چرا با یک چشم دنیا را ببینیم؟
به جز چند استثنا، دوربین‌های موجود در بازار فقط یک لنز دارند. این دوربین‌ها با استفاده از یک لنز عکس می‌گیرند و به همین دلیل نتایج به دست آمده همیشه دوبعدی هستند. ولی هنگامی که با استفاده از یک دوربین دولنزی (مانند دوربین شکاری) دنیا را مشاهده می‌کنید، متوجه عمق بیشتری در صحنه می‌شوید.(به همین دلیل ما دو چشم داریم. این موضوع به ما کمک می‌کند عمق و فاصله بین اشیاء را به خوبی درک کنیم)
بستن یک چشم به ما کمک می‌کند صحنه را به همان روش دوبعدی که دوربین ثبت می‌کند ببینیم. این کار برای تجسم یک عکس خیلی مفید است. وقتی از یک چشم استفاده می‌کنید، رابطه بین اشیاء موجود در محدوده دید خودتان را به گونه متفاوتی می‌بینید. این کار هنگام عکاسی پرتره و یا برای ایزوله کردن هرچیزی که می‌خواهید از پس‌زمینه جدا باشد مفید است.
هنگامی که هر دو چشم شما باز است، ممکن است متوجه نشوید که چیزی از سر سوژه شما بیرون زده است ولی بستن یک چشم به شما کمک می‌کند تمامی چیزهایی که مانع از دیدن سوژه می‌شود را ببینید.
همین الان تمرین کنید
انگشت اشاره خودتان را بالا بیاورید و رو به یک لیوان یا جسم مشابه که در فاصله دو یا سه متری قرار دارد بگیرید. اگر با هر دو چشم باز به آن نگاه کنید، هنوز هم می‌توانید سوژه را ببینید ولی در صورتی که یک چشم خودتان را ببندید، می‌توانید سوژه را پشت انگشت خودتان مخفی کنید. با بستن یک چشم و گرفتن دستتان مقابل خورشید، می‌توانید محل قرارگیری ابرها را ببینید و بفهمید که کدام یک از آن‌ها زودتر جلوی خورشید را می‌گیرد.
هنگامی که به نحوه انجام این کار عادت کنید، با روش دیگری به لنز خودتان نگاه می‌کنید. با دانستن اینکه با استفاده از یک چشم و یک لنز درک عمق کمتری دارید، می‌توانید دوربین خودتان را با دقت بیشتری جایگذاری کنید. این کار هنگام عکاسی از سوژه‌های ایزوله شده خیلی مفیدتر است. هنگامی که پس‌زمینه حاوی عناصر منحرف‌کننده است، کوچک‌ترین حرکت دوربین کمک می‌کند آن‌ها را مخفی کنید. با کمی حرکت دادن دوربین به بالا، پائین، چپ یا راست می‌توانید این عناصر را از دید مخفی کنید.
چرا با هر دو چشم باز به منظره یاب دوربین نگاه کنیم؟
هنگامی که هر دو چشم خودتان را باز نگه می‌دارید می‌توانید از اتفاقات اطراف خودتان آگاه باشید. هنگامی که از منظره‌یاب به سوژه خودتان نگاه می‌کنید تمام توجه شما متوجه سوژه می‌شود و اتفاقات جالبی که در اطراف شما اتفاق می‌افتد را نمی‌بینید.
آگاهی از این که کسی درحال ورود به صحنه شما است می‌تواند به شما کمک کند عکس‌های خودتان را بهتر زمان‌بندی کنید. باز بودن هر دو چشم می‌توانید ببینید چه کسی در حال ورود به صحنه است و وقت دارید تصمیم بگیرید که او داخل عکس باشد یا خیر.
هنگامی که با یک لنز کوتاه عکاسی می‌کنید، باز بودن هردو چشم کمک می‌کند برای سوژه ناشناس نباشید و با دیدن یکی از چشم‌های شما راحت‌تر با شما ارتباط برقرار کند. در هنگام استفاده از لنزهای بلند باز بودن هر دو چشم چشم‌انداز بازتری از اطراف در اختیار شما قرار می‌دهد. هنگامی که با یک لنز بلند فوکوس می‌کنید، از دست دادن حس عمق مربوط به محیط اطراف آسان‌تر است. هنگامی که یک نور روشن در روبرو و یا کنار شما قرار دارد بستن چشمی که روی مظره‌یاب نیست باعث می‌شود کمتر حواس شما پرت شود.
انتظار نداشته باشید امروز حرفه‌ای شود.
هنگامی که هر دو چشم باز است تمرکز کردن به روی چیزی که در منظره یاب می‌بینید خیلی سخت است. اینکه تقسیم دیدتان را یاد بگیرید و به چیزهایی که از طریق لنز و از طریق چشم دیگر می‌بینید دقت کنید یک کار چالش‌برانگیز است. مانند هرچیز دیگری که بخواهید یاد بگیرید، باید برای این کار نیز تمرین کنید. حتی هنگامی که عکاسی نمی‌کنید هم می‌توانید خودتان را به گونه‌ای عادت دهید که هنگامی که از منظره‌یاب استفاده می‌کنید چشم دیگرتان باز باشد. هر چه بیشتر این کار را انجام دهید، بیشتر طبیعی به نظر می‌رسد. تکرار باعث ساخت حافظه عضلانی می‌شود و به تقسیم محدوده دید عادت می‌کنید.
جمع‌بندی
اکثر افرادی که کار‌های خودشان را خیلی خوب انجام می‌دهند به طرز خاصی متفاوت‌تر از بقیه یا حتی غیرعادی هستند. بستن یک چشم برای دیدن دنیا و سپس بازکردن هر دو چشم برای نگاه‌کردن داخل منظره‌یاب ممکن است کمی عجیب به نظر برسد ولی نباید نگران چیزی باشید که بقیه در مورد شما فکر می‌کنند. این دو تکنیک ساده نیاز به عادت کردن دارد ولی به محض اینکه به آن عادت کنید چیزهای خیلی زیادی را به روش جدید می‌بینید و تصاویر بهتری از آن‌ها ثبت می‌کنید. بنابراین خودتان را برای تمرین این تکنیک آماده کنید و تا زمانی به تمرین کردن ادامه دهید که انجام دادن آن طبیعی به نظر برسد. به زودی از مزایای این تکنیک قدردان خواهید بود.
