل شدند. این دوربین‌ها به اندازه‌ای کوچک بودند که در جیب جا شوند و به اندازه‌ای سریع که با سرعت واحتیاط ، بتوان با آن‌ها عکس گرفت.

دوربین ساعتی Ticka Expo: این دوربین ساعتی جیبی، در واقع زمان را نشان نمی‌داد. ضخامت آن، تقریبا دوبرابر یک ساعت جیبی بود (البته هیچ جاسوسی آنقدر به کسی نزدیک نمی‌شد که این موضوع آشکار شود) با این وجود بین سال های 1905 و 1914، هیچ چیزی برای تحقیقات پنهانی، از این بهتر نبود.

این ساعت در دوران اوج خود، به قیمت 1 دلار به فروش می‌رفت، با این قول که به مشتریان اجازه می‌دهد “بدون شناسایی شدن، عکس بگیرند.” مگر اینکه از منظره‌یاب قابل جدا شدن آن برای عکس گرفتن استفاده می‌کردند. (اگر شما یک نفر را با یک ساعت روی چشمش ببینید، تعجب نمی‌کنید؟)

دوربین ساعت مچی ABC: شناسایی هیچ چیز از یک ساعت مچی با لنز و دکمه سخت‌تر نیست، اینطور فکر نمی‌کنید؟ دوربین ساعت مچی ABC، (تولید شده در آلمان در سال 1949) اگر صاحب آن، از آستین بلند برای پنهان کردن استفاده نمی‌کرد، به راحتی قابل شناسایی بود، اما کمی هوش و حیله، آن‌را به ابزاری بسیار کارآمد تبدیل می‌کرد. مگر اینکه می‌خواستید بدانید ساعت چند است. این دوربین با اینکه در بین تجهیزات جاسوسی امروز به چشم نمی‌یاید اما نسبت به امکانات آن زمان حداقل فوق‌العاده به نظر می‌رسید!

دوربین فندکی Echo 8: شاید آن دوربین‌های ساعتی فقط نمایشی بوده بودند، و امکان نمایش ساعت را ندشتند. اما بعضی از دوربین‌های مخفی، واقعا کار می‌کردند. دوربین‌های فندکی مانند Echo 8 تولید سال 1951، می‌توانستند به راحتی یک شعله روشن کنند. در واقع، سیگار کشیدن بخش مهمی از اینکار بود: شاتر تا وقتی که یک سیگار روشن نمی‌شد، کار نمیکرد.

Tessina 35 دوربین سیگار: بهترین همراه برای دوربین فندکی شما دوربین Tessina 35 است. این دوربین‌ جاسوسی به قدری کوچک بود که در یک پاکت سیگار جا می‌گرفت. وقتی یک سیگار برمی‌داشتید، در واقع در حال گرفتن یک عکس بودید، اگر خواستید می‌توانستید از Echo 8 هم به عنوان کمک استفاده کنید. این دوربین مخفی، ازحفره‌های هوای کوچک، به عنوان دریچه مشاهده استفاده می‌کرد (و چند عدد سیگار قلابی)، اما Tessina می‌توانست به راحتی در یک پاکت سیگار معمولی نیز جای بگیرد.

این سیگارها یک دوربین‌ جاسوسی بی‌نقص بودند، اما موضوعی که تاثیرگذاری آن را بیشتر می‌کند، این است که این دوربین، 38 سال پیش تولید شده‌است!

Minox: این دوربین‌ جاسوسی ، برای پنهان شدن از یک وسیله رایج برای تیمار اسب استفاده‌ میکرد. بر اساس اطلاعاتی که درموزه جاسوسی بین‌الملل ثبت شده‌است، این دوربین‌ جاسوسی می‌توانست بدون نیاز به آماده سازی مجدد، 50 عکس بگیرد،و به اندازه‌ای کوچک بود که در کف دست جا میگرفت و تصاویر عالی با کیفیت بالا ثبت می‌کرد.

فریب ظاهر معمولی آن را نخورید ؛ نمایندگی‌های مختلف، برای مخفی‌سازی Minox، قاب‌های مخصوصی مانند برس تمیز کردن اسب را طراحی می‌کردند.

در دهه 1960 و 70، یک ابزار ضروری برای جاسوسان بود (با اینکه در سال 1937 تولید شده بود!). این دوربین حتی امروزه هم، یکی از معروف‌ترین دوربین‌های جاسوسی است که تابحال ساخته شده است. شاید در عصر مدرن، بهترین دوربین نباشد ولی بازهم می‌توانید آنرا خریداری کنید. چندسال پیش، Minox یک نسخه دیجیتالی از این دوربین را تولید کرد.

دوربین پرنده‌ای:‌ امروزه برای شناسایی هوایی، از تصاویر ماهواره‌‎ای و هواپیماهای مخفی استفاده می‌شود. در دهه 1940 و 50، برای این منظور از کبوتر استفاده می‌شد. هنگام جنگ‌های جهانی، پرنده‌های حامل، بیش از 95 درصد ماموریت‌های خود را تکمیل می‌کردند. یک دوربین خودکار به یکی از این پیام‌رسان‌ها متصل می‌کردند و یک دسته تصویر آماده دریافت می‌کردند. البته بعد از گرفتن عکس توسط کبوتر، یک نبرد غیرقانونی برای قانون کپی‌رایت عکس، در می‌گرفت. پرنده‌ها هم می‌توانند عکاس باشند.

مشاهده پشت دیوار: نه این یک پایه سلفی مربوط به دوران جنگ سرد نیست، یک لنز فوق طولانی است که برای رد شدن از دیوار، طراحی شده‌است. در دهه 1980، دوربین رباتی “Stasi”، (در مقابل تکنولوژی نسل جدید واقعا یک ربات محسوب نمی‌شود، بلکه نوعی از لنز بود) به ماموران آلمان شرقی اجازه می‌داد تا از طریق حفره‌های بسیار کوچک ایجاد شده روی  دیوار، عکس بگیرند.

دوربین دکمه‌ای: شاید شما از کت برای گرم شدن استفاده می‌کنید‌، اما کت یک جاسوس، راز نگه می‌دارد. ماموران آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی و سراسر اروپا، از لباس‌های مخصوص برای مخفی کردن دوربین‌ جاسوسی ، استفاده‌می‌کردند. و دکمه بهترین مکان برای لنز بود. مدلی که در اینجا میبینیم، KGB origin است، که در دهه 1970 استفاده می‌شد، البته بیشتر ماموران، یک نسخه مخصوص به خود را داشتند. بر اساس اطلاعات موزه جاسوسی بین الملل، همه آنها مثل کار می‌کردند. میخواهید یک عکس بگیرید؟ دست در جیب خود کنید و ماشه را بکشید.

دوربین چمدانی مجهز به فروسرخ: همه دوربین‌های جاسوسی، جیبی نبودند: این دوربین چمدانی، به قدری بزرگ بود که داخل یک چمدان جا می‌گرفت. حمل آن نسبت به دوربین‌های بسیار کوچک در دهه 1970، به مراتب سخت‌تر بود، اما حمل یک چمدان بزرگ برای بعضی از ماموریت‌ها ارزشمند بود زیرا این چمدان، دارای یک دوربین فروسرخ و یک فلاش قابل مشاهده بود، مناسب برای گرفتن عکس در تاریکی.

دوربین جا سوییچی: اگر در سال 1970، مامور CIA بودید، احتمالا همیشه یک دوربین‌ جاسوسی با خود داشتید. مگر اینکه کلید خود را جا می‌گذاشتید، که البته با جاگذاشتن کلیدتان، به مشکلاتی دیگری هم برمی‌خوردید.

دوربین Microdot: با تاثیرگذاری تمام دوربین‌های مخفی و جاسوسی پرنده‌، هیچ چیز مثل عکاسی Microdot، نیست. روشی برای گرفتن تصاویر بسیار کوچک، که برای دیدن آنها، به یک میکروسکوپ نیاز خواهید داشت. دوربین‌های کوچک که به راحتی مخفی می‌شوند، می‌توانستند تصاویر کاملا واضح میلی‌متری از مدارک بسیار مهم ثبت کنند. دوربین به قدری کوچک بود که می‌شد آن را در یک نامه، پاکت نامه یا وسایل معمولی مثل دستبند، جای داد.

این روش ثبت مخفی اطلاعات، به طور گسترده در جنگ جهانی دوم، جنگ سرد و حتی قاچاق اطلاعات از دیوار برلین، استفاده می‌شد. همچنین، نوع اولیه‌ای از دوربین‌ها با قابلیت فشرده سازی داده بود. microdot ها، معمولا به پرنده متصل می‌شدند و حجم اطلاعات قابل حمل توسط پرنده را به شدت افزایش می‌دادند.