عکاسی از پرنده‌ها از صفر تا صد

نکته: این مقاله در مورد انواع عکاسی حیات وحش کاربرد دارد اما ما روی عکاسی از پرنده ها سریع و پرنده‌های در حال حرکت تمرکز خواهیم داشت. بنابراین در صورتی که از دیگر حیوانات سریع عکاسی می‌کنید هم می‌توانید از این تنظیمات دوربین استفاده کنید.

تجهیزات دوربین

متاسفانه تجهیزات دوربین یکی از بخش‌های خیلی مهم عکاسی از پرنده های وحشی است. در صورتی که قصد عکاسی از غازها و اردک‌هایی که از مردم نمی‌ترسند را ندارید باید آماده باشید تا روی یک دوربین با دوام و یک یا چند لنز تله فوتو سرمایه‌گذاری کنید.

بنابراین سوال اینجاست که بهترین دوربین برای عکاسی از حرکات سریع چه دوربینی است؟ ما توصیه می‌کنیم دوربینی تهیه کنید که توانایی پشتیبانی از سرعت شاتر 1/2000 ثانیه، با سرعت 6 تا 9 فریم بر ثانیه و یک بافر با ظرفیت بالا برای عکاسی پی در پی را داشته باشد. همچنین برای دسترسی به بهترین نتایج ممکن باید یک سیستم اتوفوکوس خوب هم داشته باشید. اکثر دوربین‌های مدرن امروزی توانایی پشتیبانی از سرعت شاتر 1/2000 ثانیه و یا سریعتر را دارند. برای دسترسی به سرعت شاتر بالا و سیستم اتوفوکوس با کیفیت هم باید از دوربین‌های حرفه‌ای مثل Nikon D500 و یا Canon 7D Mark II استفاده کنید. اما در صورتی که از قبل یک دوربین dslr مبتدی دارید هم می‌توانید به عکاسی از پرنده ها بپردازید اما ممکن است برخی از عکس‌های خیلی خوب را فقط به این دلیل که دوربینتان خیلی سریع نیست از دست بدهید. نکته خیلی مهم دیگری که باید به یاد داشته باشید این است که سرعت فوکوس لنز و دوربین خیلی مهم‌تر از تعداد فریم‌هایی است که دوربین می‌تواند در یک ثانیه ثبت کند.

[relatedpost post=”146509″]

سوال بعدی این است که بهترین لنز برای عکاسی از پرنده ها چه لنزی است:

جواب دادن به این سوال کار خیلی سختی است زیرا پاسخ آن کاملا به این موضوع بستگی دارد که می‌خواهید چقدر برای لنز هزینه کنید. اکثر عکاس‌هایی که به عکاسی از پرنده‌ها مشغول هستند به شما می‌گویند که بدون لنزهای 200-400mm، 400mm، 500mm، 600mm یا 800mm خودشان ترجیحا با لرزشگیر اپتیکال و تله کانورتر نمی‌توانند زندگی کنند. Nikon 500mm f/4E FL VR در حال حاضر قیمتی حدود 10 هزار دلار دارد و مدل 600mm f/4E FL VR آن نیز حدودا با قیمت 12 هزار دلار به فروش می‌رسد. این قیمت‌ها خیلی زیاد هستند و فقط برای افرادی مناسب هستند که با فروش عکس‌های خودشان درآمد کسب می‌کنند و یا بودجه خیلی زیادی برای خرید لنز دارند.

در صورتی که یکی از این دو گروه هستید، بهترین لنز و دوربین برای عکاسی از پرنده ها چیزی مثل Nikon D5 یا D500 به علاوه یکی از لنزهای ذکر شده در بالا و تله کانورتر 1.4x خواهد بود که بهترین عملکرد و برد را خواهد داشت. علاوه بر این شما باید یک سه پایه‌ی مقاوم خوب + تجهیزات دیگر (باتری، کارت حافظه و…) را تهیه کنید. لنز کوچک‌تر و سبک وزن‌تر Nikon 300mm f/4E PF VR به همراه تله کانورتر 1.4x یا 1.7x و یا لنزهای زوم تله فوتو Nikon 200-500mm f/5.6E VR نیز با قیمت مناسب عملکرد خیلی خوبی برای شما خواهند داشت.

در مورد کانن نیز انتخاب‌های شما تقریبا مشابه خواهد بود و گزینه‌های خیلی زیادی در انتظار خواهید داشت. به جز لنزهای سوپر تله فوتو 400 میلیمتر تا 800 میلیمتر، گزینه‌های خیلی خوب دیگری هم مثل Canon 300mm f/4L IS به همراه تله کانورتر 1.4x یا Canon 400mm f/5.6L نیز در بازار برای شما وجود دارد.

همچنین نباید لنزهای تولید شده توسط شرکت‌های ثالث را هم فراموش کرد. هم سیگما و هم تامرون لنزهای زوم تله فوتو خیلی خوبی تولید می‌کنند که برای عکاسی از پرنده ها فوق العاده هستند. برای مثال Tamron 150-600mm VC G2 انتخاب فوق‌العاده‌ای است و در صورتی هم که سیگما را ترجیح می‌دهید دو انتخاب خیلی خوب دارید؛ Sigma 150-600mm Contemporary و 150-600mm Sport.

دیگر سیستم‌های دوربین از برندهای دیگر مثل سونی و فوجی ممکن است چنین لنزهای سوپر تله فوتو حرفه‌ای نداشته باشند اما با این وجود می‌توانید گزینه‌های خیلی خوبی مثل 100-400mm دیافراگم متغیر برای عکاسی از پرنده‌ها پیدا کنید که ممکن است گزینه خیلی خوبی برای عکاسی از پرنده ها باشد.

تا به اینجا تمامی فواصل کانونی که به آن اشاره شده است فقط برای لنز بوده است. زمانی که لنز را روی بدنه دوربین نصب کنید، سایز سنسور دوربین هم روی منظره دید آن تاثیر گذار خواهد بود و چیزی که داخل کادر و تصویر مشاهده می‌کنید متفاوت خواهد بود. در مقایسه با سنسورهای فول فریم، سنسورهای کوچک‌تر برد بیشتری دارند. در صورتی که این موضوع برای شما کمی سردرگم کننده است توصیه می‌کنیم مقاله‌ی تفاوت فول فریم و کراپ سنسور ما را مطالعه کنید.

تمامی دوربین‌های DX نیکون از فاکتور کراپ 1.5x استفاده می‌کنند در حالی که این مقدار برای کانن 1.6x است. بنابراین منظره دید واقعی دوربین که برخی از عکاس‌ها آن را با فاصله کانونی معادل (به معنی فاصله کانونی معادل روی دوربین‌های فول فریم یا 35 میلیمتری) می‌شناسند را می‌توانید با ضرب کردن این فاکتور کراپ در جمع فاصله کانونی لنز (که شامل تله کانورتر هم می‌شود) محاسبه کنید. برای مثال Nikon 300mm f/4 با تله کانورتر 1.4x (جمعا 420 میلیمتر) روی یک دوربین DX منظره دید معادلی برابر با 630 میلیمتر (420 * 1.5) روی دوربین فول فریم خواهد داشت.

این بدین معنی است که ممکن است بتوانید با استفاده از لنز Nikon 300mm f/4 به همراه مبدل 1.4x روی دوربین DX از یک پرنده از فاصله 3 متری عکاسی کنید و کادر تصویر را پر کنید اما برای انجام این کار روی یک دوربین فول فریم به یک لنز با فاصله کانونی 630 میلیمتر نیاز خواهید داشت.

توانایی عکاسی از پرنده‌ها از راه دور بدون ایجاد مزاحمت برای آن‌ها بخش خیلی مهمی از عکاسی از پرندگان است و ترکیب لنز تله فوتو با فاصله کانونی طولانی به همراه سنسور DX شانس بیشتری برای عکاسی موفقیت‌آمیز از پرندگان برای شما فراهم خواهد کرد.

تنها نقطه ضعف استفاده از سنسورهای کراپ فاکتور برای عکاسی مقدار نویزی است که تصویر شما در مقادیر ایزو بالا ثبت خواهد کرد. به همین خاطر برد بیشتر لزوما به معنی کیفیت تصویر بهتر نیست. همانطور که اطلاع دارید، سنسورهای فول فریم عملکرد بهتری نسبت به سنسورهای کراپ در کنترل نویز، به خصوص در شرایط کم نور دارند.

بنابراین هر دو سنسور مزایا و معایب مربوط به خود را دارند؛ سنسورهای DX برد خیلی بهتری دارند اما سنسورهای فول فریم کیفیت تصویر خیلی بهتری دارند. برای اینکه بتوانید از سرعت شاتر سریع استفاده کنید و ایزو را هم در پایین‌ترین مقدار ممکن نگه دارید، با توجه به اینکه از لنزهایی با بیشترین دیافراگم f/5.6 استفاده می‌کنید از اهمیت خیلی زیادی برخوردار است. بنابراین در شرایط کم نور توصیه می‌کنیم به جای افزایش مقدار حساسیت سنسور، دوربین را روی سه پایه قرار دهید و از سرعت شاترهای پایین‌تر استفاده کنید. برای عکاسی از پرنده ها باید جزئیات را حفظ کنید و تصاویر واضحی داشته باشید. هیچ عکس عکس‌هایی که جزئیات کمی دارند و یا خارج از فوکوس هستند را دوست ندارد. نویز را می‌توانید در زمان ادیت کاهش دهید اما جزئیات از دست رفته را هیچوقت نمی‌توانید بازیابی کنید.

در مورد سه پایه هم در صورتی که یک لنز 500 یا 600 میلیمتری سنگین دارید، یک سیستم سه پایه خوب (سه پایه و هد سه پایه) ضروری‌ترین چیزی است که باید داشته باشید زیرا نگه داشتن لنز روی دست اصلا عملی نیست. در صورتی که نمی‌دانید برای انتخاب سه پایه از کجا شروع کنید، راهنمای جامع ما در مورد خرید سه پایه را مطالعه کنید. به صورت ایده آل شما به یک سه پایه فیبر کربن مثل ویمبرلی WH-200 نیاز خواهید داشت که بتواند وزن زیادی را به همراه هد گیمبال تحمل کند. چنین سه‌پایه‌ای می‌تواند به خوبی لنزهای سنگین وزن را مدیریت کند و انعطاف‌پذیری کافی برای عکاسی از پرنده ها را در اختیار شما قرار دهد.

تنظیمات دوربین

حفظ سرعت شاتر سریع به خصوص برای پرنده‌های در حال پرواز و پرنده‌های کوچک‌تری که خیلی سریع حرکت می‌کنند از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است زیرا شما نمی‌توانید تاری ناشی از حرکت را در زمان ادیت اصلاح کنید. در برخی موارد، عکاس‌ها کمی سرعت شاتر را کاهش می‌دهند تا بال‌های پرنده را کمی تار کنند و احساس حرکت را به مخاطب القاء کنند. اما در بقیه موارد شما باید حرکت را فریز کنید.

برای دستیابی به این موضوع معمولا باید سرعت شاتر را روی چیزی بین 1/1000 تا 1/1600 ثانیه تنظیم کنید. در اکثر دوربین‌های دیجیتال امروزی حالت‌های عکاسی دستی، اولویت شاتر، اولویت دیافراگم و برنامه وجود دارد. اولویت دیافراگم یکی از حالت‌هایی است که برای اکثر سبک‌های عکاسی، از جمله عکاسی از پرنده ها از آن استفاده می‌شود. اغلب دوربین‌های امروزی نیز از قابلیت ایزو خودکار پشتیبانی می‌کنند و ایزو را براساس شرایط نوری تغییر می‌دهند. شما می‌توانید در این حالت حداقل سرعت شاتر را روی یک عدد نسبتا بزرگ برای عکاسی از پرنده‌ها ثبت کنید و ماکزیمم ایزو را هم روی مقداری قرار دهید که جزئیات از بین نروند. این قابلیت کاربرد خیلی زیادی دارد و من اکثر مواقع از آن استفاده می‌کنم. من ایزو خودکار را روشن، حداکثر ایزو را روی چیزی مثل 1600 و حداقل سرعت شاتر را روی 1/1000 ثانیه تنظیم می‌کنم.

در زمان عکاسی با حالت اولویت دیافراگم که من اکثر مواقع از آن استفاده می‌کنم، حداکثر سرعت شاتر ایزو خودکار را روی 1/1000 ثانیه تنظیم می‌کنم و با دیافراگم کاملا باز یا همان ماکزیمم دیافراگم عکاسی می‌کنم.

نکته جالب در مورد حالت اولویت دیافراگم این است که در صورتی که نور زیادی داخل صحنه وجود داشته باشد سرعت شاتر روی عدد بزرگتری قرار خواهد گرفت و در صورتی که شرایط نوری خوب نباشد، قابلیت ایزو خودکار به صورت اتوماتیک ایزو را افزایش خواهد داد و سعی می‌کند سرعت شاتر را روی هرچیزی که از قبل تنظیم شده است نگه دارد. در صورتی که دوربین به بیشترین میزان ایزو خود رسیده باشد و هنوز هم نور کافی وجود نداشته باشد، مسلما سرعت شاتر کاهش خواهد یافت تا تصویر به اندازه کافی روشن باشد.

یکی دیگر از دلایل استفاده از حالت اولویت دیافراگم داشتن کنترل کامل روی عمق میدان است. برای مثال در صورتی که با دیافراگم f/4 عکاسی کنم و در فاصله نزدیکی نسبت به پرنده قرار گرفته باشم، عمق میدان خیلی کمی خواهم داشت و در صورتی که روی چشم‌های پرنده فوکوس کنم ممکن است قادر نباشم پشت و دم پرنده را با جزئیات کامل به تصویر بکشم.

با بستن دیافراگم و قرار دادن آن روی چیزی مثل f/8 می‌توانم بخش‌های بیشتری از بدن پرنده را بدون تار کردن بخش‌هایی از آن به تصویر بکشم. به شخصه فکر نمی‌کنم حالت اولویت شاتر برای عکاسی از پرنده‌ها مناسب باشد زیرا دوست ندارم دوربین دیافراگم را برای من تنظیم کند.

با این وجود، اکنون که دوربین‌های امروزی قابلیت ایزو خودکار را دارند، شما می‌توانید هم دیافراگم و هم سرعت شاتر را در حالت دستی روی برخی مقادیر خاص تنظیم کنید و اجازه دهید دوربین با تغییر ایزو، میزان روشنایی تصویر را برای شما تنظیم کند.

عکاسی روی دست چطور؟ در صورتی که یک دوربین نسبتا سبک دارید و با سرعت شاترهای سریع عکاسی می‌کنید، می‌توانید دوربین را روی دست نگه دارید. متاسفانه برخی مواقع شرایط نوری خیلی ضعیف هستند و شما نمی‌توانید از سرعت شاترهای خیلی سریع برای عکاسی استفاده کنید. زمانی که سرعت شاتر شما از میزان خاصی کمتر باشد، تصاویر شما به دلیل لرزش دوربین تار خواهند شد.

چگونه از این موضوع جلوگیری خواهید کرد؟ یک فرمول کلی برای این موضوع پیروی از قانون متقابل (reciprocal rule) است. طبق این قانون سرعت شاتر را باید روی کسری از فاصله کانونی نهایی لنز تنظیم کنید. این بدین معنی است که در صورتی که با یک لنز 300 میلیمتر روی دوربین فول فریم عکاسی می‌کنید، سرعت شاتر شما باید حداقل روی 1/300 ثانیه تنظیم شده باشد.

در صورتی هم که لنز شما روی یک دوربین با سنسور کراپ فاکتور نصب شده باشد، سرعت شاتر باید برابر با فاصله کانونی ضربدر فاکتور کراپ باشد. با این وجود زمانی که با استفاده از یک لنز با فاصله کانونی طولانی روی دوربینی با رزولوشن بالا عکاسی می‌کنید، قانون متقابل ممکن است برای ثبت تصاویر واضح کافی نباشد و نیاز باشد سرعت شاتر را بیشتر افزایش دهید تا به تصاویری با جزئیات کافی برسید.

[relatedpost post=”76514″]

تنظیمات دوربین نیکون من برای عکاسی از پرنده‌ها به شرح زیر است:

حالت دوربین: اولویت دیافراگم به همراه تنظیم دیافراگم روی بیشترین میزان ممکن (کاملا باز).

حالت نورسنجی: نورسنجی ماتریکس در اکثر موارد، اما در برخی موارد نورسنجی نقطه‌ای هم نتایج خوبی به همراه خواهد داشت.

حالت آزادسازی شاتر: High Speed Continuous (بیشترین نرخ فریم بر ثانیه)

حالت اتوفوکوس: نقطه‌ی اتوفوکوس تکی و یا داینامیک

منوی عکاسی:

• کیفیت تصویر: RAW
• ضبط NEF (RAW): نوع: Lossless compressed, NEF (RAW) bit depth: 14-bit
• وایت بالانس: خودکار
• D-Lighting فعال: خاموش
• کنترل وینیت: خاموش
• High ISO NR: Normal
• حساسیت ایزو: 100 (ایزو پایه)، کنترل حساسیت ایزو خودکار: روشن، بیشترین حساسیت ممکن 1600 یا 3200، حداقل سرعت شاتر: 1/1000 ثانیه

منوی Custom Settings

• اولویت انتخاب AF-C: Release + Focus
• اولویت انتخاب AF-S: فوکوس
• منطقه اوتوفوکوس پویا: 9 نقطه‌ای
• ردیابی فوکوس با Lock-On: کوتاه
• فعالسازی اتوفوکوس: Shutter/AF-ON
• انتخاب نقطه اتوفوکوس: 9 نقطه‌ای
• مقدار گام‌های حساسیت ایزو: 1/3
• مقدار گام‌های کنترل نوردهی: 1/3
• صدای بوق: خاموش
• نمایش جدول روی منظره‌یاب: روشن
• کلید مرکزی انتخاب کننده: حالت عکاسی: Reset، حالت Playback: روشن و خاموش کردن زوم، بزرگنمایی 100%
• انتخاب کننده چندگانه: خاموش
• تنظیم کلید پیشنمایش: Preview button press: Spot metering, Preview + command dials: Off
• No memory card?: Lock

مواردی که به رنگ قرمز مشخص شده‌اند مهم‌ترین تنظیمات برای من هستند. من همیشه با فرمت Raw عکاسی می‌کنم زیرا بازیابی رنگ‌ها و جزئیات کافی از تصاویر JPEG تقریبا غیرممکن است. علاوه براین با استفاده از این فرمت شما دیگر نیازی نیست نگران وایت بالانس و برخی دیگر از تنظیمات دوربین باشید. برخی مردم ممکن است عقیده داشته باشند که عکاسی با فرمت Raw هدر دادن فضا است و استفاده از آن نیز خیلی پیچیده است اما امروزه فضای ذخیره‌سازی خیلی ارزان است و می‌توانید چندین ترابایت کارت حافظه را با قیمت خیلی کمی تهیه کنید.

تنها مشکل عکاسی با فرمت Raw این است که بافر دوربین شما ممکن است به سرعت پر شود و نرخ فریم آن به چیزی حدود 1 تا 2 فریم بر ثانیه برسد. به همین خاطر توصیه می‌شود برای عکاسی از کارت حافظه‌های سریع استفاده کنید تا برای شما مشکل‌ساز نشود.

پیدا کردن پرنده‌ها

اکنون که تجهیزات خودتان را آماده کرده‌اید زمان آن رسیده است که چند پرنده برای عکاسی پیدا کنید. من توصیه می‌کنم با پرنده‌هایی که راحت‌تر پیدا می‌شوند مثل فنچ و گنجشک شروع کنید. این پرنده‌ها به انسان‌ها عادت کرده‌اند و از ژست گرفتن برای عکس و همکاری با شما ناراحت نخواهند شد. سعی کنید با عکاسی از آن‌ها در حالی که روی شاخه‌ها نشسته‌اند، غذا می‌خورند یا پرواز می‌کنند، کمی مهارت‌های خودتان را افزایش دهید.

بهترین زمان برای عکاسی صبح زود و یا نزدیک غروب است. صبح زود معمولا بهترین زمان برای عکاسی از پرنده‌ها است زیرا آن‌ها به صورت فعالانه به دنبال غذا می‌گردند. به همین خاطر سعی کنید از منزل بیرون بروید و از پرندگان محل زندگی خودتان عکاسی کنید تا مهارت‌های خودتان را بسنجید. پس از آن عکس‌های خودتان را بررسی کنید و ببینید چه چیزی از آن‌ها را دوست ندارید. هر مشکلی که داشته باشید، بهترین راه برای از بین بردن آن تمرین بیشتر است.

پس از اینکه تمرینتان تمام شد برای عکاسی واقعی اقدام کنید. برخی از بهترین موقعیت‌های عکاسی از پرنده ها ممکن است در نزدیکی شما قرار گرفته باشند. سعی کنید عباراتی مثل بهترین لوکیشن برای پرنده نگاری و یا بهترین مکان‌ها برای دیدن پرنده‌ها را در گوگل جستجو کنید. خیلی از نتایجی که بالا می‌آید جزئیات دقیقی در مورد گونه‌های مختلف پرنده‌ها، عادت‌های آن‌ها، الگوهای مهاجرت و… به شما خواهند داد. یک منبع اطلاعات فوق‌العاده‌ی دیگر هم اداره منابع طبیعی محل زندگی شما است. خوشبختانه امروزه پیدا کردن پرنده‌ها کار خیلی سختی نیست اما کار سخت‌تر پیدا کردن پرند‌ه‌های نادر و عجیب و عکاسی از آن‌ها است.

در صورتی که پیدا کردن پرنده‌ها برای شما سخت است و یا می‌خواهید از فاصله نزدیک از پرنده‌ها عکاسی کنید، باغ وحش محلی و یا پناهگاه پرنده‌ها ممکن است فرصت خیلی خوبی برای عکاسی از نمای نزدیک از آن‌ها باشد.

نزدیک شدن به پرنده‌ها

اگر پرنده‌ای که قصد نزدیک شدن و عکاسی از آن را دارید از شما بترسد و فرار کند چه کار می‌کنید؟ روش‌های زیادی برای نزدیک شدن به پرنده‌های وحشی وجود دارد و من روشی که برای خودم جواب داده است را به شما معرفی خواهم کرد. تقریبا تمامی پرنده‌ها دید بسیار قدرتمندی دارند و به همین خاطر احتمال اینکه پرنده اول شما را ببیند خیلی زیاد است. همچنین خیلی از پرنده‌ها منطقه‌ی امن خودشان را دارند و در صورتی که تلاش کنید به آن‌ها نزدیک‌تر شوید ممکن است احساس ترس کنند و از شما دور شوند.

پرنده‌های مختلف سطوح مختلفی از روابط انسانی را می‌توانند تحمل کنند. برخی از آن‌ها اجازه می‌دهند انسان‌ها کاملا نزدیک شوند. عکاسی از این پرنده‌ها ساده‌ترین کار ممکن است. برخی پرنده‌ها نیز وجود دارند که به شدت خجالتی هستند و به هیچ عنوان اجازه‌ی نزدیک شدن انسان‌ها را نمی‌دهند. عکاسی از این پرنده‌ها به شدت سخت است و شما باید با رفتارهای آن‌ها آشنا باشید تا بتوانید نزدیک شوید.

کلید موفقیت در عکاسی از پرنده‌ها این است که اجازه دهید پرنده احساس امنیت کند. برخی از عکاس‌های پرنده حرفه‌ای می‌تواند به شدت به پرنده‌ها نزدیک شوند و حتی وارد منطقه‌ی امن آن‌ها شوند. ممکن است از خودتان بپرسید که آن‌ها چگونه این کار را انجام می‌دهند؟ خیلی از آن‌ها می‌گویند که این موضوع کاملا به صبر شما بستگی دارد. پرنده‌ها زمانی که شما تلاش می‌کنید خیلی سریع و به صورت مستقیم به آن‌ها نزدیک شوید احساس ترس می‌کنند. همچنین زمانی هم که به صورت مستقیم به آن‌ها نگاه کنید، باعث ترسیدنشان خواهید شد.

تکنیک‌های من برای نزدیک شدن به پرنده‌های خجالتی به شرح زیر هستند:

1. به هیچ عنوان لباس‌هایی با رنگ روشن نپوشید و تلاش کنید تا جای ممکن با محیط اطراف خود تلفیق شوید. با وجود اینکه برخی از عکاس‌ها ترجیح می‌دهند لباس استتار بپوشند، من ترجیح می‌دهم از لباس‌های خاکستری و یا آبی روشن به همراه شلوار جین آبی استفاده کنم.
2. در صورتی که در حال کوه‌نوردی بوده‌اید یا خیلی سریع حرکت کرده‌اید و ناگهان یک پرنده را مشاهده می‌کنید که قصد عکاسی از آن را دارید عجله نکنید. سرعت حرکت خود را به صورت ناگهانی تغییر ندهید و به تدریج آن را کاهش دهید تا پرنده متوجه تغییر ناگهانی رفتار شما نشود.
3. حرکات ناگهانی انجام ندهید. در صورتی که می‌خواهید دوربین خودتان را بردارید و عکس بگیرید، این کار را به آرامی انجام دهید.
4. گوشی موبایل خودتان را خاموش کنید و یا آن را روی حالت بی صدا قرار دهید. وقتی که خیلی به یک پرنده نزدیک شده‌اید و گوشی موبایلتان زنگ می‌خورد واقعا احساس بدی به شما دست خواهد داد.
5. وقتی که یک پرنده را مشاهده کردید، مستقیما به سمت آن نروید، بلکه به آرامی و به صورت زیگزاگ حرکت کنید. برخی اوقات به خصوص در صورتی که پرنده را با حضور خودتان ترسانده باشید، حرکت زیگزاگ خیلی عملی نیست. در این مواقع باید با سرعت خیلی کم به پرنده نزدیک شوید. همچنین سعی کنید در زمان حرکت وزن خودتان را روی پای پشتی بیاندازید.
6. در صورتی که پرنده به شما نگاه می‌کند حرکت نکنید. بهترین زمان برای نزدیک شدن به یک پرنده وقتی است که سمت دیگری را نگاه می‌کند و یا در حال انجام کار دیگری است.
7. سر و صدای خودتان را در پائین‌ترین مقدار ممکن نگه دارید. کنترل سر و صدا در صورتی که در حال حرکت در بین بوته‌ها هستید و یا روی برگ‌های پائیزی قدم می‌گذارید کار خیلی سختی است بنابراین باید مراقب باشید که کجا قدم می‌گذارید و این کار را با سرعت خیلی کمی انجام دهید تا هرگونه سر و صدا را از بین ببرید.
8. بررسی کنید که آیا پرنده از قبل ترسیده است یا نه! در صورتی که در حال نگاه کردن به شما باشد و کارهایی که در حال انجام آن‌ها بوده است را متوقف کرده باشد بدین معنی است که در وضعیت هشدار قرار داد و ممکن است به زودی فرار کند. همچنین در صورتی که پرنده دم خودش را بلند کرده باشد و در حال آزادسازی ماده دافعه باشد هم نشان دهنده‌ی این است که ترسیده است.
9. در زمان نزدیک شدن به پرنده به هیچ وجه به آن زل نزنید. به صورت کلی پرنده‌ها ارتباط چشمی را به عنوان نشانه‌ی خطر می‌بینند و در اولین فرصت فرار خواهند کرد.
10. صدای شاتر دوربین شما ممکن است باعث ترسیدن پرنده شود. به همین خاطر توصیه می‌کنیم در حین نزدیک شدن به پرنده از فاصله دور از آن عکاسی کنید تا به صدای شاتر شما عادت کند. در صورتی که پرنده در حال استراحت است بهتر است حالت شاتر بیصدا (شاتر الکترونیکی) را فعال کنید تا دوربین در زمان عکاسی صداهای بلند تولید نکند.
11. برخی اوقات ممکن است خیلی خوش شانس باشید و با پرنده‌های جوان برخورد داشته باشید. این پرنده‌ها معمولا خیلی کنجکاو هستند و اجازه می‌دهند به آن‌ها خیلی نزدیک شوید. حتی در صورتی که این پرنده‌ها به شما اجازه دهند خیلی به آن‌ها نزدیک شوید هم شما باید سعی کنید فاصله‌ی خودتان را با آن‌ها حفظ کنید. در صورتی که قادر هستید منظره یاب را با پرنده پر کنید، پس به اندازه کافی نزدیک شده‌اید. همچنین ایستادن در فاصله‌ی خیلی نزدیک به یک پرنده ممکن است مشکل ساز باشد زیرا در این صورت به خاطر عمق میدان کم، فقط بخش کوچکی از پرنده از وضوح کافی برخوردار خواهد بود و شما باید دیافراگم خودتان را بیشتر ببندید و در نهایت نیز باید سرعت شاتر را کاهش دهید.

[relatedpost post=”105224″]

عکاسی از پرنده ها

عکاسی از پرنده ها و خلق تصاویر زیبا از آن‌ها نیازمند آشنایی کامل شما با تجهیزات عکاسی است که دارید. برای عکاسی از پرندگان در حال پرواز باید از سرعت شاترهای بالا استفاده کنید وگرنه پرنده تار به نظر خواهد رسید. به نظر من حداقل سرعت شاتر 1/1000 تا 1/6000 برای عکاسی از پرنده‌های در حال پرواز مناسب است اما برخی اوقات بسته به اندازه‌ی پرنده و سرعت بال زدن آن می‌توانید کمی این سرعت را بیشتر کاهش دهید. برای مثال به منظور فریز کردن حرکات مرغ مگس‌خوار در حال پرواز من از سرعت شاتر 1/1600 ثانیه استفاده کرده‌ام و با این وجود باز هم سوژه کمی تار به تصویر کشیده شده است. دلیل آن هم این بوده است که سرعت بال زدن پرنده کمی بیشتر از سرعت شاتر دوربین من بوده است.

بوکه و پس زمینه‌ی تمیز هم فاکتورهای کلیدی دیگر برای عکاسی موفق از پرنده ها هستند. در اکثر مواقع کنترل پس زمینه فقط اینکه پرنده به شما امکان حرکت و برنامه‌ریزی پس زمینه را نمی‌دهد کار خیلی سختی است اما با انجام برخی کارهای دیگر هم می‌توانید سوژه را به خوبی ایزوله کنید. اول مطمئن شوید که بین پرنده و عناصر پشت سر آن فاصله کافی وجود دارد. هرچقدر این فاصله بیشتر باشد، تاری پس زمینه هم بهتر خواهد بود.

البته فاصله شما تا پرنده مهم‌تر است. برخی عکاس‌ها نقاط تمیزی را در اطراف محل زندگی پرنده‌ها تعیین می‌کنند. به این ترتیب می‌توانند با کمک وسایل تغذیه‌کننده‌ی پرنده‌ها تصاویر زیبایی از پرنده‌ها با پس زمینه‌های قابل کنترل بگیرند.

شما هم می‌توانید چنین چیزی را با محل‌های تغذیه پرندگان در پارک محلی خودتان تجربه کنید. همچنین عکاسی از پرندگان در زمستان (بسته به شرایط اقلیمی) معمولا باعث خلق نتایج بهتری خواهد شد زیرا شاخه‌های درخت‌ها کاملا خالی است و پرنده‌ها نمی‌توانند پشت برگ‌ها مخفی شوند. برای عکاسی از پرنده‌های دریایی و دیگر پرنده‌هایی که روی شاخه‌ها نمی‌نشینند، بهترین کار برای جداسازی سوژه از پس زمینه این است که وقتی پرنده از آب خارج می‌شود روی زمین/شن دراز بکشید.

من توصیه می‌کنم به شکل زیر به عکاسی از پرنده ها بپردازید:

1. از سرعت شاترهای 1/1000 ثانیه و یا بالاتر برای عکاسی و فریز کردن حرکت استفاده کنید. برای پرنده‌های در حال حرکت و صحنه‌هایی با فعالیت زیاد نیز از سرعت شاترهای بیشتر برای عکاسی استفاده کنید. برای پرنده‌هایی هم که فقط روی شاخه‌ها می‌نشینند و فعالیت زیادی ندارد شما می‌توانید از سرعت شاترهای آهسته‌تری مثل 1/250 تا 1/800 ثانیه و ایزو پائین‌تر برای دسترسی به کیفیت بیشتر استفاده کنید. (استفاده از سه پایه و یا تک پایه برای سرعت شاترهای پائین‌تر به شدت توصیه می‌شود)
2. همیشه روی نزدیک‌ترین چشم سوژه (نسبت به بیننده) فوکوس کنید. تار بودن دم و یا دیگر بخش‌های بدن پرنده قابل قبول است اما حداقل یکی از چشم‌ها آن باید داخل فوکوس و واضح باشد. برای پرندگان در حال پرواز هم روی سر یا سینه‌ی آن فوکوس کنید تا کنتراست بیشتری در اختیار سیستم اتوفوکوس دوربین قرار دهید.
3. پس زمینه خودتان را به دقت انتخاب کنید. تصاویری که در آن‌ها پشت سر سوژه چیزی قرار دارد، به اندازه تصاویری که پس زمینه نرم دارند زیبا نیستند.
4. صبور باشید و منتظر بمانید تا پرنده به صورت طبیعی رفتار کند. تصاویری که در آن پرنده روی یک شاخه ایستاده است کسل کننده هستند بنابراین سعی کنید از فعالیت‌های جذاب‌تری عکاسی کنید.
5. در صورت امکان از یک پوشش برای عکاسی استفاده کنید. یکی از بهترین پوشش‌ها برای عکاسی از پرندگان ماشین شما است و شما می‌توانید با کمک ماشین بدون اینکه سوژه را بترسانید به اندازه‌ی کافی به آن نزدیک شوید. پرنده‌ها معمولا از ماشین‌ها نمی‌ترسند و به همین خاطر شما می‌توانید خیلی به آن‌ها نزدیک شوید و عکس‌های خیلی خوبی بگیرید. من با کمک ماشین خودم و بدون پیاده شدن از آن عکس‌های خیلی خوبی از پرنده‌ها گرفته‌ام. پوشش‌های شکار هم در صورتی که بتوانید یک نقطه‌ی خوب مثل برکه یا محل غذاخوردن پرنده‌ها را پیدا کنید، عملکرد خیلی خوبی دارند.
6. استفاده از تقویت کننده فلاش دوربین هم به عنوان نور پرکننده به خصوص زیر برگ درخت‌ها و در قسمت‌های تاریک‌تر، کمک خیلی زیادی به شما خواهد کرد.
7. عکس‌های زیادی بگیرید. من معمولا اول یک عکس تکی می‌گیرم، سپس آن را بررسی می‌کنم و مطمئن خواهم شد که عکس‌ها واضح و در فوکوس هستند. در صورتی که همه چیز خوب به نظر برسد 5 تا 10 عکس پیاپی از سوژه می‌گیرم. داشتن یک دوربین سریع که بتواند بیشتر از 5 تا 6 عکس در ثانیه بگیرد کمک خیلی زیادی به شما خواهد کرد. در نهایت شما صدها و یا هزارها عکس خواهید داشت و می‌توانید عکس‌هایی که به آن‌ها نیاز ندارید را حذف کنید.
8. سعی کنید خودتان پشت به آفتاب قرار بگیرید. برخی اوقات قرار گرفتن آفتاب در سمت چپ یا راست دوربین مشکلی ندارد اما قرار گرفتن آن در پشت سر باعث خواهد شد بهترین نور ممکن را در اختیار داشته باشید.
9. صبح زود یا نزدیک غروب عکاسی کنید. همانطور که اطلاع دارید صبح خیلی زود و یا غروب خیلی دیر بهترین موقعیت برای عکاسی است زیرا پرنده‌ها فعال هستند و معمولا به دنبال غذا می‌گردند. من به شخصه ترجیح می‌دهم صبح خیلی زود که پرنده‌ها بیشتر فعال هستند به عکاسی بپردازم.
10. در روزهای ابری سعی نکنید از پرنده‌های در حال پرواز عکس بگیرید. عکس‌های پرنده‌ها با پس زمینه سفید یا خاکستری خیلی خوب به نظر نمی‌رسند و کار کردن با آن‌ها در زمان ادیت خیلی سخت است.

[relatedpost post=”130529″]

ادیت و کراپ

من معمولا از لایتروم برای پردازش عکس‌های خودم استفاده می‌کنم اما برای برخی کارهای ویژه نیز از فتوشاپ استفاده می‌کنم. لایتروم یک ابزار خیلی خوب و ساده برای سازماندهی تصاویر، کاتالوگ کردن آن‌ها و انجام ادیت‌های پایه است اما فتوشاپ برای اصلاح تصاویری که در لایتروم نمی‌توانید ادیت کنید مناسب است. در کل من حدود 90 تا 95 درصد از وقت خودم را در لایتروم و 5 تا 10 درصد از آن را در فتوشاپ می‌گذرانم. از آنجایی که من با فرمت Raw عکاسی می‌کنم هم صرف نظر از برنامه‌ی مورد استفاده، کنترل بیشتری روی ادیت عکس دارم.

کراپ نیز بخش بزرگی از عکاسی از پرندگان است. برخلاف انسان‌ها، پرنده‌ها جلوی دوربین شما نمی‌نشینند و ژست نمی‌گیرند. بنابراین پر کردن کادر تصویر با استفاده از پرنده همیشه ممکن نیست. در صورتی که از فاصله دور از یک پرنده عکاسی می‌کنید و می‌خواهید تصویر خودتان را تغییر اندازه دهید تا رزولوشن کمتری برای وب داشته باشد، پرنده‌ی شما خیلی کوچک به نظر خواهد رسید.

با استفاده از کراپ عکاس می‌تواند پرنده را به بیننده نزدیک‌تر کند و آن را برجسته‌تر نشان دهد. اینکه باید تا چه اندازه‌ای تصویر را کراپ کنید به این بستگی دارد که پرنده در حال حاضر تا چه میزان از کادر تصویر را اشغال کرده است. در صورتی که کادر تصویر تقریبا پر شده است و شما فقط می‌خواهید برخی عناصر ناخواسته را حذف کنید، کراپ کمک خیلی زیادی به شما خواهد کرد و می‌توانید با این رزولوشن عکس خودتان را هم چاپ کنید اما در صورتی که پرنده بخش خیلی کوچکی از تصویر را در بر گرفته است، با استفاده از کراپ می‌توانید فقط آن را برای استفاده در فضای وب آماده کنید.