آشنایی با حالت های مختلف یک دوربین دیجیتال

1- حالت های استاندارد دوربین چیست؟

حالت های مختلف دوربین به شما این امکان را می‌دهد که پارامترهای نوردهی به خصوص سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو را کنترل کنید. با اینکه برخی حالت ها می‌توانند به صورت کامل نوردهی دوربین را کنترل کنند، حالت های دیگری نیز وجود دارند که به عکاس این اجازه را می‌دهند به صورت دستی برخی یا همه‌ی پارامترهای نوردهی را به صورت دستی کنترل کند.

در زمان‌های گذشته هیچ چیزی به عنوان حالت دوربین وجود نداشت و همه چیز به صورت دستی انجام می‌شد. عکاس باید به صورت دستی دیافراگم و سرعت شاتر را انتخاب کند و نوع فیلم مناسب را برای دوربین خودش انتخاب کند. برای تعیین حساسیت و میزان نور، عکاس‌ها باید از دستگاه‌های نوردهی خاص استفاده کنند تا اطلاعات نور مناسب را در اختیار آن‌ها قرار دهد و از آن برای عکاسی استفاده کنند.

در سال 1938 کوداک از یک دوربین عکاسی با نورسنج داخلی رونمایی کرد و در سال 1962 یک کمپانی ژاپنی به نام تاپکان اولین دوربین SLR که نور ورودی از طریق لنز را اندازه‌گیری می‌کرد به بازار عرضه نمود. این بدین معنی بود که دیگر عکاس‌ها نیاز نبود برای تشخیص میزان نور از تجهیزات خاصی استفاده کنند و خود دوربین این کار را انجام می‌داد. حالت خودکار برای دوربین‌های مختلف عرضه شد. این دوربین‌ها نور ورودی به لنز را اندازه‌گیری می‌کردند و به صورت خودکار پارامترهای نوردهی مناسب را انتخاب می‌کردند.

[relatedpost post=”94737″]

امروزه اکثر دوربین‌های دیجیتال حالت های مختلف زیادی دارند که برای استفاده در شرایط مختلف مناسب هستند. با اینکه دوربین‌های پوینت اند شوت به خاطر سادگی روی حالت خودکار تمرکز دارند، دوربین‌های پیشرفته‌تر حالت‌هایی دارند که به عکاس‌ها این اجازه را می‌دهد از هر دو حالت دستی و خودکار استفاده کنند.

2- انواع حالت های دوربین

در این مقاله درمورد چهار پارامتر مختلف دوربین که در اکثر دوربین‌های دیجیتال وجود دارند صحبت خواهیم کرد:

• برنامه (P)
• اولویت شاتر (Tv) یا (S)
• اولویت دیافراگم (Av) یا (A)
• دستی (M)

1- حالت برنامه

در حالت برنامه دوربین به صورت خودکار پارامترهای نوردهی دیافراگم و سرعت شاتر را براساس نور عبوری از داخل لنز انتخاب می‌کند. این حالت برای عکاسی پوینت اند شوت مناسب است. دوربین تلاش می‌کند در این حالت دیافراگم و سرعت شاتر را متعادل کند و براساس میزان حساسیت نور این دو را کاهش و افزایش دهد. اگر شما دوربین را به سمت یک منطقه روشن بگیرید، میزان دیافراگم به صورت خودکار به سمت عدد‌های بزرگتر میل پیدا می‌کند و در عین حال سرعت شاتر را هم تاحدودی سریع نگه می‌دارد. گرفتن دوربین به سمت یک منطقه تاریک‌تر نیز دیافراگم را به سمت اعداد کوچک‌تر میل می‌دهد تا بتواند سرعت شاتر را سریع نگه دارد. اگر نور کافی وجود نداشته باشد دیافراگم دوربین روی بازترین حالت ممکن قرار می‌گیرد و سرعت شاتر نیز تا زمانی که میزان نوردهی مناسب باشد پائین خواهد آمد.

خود من هیچ وقت از این حالت استفاده نمی‌کنم زیرا کنترل زیادی روی پارامترهای نوردهی و میزان آن نخواهم داشت. روشی برای دستکاری سرعت شاتر و دیافراگم در حالت برنامه با چرخاندن دیال کنترل وجود دارد. اگر شما دیال کنترل را به سمت چپ بچرخانید دوربین سرعت شاتر را کاهش و دیافراگم را افزایش می‌دهد. اگر هم این دیال را به سمت راست بچرخانید دوربین سرعت شاتر را افزایش و دیافراگم را کاهش می‌دهد.

اساسا اگر به دنبال یک سرعت شاتر سریع برای فریز کردن سوژه هستید باید دیال را به سمت راست بچرخانید و اگر به دنبال عمق میدان بالا هستید هم باید این دیال را به سمت چپ بچرخانید.

[relatedpost post=”106192″]

2- حالت اولویت شاتر

در حالت اولویت شاتر شما می‌توانید سرعت شاتر دوربین را به صورت دستی تنظیم کنید و خود دوربین دیافراگم را براساس نور ورودی به دوربین برای شما انتخاب می‌کند. از این حالت در مواقعی استفاده می‌شود که حرکت باید فریز شود و یا به دنبال یک تصویر تارشده هستید. اگر نور زیادی وجود داشته باشد، دوربین دیافراگم لنز را بسته‌تر می‌کند تا نور ورودی به دوربین را کاهش دهد. اگر هم نور کافی وجود نداشته باشد، دوربین دیافراگم را تا بیشترین اندازه ممکن باز می‌کند. بنابراین در حالت اولویت شاتر، سرعت شاتر همیشه ثابت خواهد بود و براساس میزان نور، دیافراگم به صورت خودکار کاهش و افزایش خواهد یافت. البته به خاطر اینکه شما به دوربین اجازه کنترل عمق میدان را خواهید داد، نمی‌توانید به خوبی سوژه را از بقیه عناصر جدا کنید.

من ترجیح می‌دهم از این حالت هم استفاده نکنم زیرا امکان گرفتن یک عکس پرنور و کم نور وجود خواهد داشت. چرا؟ زیرا اگر میزان نور محیطی کافی نباشد و سرعت شاتر را هم روی یک عدد خیلی بالا تنظیم کنم، نوردهی من محدود به دیافراگم/سرعت دوربین من خواهد بود. برای مثال اگر بیشینه دیافراگم من f/4.0 باشد دوربین نمی‌تواند از دیافراگم کمتری استفاده کند و من هم قرار است با سرعت شاتر بالایی که به صورت دستی تنظیم کرده‌ام عکاسی کنم. نتیجه این کار یک تصویر کاملا کم نور خواهد بود. در عین حال اگر من از سرعت شاتر خیلی پائینی هم استفاده کنم و نور زیادی وجود داشته باشد عکسی که گرفته‌ام خیلی پرنور خواهد بود.

3- حالت اولویت دیافراگم

در حالت اولویت دیافراگم شما به صورت دستی دیافراگم لنز را انتخاب می‌کنید و دوربین به صورت خودکار سرعت شاتر مناسب را انتخاب می‌کند. شما در این حالت کنترل کامل روی ایزوله کردن سوژه و بازی با عمق میدان خواهید داشت زیرا می‌توانید دیافراگم دوربین را کاهش و افزایش دهید و به دوربین اجازه دهید سرعت شاتر مناسب را محاسبه کند. اگر نور زیادی وجود داشته باشد دوربین به صورت خودکار سرعت شاتر را افزایش خواهد داد و اگر در شرایط کم نور هم باشید، دوربین سرعت شاتر را که یکی از پارامترهای نوردهی است کاهش خواهد داد تا نور بیشتری وارد دوربین شود. زمان استفاده از این حالت دوربین هیچ ریسکی برای گرفتن عکس کم نور و یا پرنور وجود نخواهد داشت زیرا سرعت شاتر می‌تواند از 30 ثانیه تا 1/4000 و یا حتی 1/8000 ثانیه متغیر باشد که برای اکثر شرایط نوری مناسب است.

[relatedpost post=”85563″]

این حالتی است که 95 درصد مواقع من از آن استفاده می‌کنم. دلیلم برای این کار نیز این است که کنترل کاملی روی عمق میدان دارم و مطمئن هستم عکس من در شرایط نوری نرمال به خوبی نوردهی خواهد شد. سیستم اندازه‌گیری اکثر دوربین‌های مدرن به خوبی کار می‌کند و به همین خاطر من اجازه می‌دهم خود دوربین سرعت شاتر را محاسبه و کنترل کند.

4- حالت دستی

همانطور که از نام این حالت مشخص است، حالت دستی به شما امکان کنترل دستی کامل پارامترهایی مانند دیافراگم و سرعت شاتر را می‌دهد. در این حالت شما می‌توانید به صورت دستی دیافراگم و سرعت شاتر را روی هر مقداری که خودتان دوست دارید تنظیم کنید. از این حالت در مواقعی استفاده می‌شود که دوربین به سختی می‌تواند میزان نوردهی مناسب را انتخاب کند. برای مثال اگر درحال عکاسی از صحنه‌ای با مناطق خیلی روشن هستید، دوربین ممکن است میزان نوردهی اشتباه را انتخاب کند و عکس را خیلی روشن و یا خیلی تاریک کند. در این موارد شما می‌‎توانید دوربین خودتان را روی حالت دستی تنظیم کنید و پس از ارزیابی میزان نور در مناطق خیلی روشن و خیلی تاریک، پارامترهای نوردهی را براساس میزان نور موجود در صحنه تنظیم کنید. حالت دستی برای حفظ ثبات نیز مناسب است و اگر بخواهید مطمئن باشید که سرعت شاتر و دیافراگم تحت شرایط نوری مختلف ثابت است می‌توانید از این حالت استفاده کنید. برای مثال اگر بخواهید یک عکس پانوراما بسازید، باید تمام عکس‌هایی که می‌گیرید با یک سرعت شاتر و دیافراگم گرفته شوند، در غیر این صورت برخی تصاویر تاریک‌تر و برخی روشن‌تر خواهند بود. اما در صورتی که سرعت شاتر و دیافراگم را در حالت دستی روی یک میزان ثابت تنظیم کنید، تمام تصاویر شما از نوردهی ثابت استفاده خواهند کرد.

من از این حالت فقط در شرایط خیلی سخت، عکاسی پانوراما و هنگام استفاده از فلاش اکسترنال استفاده خواهم کرد.