راهنمای جامع عکاسی از رد ستارگان Star Trail

در این مقاله نحوه عکس گرفتن از رد ستارگان هنگام عکاسی از آسمان شب را نشان خواهیم داد. همچنین توضیح خواهیم داد که چه نوع دوربین، لنز، و سایر تجهیزات حیاتی است و همچنین  به اهمیت ترکیب‌بندی تصاویر در شب های تاریک اشاره خواهیم کرد. دانستن چگونگی حرکت ستارگان در آسمان بسیار مهم است تا بتوان ترکیب نهایی را تجسم کرد. همچنین درباره دو چالش اصلی به تفصیل صحبت خواهیم کرد: نحوه فوکوس در تاریکی و نحوه تنظیم نوردهی مناسب. علاوه بر این، فرآیند گرفتن عکس‌ها تنها نیمه اول فرآیند خلاقانه است – پردازش پس از عکسبرداری برای نتیجه نهایی به همان اندازه مهم است. اگر چه پردازش پس از عکسبرداری در نرم‌افزار تمرکز اصلی این مقاله نیست، اما به اختصار اصول اولیه را توضیح خواهیم داد. بنابراین، اجازه دهید شروع کنیم تا بدانید دفعه بعد که در شب عکس می‌گیرید چگونه عکس‌های شگفت‌انگیزی از رد ستارگان بگیرید.

عکاسی از رد ستارگان چقدر سخت است؟

با پیشرفت فناوری، دوربین‌های DSLR مدرن و بدون آینه امروزی، ثبت زیبایی‌های آسمان شب را بسیار آسان‌تر از قبل می‌کنند. آنچه پیش از این تنها با روش‌های علمی و تجهیزات بسیار تخصصی امکان پذیر بود، اکنون با تجهیزات مناسب در دسترس عکاسان قرار گرفته است. ما باید سطوح مختلف پیچیدگی را روشن کنیم تا بدانید کدام عکس‌ها را می‌توانید بگیرید و کدامیک از دسترس شما خارج است.

درک برخی از پدیده‌ها، مانند اجرام اعماق آسمان، به دانش، مهارت و تجهیزات بسیار خاصی نیاز دارند. موارد دیگر، مانند ترکیب‌بندی با کهکشان راه شیری نیز دشوار است، اما در حال حاضر برای بسیاری از عکاسان علاقه‌مندی که (در حالت ایده‌آل) دارای دوربین فول فریم و لنز با زاویه باز سریع هستند، یا حتی کسانی که دوربین‌های کراپ سنسور دارند، قابل کنترل هستند.

با این حال، صرف نظر از تجهیزات شما، عکاسی از تاریک ترین آسمان ممکن بدون آلودگی نوری ناشی از فعالیت انسان‌ها و حداقل نور ماه بسیار مهم است. عملکرد  خوب در ISO بالا و  سرعت لنز (حداکثر مقدار نوری که اجازه می‌دهد از آن عبور کند – یعنی دیافراگم) شاخص‌های کلیدی موفقیت هستند، به خصوص اگر می‌خواهید ستارگان را با شارپنس خوب ثبت کنید. چالش اصلی که باید با آن مقابله کرد حرکت زمین است که (از دیدگاه عکاس) منجر به چرخش آسمان شب می‌شود. می‌توانید با استفاده از زمان‌های نوردهی نسبتاً کوتاه یا وسایل ردیابی مخصوصی که مطابق با حرکت ستارگان حرکت می‌کنند، از ثبت حرکت در ستاره‌ها  جلوگیری کنید.

اما اگر می‌خواهید از رد ستارگان عکاسی کنید، حرکت ستاره‌ها نگران کننده نیست بلکه این هدف شماست. نگرانی‌های بالا هنوز مهم هستند، اگرچه انعطاف‌پذیری بیشتری نسبت به زمانی که می‌خواهید ستاره‌ها را کاملاً شارپ ثبت کنید، دارید. شما نیازی به پایه ردیابی ندارید، و در حالی که عملکرد ISO هنوز مهم است، می‌توانید با یک دوربین معمولی‌تر نیز به نتایج خوب برسید. همین امر در مورد لنز نیز صادق است. سریعتر و وایدتر بهتر است، اما حتی یک لنز کیت هم مفید است. حرکت ستارگان لعنت نیست بلکه نعمت است. با نوردهی بسیار طولانی (یا همانطور که در زیر توضیح داده می‌شود، چندین نوردهی کوتاه‌تر و پشت سر هم)، از حرکت آن‌ها برای ایجاد مسیرهای مورد نظر خود استفاده خواهید کرد.

چالش برانگیزترین بخش در مورد عکاسی رد ستارگان این است که بدانید دوربین خود را به کجا نشانه‌روی کرده و از چه تنظیماتی برای ثبت حرکت مورد نظر خود استفاده کنید. اینجاست که این مقاله به شما کمک خواهد کرد.

تجهیزات لازم

دوربین: هر دوربین DSLR یا بدون آینه، یا حتی یک دوربین  کامپکت پیشرفته. هرچه اندازه سنسور بزرگتر باشد، بهتر است، اما حتی یک دوربین کامپکت پیشرفته می‌تواند رد ستارگان را ثبت کند، به شرطی که حالت تنظیم دستی داشته باشد. کوچکترین اندازه سنسوری که توصیه می‌شود یک سنسور 1 اینچی است (مانند دوربین‌های سری RX 100 سونی). دوربین‌های تلفن همراه و دوربین‌های کامپکت ارزان قیمت خانگی نتیجه خوبی نخواهند داشت.

سه پایه: هرچه محکم تر بهتر، اما باز هم، به استثنای عکاسی در شرایط باد شدید، هنوز هم می‌توانید عکس‌های خوبی از رد ستارگان با سه پایه‌های ارزان قیمت بگیرید.

لنز واید: قاعده کلی این است که لنزهای بازتر و سریع‌تر بهتر هستند (از آنجایی که ستاره‌های بیشتری ثبت می‌کنید). لنزهای سریع (با دیافراگم باز) معمولاً گران هستند، بنابراین از شنیدن این موضوع خوشحال خواهید شد که حتی لنزهای ارزان‌تر نیز این کار را انجام می‌دهند. به عبارت دیگر، فاصله کانونی 18 میلی‌متری برای دوربین‌های APS-C با f/3.5 یا حتی f/4.5 کافی خواهد بود – به این معنی که یک لنز کیت معمولی 18-55 میلی‌متری به خوبی به شما کمک خواهد کرد.

کنترل از راه دور: برای نوردهی‌های فوق‌العاده طولانی، یک کنترل از راه دور خارجی با حالت Bulb که بتواند به طور کامل قفل شود، یا یک دوربین با حالت نوردهی «Time» که به شما امکان می‌دهد از هر سرعت شاتر بدون مشکل (و بدون نگه‌داشتن دکمه شاتر) استفاده کرده، بدون اینکه لازم باشد دکمه شاتر را در طول مدت نوردهی، پایین نگه دارید. برای مجموعه‌ای از نوردهی‌های کوتاه‌تر، می‌توانید از یک کنترل از راه دور با قابلیت تایمر یا دوربینی با عملکرد تایم لپس استفاده کنید.

ذخیره سازی: ظرفیت کارت حافظه کافی و باتری های کاملا شارژ شده در دوربین. یک باتری یدکی با خود ببرید.

چراغ پیشانی: برای  انجام تنظیمات راحت تر در تاریکی توصیه می‌شود، به طور ایده‌آل با یک دیود قرمز که بیش از حد نمی‌درخشد و به دید در شب شما آسیب نمی‌رساند.

کامپیوتر یا لپ‌تاپ: یک تبلت کوچک به اندازه کافی قدرتمند نیست. شما همچنین نرم افزار ویرایش تصویر خوب لازم دارید. ترکیبی از Adobe Lightroom و Photoshop را برای این شرایط توصیه می‌شود.

بهترین شرایط برای عکاسی رد ستارگان

برای گرفتن عکس‌های رد ستارگان با بالاترین کیفیت، به آسمان شب صاف و بدون ابر (این نکته کلیدی است) و بدون آلودگی نوری زیاد نیاز دارید.

بر خلاف عکس گرفتن از کهکشان راه‌شیری بدون هیچ گونه حرکت ستاره‌ای، در هنگام عکسبرداری از رد ستارگان نیازی به توجه اضافی به فاز ماه نیست. حتی با ماه کامل، ستارگان را می‌توان در آسمان مشاهده کرد – اما فقط تعداد کمی از آن‌ها (ماه بیشتر از آنها می درخشد). هر چه به ماه کامل نزدیکتر باشد، تعداد ستارگان کمتر خواهد بود. هنگامی که ماه نو است، تعداد بیشتری از ستاره های کوچک را خواهید دید و تا زمانی که تجهیزات مناسب داشته باشید می‌توانید از آنها عکس بگیرید. با این حال، اگر ماه برای عکس‌های رد ستارگان در آسمان است، آن را از ظاهر شدن در کادر خود دور نگه دارید. در غیر این صورت، یک حباب بزرگ و بیش از حد روشن در کادر خود خواهید داشت و به احتمال زیاد ترکیب بندی شما را خراب خواهد کرد.

ترکیب‌بندی

شکل‌ها و خطوط مدور: تاثیر بصری قوی

گاهی اوقات، دوربین به شما امکان می‌دهد از پدیده‌هایی که برای چشم ما نامرئی هستند عکس بگیرید. عکاسی رد ستارگان چنین نمونه‌ای است. این همان قسمت جذاب قضیه است: شما می‌توانید از دیدن چیزی در عکس لذت ببرید که با چشمان خود نمی‌توانید آن را ببینید.

از نقطه نظر صرفاً عکاسی، مسیرهای ستارگان اغلب به شکل دایره‌ای هستند که اتفاقاً عنصر بسیار قوی ترکیب‌بندی در اکثر عکس‌ها است. بنابراین، دستیابی به ترکیب‌بندی‌های جذاب بسیار امکان پذیر است، زیرا مسیرهای ستاره‌ای یک عنصر اصلی طبیعی و زیبا در ترکیب بندی عکس شما ایجاد می‌کنند. با این حال، توصیه می‌کنیم اگر می‌خواهید بهترین عکس ممکن را بگیرید، به همان اندازه فکر کنید که چگونه پیش‌زمینه آسمان شما را تکمیل می‌کند.

نشانه‌روی دوربین به کدام سمت باشد؟

شکل متمایز (عمدتا دایره‌ای) مسیرهای ستارگان ناشی از چرخش زمین به دور محور خود است. محور چرخشی زمین از جنوب به قطب شمال در سراسر کره زمین امتداد دارد. بر فراز قطب شمال، در ارتفاع معینی در دایره البروج، این محور با نقطه تخیلی خاصی در آسمان (قطب آسمان) برخورد می‌کند. این نقطه اتفاقاً نزدیک ستاره قطبی در نیمکره شمالی است. بنابراین، از دیدگاه ما، این ستاره‌ای است که به نظر می‌رسد بقیه به دور آن می‌چرخند. بسیار مفید است که بتوانیم بگوییم ستاره قطبی در آسمان شب در کجا قرار دارد (مراقب باشید، همانطور که معمولاً تصور می‌شود ستاره قطبی درخشان ترین ستاره در آسمان شب نیست). یک راه نسبتا آسان برای پیدا کردن آن وجود دارد: صورت فلکی معروف دب اکبر را پیدا کنید. سپس مطابق شکل زیر می‌توانید براحتی ستاره قطبی را پیدا کنید. در قطب جنوب، روش مشابهی برای یافتن قطب آسمانی جنوبی با دانستن صورت فلکی صلیب جنوبی وجود دارد، اگرچه این روش کمی تلاش بیشتری لازم دارد.

با این حال، دانستن صورت فلکی ستارگان ضروری نیست. باید بدانید که مسیرهای ستاره‌ای زیبایی را می‌توان با دیدگاهی به هر نقطه از آسمان ایجاد کرد. فقط در صورتی که یک سری مسیر دایره‌ای می‌خواهید باید روی قطب شمال یا جنوب آسمان تمرکز کنید. یا به طور مشابه، در روزهای اعتدال در استوا، می‌توان نیم‌دایره‌هایی را در هر دو افق شمالی و جنوبی به طور همزمان بدست آورد.

به سمت شرق و غرب، نیم دایره‌ها به طرف مقابل منحنی می‌شوند. این پدیده نیز یک عنصر بسیار جالب از ترکیب‌بندی را ایجاد می‌کند. عکس شبانه زیر را (نمای جنوب غربی) به عنوان نمونه ای از نحوه ظاهر شدن قسمت غربی آسمان شب ببینید:

مراحل گام به گام

مکان را جستجو کنید: زودتر بیرون بیایید، زمان ایده‌آل قبل از غروب آفتاب است. اگر هنگام تاریکی رسیدید، از ایمنی خود غافل نشوید، به خصوص در مکان‌هایی که ممکن است حیات وحش خطرناک وجود داشته باشد، یا جایی که روی برخی از صخره‌ها یا سطوح شیب‌دار ایستاده‌اید.

ارزیابی ابرها: اگر بیش از حد انتظار ابر در آسمان وجود دارد، رادارهای آب و هوای موجود را بررسی کنید و در نظر بگیرید که آیا وضعیت احتمالاً بهبود می‌یابد یا بدتر می‌شود. ابرها می‌توانند به طور قابل توجهی به تصویر رد ستارگان آسیب بزنند، مگر اینکه چندین  عکس با نوردهی کوتاه‌تر را برای ترکیب در یک تصویر نهایی گرفته‌اید. به خاطر داشته باشید که ابرها همچنان می‌توانند در نسخه تایم لپس تصاویر شما خوب به نظر برسند.

جهت یابی در آسمان شب: شمال و جنوب کجا هستند؟ اگر در نیمکره شمالی هستید، می‌توانید ستاره قطبی را ببینید؟ آیا می‌توانید کهکشان راه شیری را ببینید؟ آیا می‌توانید از قطب نمای تلفن همراه خود استفاده کنید یا قادر به خواندن دقیق نقشه ها هستید؟ آیا می‌دانید ماه قرار است کجا طلوع یا غروب کند؟ پاسخ به این سوالات می‌تواند به شما کمک کند تا جهت‌گیری مناسب برای عکس خود را حتی در تاریکی مطلق پیدا کنید. توصیه می‌کنیم با استفاده از برنامه‌های دسکتاپ مانند Google Earth، Stellarium، Photographer’s Ephemeris یا برنامه‌های مختلف موبایل دیگر مانند PhotoPills، در خانه آماده شوید.

کادر عکس: ترکیب‌بندی شما چگونه به نظر می‌رسد؟ آیا می‌خواهید مسیرهای دایره‌ای را در عکس داشته باشید، و اگر اینطور است، آیا متقارن است یا به پهلو؟ چه مقدار از پیش‌زمینه را در نظر می‌گیرید؟ بر اساس این سؤالات، لنز مناسب را انتخاب کنید، به فاصله کانونی مناسب زوم کنید و فوکوس را به دست آورید (جزئیات بیشتر را در زیر ببینید).

فوکوس و تنظیم نوردهی مناسب: جزئیات بیشتر را در زیر ببینید.

باتری و فضای ذخیره سازی: دوباره بررسی کنید که آیا باتری شما پر است و آیا کارت شما ظرفیت کافی دارد یا خیر.

شروع نوردهی: از زمان شروع عکسبرداری آگاه باشید و زمان پایان ایده‌آل را محاسبه کنید. یک مکان خوب (گرم) پیدا کنید که بتوانید تا پایان نوردهی‌های طولانی در آنجا منتظر بمانید.

مراحل نهایی: پس از بازگشت به خانه، فرآیند پردازش پس از عکسبرداری را شروع کنید.

تنظیمات دوربین

حالت دستی: این بسیار مهم است – همیشه از حالت دستی کامل استفاده کنید. حالت‌های نیمه خودکار (الویت دیافراگم یا شاتر) به طور قابل اعتماد کار نمی‌کنند (صرف‌نظر از تنظیمات نورسنجی). شما باید دیافراگم، شاتر و ISO را خودتان تنظیم کنید.

خاموش کردن ایزو خودکار: اگر دوربین شما دارای ویژگی ایزو خودکار است، آن را حتماً خاموش کنید. درغیر اینصورت، تصمیم شما برای تنظیمات دستی بی‌اثر خواهد بود.

عملکرد کاهش نویز در نوردهی طولانی خاموش باشد: اگر مجموعه‌ای از عکس‌ها را می‌گیرید تا در یک تصویر رد ستارگان تکی ترکیب شوند، این امر ضروری است. اگر این عملکرد روشن باشد، دوربین پس از هر نوردهی طولانی مدت (با همان مدت زمان) با خاموش کردن شاتر یک عکس دیگر می‌گیرد، به طوری که یک قاب تیره (قاب سیاه) تولید می‌شود که در آن فقط الگوی نویز قابل مشاهده است. اگرچه دوربین می‌تواند مقداری از نویز را از نوردهی طولانی اولیه کم کند، اما این ایده بدی است که این گزینه را برای عکس‌های رد ستارگان روشن کنید. زمان اضافی مورد نیاز برای ایجاد یک قاب تیره باعث ایجاد شکاف در مسیرها می‌شود. مگر اینکه هدف شما مسیرهای خط چین باشد، این ویژگی مطلوب نیست!

لرزشگیر لنز: پس از نصب دوربین خود بر روی سه پایه، فراموش نکنید که لرزشگیر را خاموش کنید.

کیفیت تصویر: اگر فضای کافی روی کارت حافظه دارید، همیشه با فرمت RAW عکاسی کنید. اگر دوربین شما فقط گزینه JPEG دارد، بالاترین کیفیت و رزولوشن را انتخاب کنید. اگر قرار است فقط با فرمت JPEG عکس بگیرید، مطمئن شوید که تنظیم وایت بالانس بین 4000-5500 کلوین باشد. با این حال، در فرمت RAW، می‌توانید وایت بالانس را بعداً و بدون مشکل در نرم‌افزار ویرایش اصلاح کنید.

فوکوس: استفاده از حالت AF-S در صورت وجود اشیا به اندازه کافی روشن برای فوکوس، یا حالت دستی در ترکیب با نمای زنده (Live View) در شرایط تاریک‌تر.

نوردهی: به فاز ماه بستگی دارد.

چالش اول: کسب فوکوس شارپ

فوکوس در تاریکی تقریباً کامل بزرگترین چالش است، زیرا فرآیند فوکوس همیشه به میزان نور بستگی دارد. هر چه نور کمتری داشته باشید، فوکوس خودکار کمتر قابل اطمینان است. توصیه می‌کینم دوربین و لنزهای خود را به خوبی بشناسید، به خصوص اینکه چگونه قبل از رفتن به تاریکی به صورت دستی فوکوس کنید. این امر شامل دانستن اینکه کجا می‌توانید دکمه‌های فوکوس و لرزشگیر را پیدا کنید، نیز می‌شود. به خاطر داشته باشید که می‌توانید فوکوس لنز را برای بی‌نهایت در طول روز «از پیش تنظیم کنید» و سپس آن را تا شب بدون تغییر نگه دارید. اما این کار مستلزم آن است که از قبل فاصله کانونی و ترکیب‌بندی خود را بدانید. از آنجایی که به احتمال زیاد اینطور نیست، اجازه دهید دو روش را برای فوکوس در شب توضیح دهیم.

اجازه دهید دو موقعیت اساسی را در تاریکی مشخص کنیم:

• یک منبع نور مرئی در اطراف وجود دارد که نسبتاً دور است (حدود 10 متر یا بیشتر) .
• هیچ منبع نوری در اطراف وجود نداشته و  تنها نور از ستاره‌های آسمان می‌آید.

در مورد اول، منبع نور می‌تواند تقریباً هر چیزی باشد: یک چراغ خیابان، یک پنجره روشن یا ماه. ممکن است دوست شما با چراغ پیشانی خود کمی دورتر برود. هر چیزی که روشن باشد (نسبت به تاریکی اطراف) و خیلی سریع حرکت نکند (ماشین‌های عبوری مفید نیستند) کمک خواهد کرد. هر چه منبع نور روشن‌تر و دورتر باشد، بهتر است. اگر منبع نور به اندازه کافی روشن باشد، فوکوس خودکار ممکن است بتواند فوکوس واضحی را روی سوژه شما به دست آورد. اگر چنین است، همیشه از نقطه فوکوس مرکزی استفاده کنیدزیرا بالاترین حساسیت را دارد. در غیر این صورت، ممکن است لازم باشد با بزرگنمایی تصویر خود در مانیتور و با دقت حلقه فوکوس دستی روی لنز خود را به صورت دستی بچرخانید تا سوژه تا حد امکان واضح شود. مهم این است که منبع نور شما به اندازه کافی دور باشد که تا حد امکان به فوکوس “بی‌نهایت” نزدیک شوید. با لنزهای زاویه باز، هر منبع نور دورتر از 8-15 متر به خوبی کار می‌کند.

به محض اینکه فوکوس را به دست آوردید، فوکوس خودکار را با تغییر دکمه روی لنز به حالت دستی غیرفعال کنید. مطمئن شوید که شروع به فوکوس خودکار برای دوربین غیرممکن باشد، در غیر این صورت فوکوس دقیق شما را مختل خواهد کرد.

در مورد دوم، شما در شرایط سختی قرار دارید. تنها منبع نور ستاره‌ها هستند، بنابراین باید از یکی از آنها برای به دست آوردن فوکوس استفاده کنید. در چنین شرایطی، تنها انتخاب شما تغییر به حالت فوکوس دستی است. اکثر لنزهای امروزی می‌توانند فراتر از بی‌نهایت فوکوس کنند، بنابراین متأسفانه نمی‌توانید فقط لنز را به دورترین فاصله فوکوس بچرخانید. در عین حال، حتی اگر لنز شما دارای نماد بی‌نهایت در مقیاس فاصله باشد، احتمالاً خیلی بزرگ است، بنابراین نمی‌توانید مطمئن باشید که حلقه در موقعیت درست تنظیم شده باشد. اما همچنان توصیه می‌کنیم حلقه فوکوس را در وسط علامت بی‌نهایت به‌عنوان موقعیت شروع برای تنظیمات دستی قرار دهید.

از Live View استفاده کنید، بالاترین ISO ممکن را انتخاب کنید (نگران نویز نباشید، فقط برای فوکوس از آن استفاده می‌کنید) و بازترین دیافراگم (کمترین عدد f ممکن) را انتخاب کنید. فراموش نکنید که فاصله کانونی لنز شما باید روی مقدار دلخواه تنظیم شود. پس از این مرحله نباید دوباره زوم کنید، در غیر این صورت فرآیند فوکوس شما باید تکرار شود.

سپس به دنبال ستاره‌ها روی مانیتور دوربین بگردید. بسته به فاصله کانونی، ستارگان ممکن است خیلی کوچک باشند. اگر هیچ کدام را نمی بینید، از بزرگنمایی مانیتور استفاده کنید. به محض اینکه فکر می‌کنید یک نقطه روشن می‌بینید، در نمای زنده (نه با لنز!) بزرگنمایی کنید، شاید مجبور باشید تا بزرگنمایی 1:1 این‌کار را انجام دهید. سپس، باید آزمایش کنید که آیا چیزی که دیدید یک ستاره است یا فقط یک پیکسل روشن، که به آن پیکسل داغ یا پیکسل سوخته نیز می‌گویند. حلقه فوکوس را خیلی کم حرکت دهید – فقط یک تاب در هر جهت. اگر اندازه حاشیه ها تغییر نکند (با تغییر جهت فوکوس تار شده و یا کمتر تار می‌شود)، یک پیکسل داغ می بینید. اگر اندازه نقطه روشن تغییر کرد، شما به یک ستاره یا سیاره نگاه می‌کنید که هدف شما همین است. ممکن است شناسایی یک ستاره چند دقیقه طول بکشد بنابراین صبور باشید.

پس از اینکه فوکوس را ثابت کردید، باید ISO را با توجه به شرایط به مقدار ایده‌آل برگردانید (در ادامه در مورد آن بیشتر توضیح می‌دهیم). همچنین، سعی کنید موقعیت حلقه فوکوس را به خاطر بسپارید (اگر لنز شما دارای مقیاس باشد) – دفعه بعد که عکاسی در شب انجام می‌دهید، به کارتان می‌آید. مراقب باشید هیچ یک از حلقه های روی لنز خود را نچرخانید، در غیر این صورت مجبور خواهید بود کل فرآیند را تکرار کنید.

اگر پیش‌زمینه شما نسبتا نزدیک است و اگر می‌خواهید هم رد ستارگان و هم پیش‌زمینه را بصورت شارپ داشته باشید، ممکن است به تکنیک انباشت فوکوس نیاز باشد. ابتدا عکس فوکوس شده در پیش‌زمینه را بگیرید، سپس با عکس های ستارگان ادامه دهید.

اگر از پیچیدگی فزاینده فرآیند ترسیده‌اید، به خاطر داشته باشید که شارپنس پیش‌زمینه ممکن است مهم‌تر از شارپنس رد ستارگان باشد (به هر حال، این‌ها تنها خطوط هستند، با کمتر شارپ بودن آنها، فقط کمی ضخیم‌تر می‌شوند). از طرف دیگر، شما فقط به یک عکس شارپ با فوکوس از پیش‌زمینه نیاز دارید و فوکوس روی آن حتی در تاریکی مطلق نیز نسبتاً آسان است زیرا می‌توانید از چراغ پیشانی برای روشن کردن آن در حین به دست آوردن فوکوس استفاده کنید.

چالش دوم: تنظیم صحیح نوردهی

اجازه دهید اکنون با یک کار ساده‌تر شروع کنیم: انتخاب دیافراگم. بر خلاف عکاسی از راه شیری که در آن شما ستاره‌های شارپ می‌خواهید، تنظیم دیافراگم چندان مهم نیست. با توجه به سرعت لنز، شارپنس لنز، میزان نزدیکی پیش‌زمینه (در این صورت دیافراگم بسته به شما کمک می‌کند عمق میدان کافی را حفظ کنید)  دیافراگمی را بین f/2.8 – f/5.6 انتخاب کنید.

چه مدت نوردهی طولانی کافی است؟

اگر می خواهید شکل دایره‌ای در تصویر داشته باشید،  زمان نوردهی شما چقدر باید باشد؟ حسی  به ما می‌گوید که ما به زمان بسیار طولانی سرعت شاتر (زمانی که شاتر باز است) نیاز داریم. در تئوری، برای گرفتن یک عکس کامل از رد ستارگان که در آن هر ستاره منفرد یک دایره کامل را ترسیم می‌کند، زمین باید یک چرخش کامل را در طول نوردهی کامل کند. اما صبر کنید، چرخش کامل زمین . . . بله، 24 ساعت طول می‌کشد!

خوشبختانه نیازی به نوردهی برای مدت طولانی نیست. علاوه بر این، به هر حال، نوردهی آسمان شب به مدت 24 ساعت غیرممکن است، مگر اینکه در زمستان در قطب شمال یا قطب جنوب عکس بگیرید. از آنجایی که تعداد ستارگان در آسمان به اندازه کافی زیاد است، و مسیرهای دایره‌ای خیالی آنها همپوشانی دارند، توهم رد ستارگان دایره‌ای با نوردهی به مراتب کوتاه‌تر رخ می‌دهد. با این حال، ۶۰ تا ۹۰ دقیقه حداقل زمانی است که توصیه می‌کنیم برای گرفتن ردهای ستاره‌ای بسیار واضح، نوردهی کنید. اگر نوردهی طولانی‌تر باشد، دایره تا حدودی پرتر و کامل‌تر می‌شود، اما برای تاثیرگذاری خوب، باید چیزی در محدوده 90 تا 120 دقیقه کافی باشد. همچنین به خاطر داشته باشید: هرچه فاصله کانونی وایدتر باشد، زمان بیشتری برای تصویر دایره‌ای نیاز دارید (و بالعکس: برای فواصل کانونی بلندتر به زمان نسبتاً کمتری نیاز دارید).

ترکیب چند عکس یا گرفتن یک عکس با نوردهی طولانی

هنگام عکسبرداری با نوردهی بسیار طولانی، از نظر تئوری دو گزینه وجود دارد:

یا یک عکس با نوردهی فوق‌العاده طولانی، یا گرفتن چندین نوردهی کوتاه‌تر که بعداً با هم ترکیب می‌شوند و در پردازش در کامپیوتر با هم همپوشانی می‌کنند (که عملاً به این معنی است که زمان‌های هر نوردهی را به هم اضافه می‌کنید).

یک نوردهی طولانی ممکن است ساده‌تر به نظر برسد، و شاید با دوربین‌های فیلمی امکان‌پذیر باشد، اما به چند دلیل برای عکاسی دیجیتال غیرعملی است. ابتدا تصور کنید که یک ساعت برای یک نوردهی صبر کرده‌اید و تنها پس از آن متوجه می‌شوید که تنظیم فوکوس یا نوردهی شما درست نیست. اغلب، پیش‌زمینه (منظره) بیشتر از آسمان روشن می‌شود، حتی اگر چشمان ما در نگاه اول این امر را تشخیص ندهد. پس از یک نوردهی بسیار طولانی ممکن است متوجه شوید که آسمان به درستی نوردهی شده است، اما پیش زمینه کاملاً پُر نور است. علاوه بر این، شدت نور اغلب ناپایدار است (مثلاً به دلیل ترافیک). یک خودروی عبوری در پایان یک ساعت نوردهی ممکن است کل این فرآیند را خنثی کند. ناامید کننده است؟ اما این حتی مشکل اصلی هم نیست.

در عکاسی دیجیتال، نویز بزرگترین دشمن است. فرض کنید که نوردهی مناسب برای یک عکس هنگام ماه نو چیزی حدود 64 دقیقه، f/5.6 و ISO 100 است (که از نظر روشنایی معادل 30 ثانیه در f/2.8 در ISO 3200 است). حتی در این صورت، به دلیل ISO پایین، نباید انتظار داشته باشید که سطح نویز پایینی داشته باشید. به محض اینکه سنسور بیش از چند دقیقه در معرض نوردهی قرار می‌گیرد، شروع به گرم شدن شدید می‌کند. گرما باعث ایجاد سیگنال کاذب شده که خود منجر به ایجاد نویز می‌شود. اگر تنظیمات دوربین خاص با سیستم‌های خنک‌کننده را کنار بگذاریم، به همین دلیل است که یک نوردهی فوق‌العاده طولانی برای عکاسی از رد ستارگان مناسب نیست،

بنابراین، روش دوم را توصیه می‌کنیم: عکس‌هایی با زمان‌های نوردهی کوتاه‌تر را با هم ترکیب کنید. در این حالت نمی‌توانید تصویر نهایی را در دوربین دریافت کنید. در این روش باید عکس‌ها را در مرحله پردازش در کامپیوتر با یکدیگر نرکیب کنید. اگرچه این روش زمان بیشتری می‌برد، اما امکان کنترل و متعادل سازی بسیار بیشتری را در مرحله پردازش فراهم می‌کند. به عنوان یک امتیاز، می‌توانید بعداً از تک فریم‌ها برای ایجاد یک تصویر متحرک (یک ویدیوی تایم لپس یا انیمیشن GIF) استفاده کنید.

از نظر تئوری، آنچه مهم است کل زمان اضافه شده است، نه تعداد تک عکس‌هایی که می‌گیرید. بنابراین، مهم نیست که 100 نوردهی 30 ثانیه‌ای، 50 نوردهی 60 ثانیه‌ای، یا 3000 نوردهی هر کدام یک ثانیه‌ای انجام دهید. در مثال‌های فوق، طول کل نوردهی‌ها یکسان است و عکس نهایی اساساً یکسان خواهد بود. با این حال، عملا منطقی است که در صورت امکان تعداد عکس‌ها را کمتر کنید، زیرا این کار باعث افزایش طول عمر دوربین شما (عمر مفید شاتر) می‌شود. علاوه بر این، با استفاده از عکس‌های کمتر، مرحله پردازش را برای رایانه خود سبک‌تر کرده و همچنین در فضای ذخیره‌سازی صرفه جویی زیادی می‌کنید.

مقادیر مشخص نوردهی

تنظیمات نوردهی توصیه شده به این بستگی دارد که آیا در حال عکاسی از یک آسمان تاریک بدون ماه هستید یا اینکه در شرایط روشن‌تری عکاسی می‌کنید. به مقادیر پیشنهادی زیر توجه کنید:

آسمان تاریک (بدون ماه یا ماه واقع در یک چهارم بالایی کادر): 30 seconds, f/2.8, ISO 3200

اگر لنز شما اجازه دیافراگم f/2.8 را نمی‌دهد، ISO را برای جبران تنظیم کنید، مانند نوردهی 30 ثانیه، f/4 و ISO 6400. یا اگر نمی‌خواهید ISO را بالا ببرید، می‌توانید آن را در همان سطح نگه دارید. آسمان کمتر رنگارنگ و تیره‌تر خواهد بود و تعداد ستاره های قابل رویت آن کمتر می‌شود ، اما همچنان میتوانید تصویر نهایی خوبی داشته باشید.

آسمان با ماه کامل: 30 seconds, f/2.8, ISO 100-400

وضعیت با ماه کامل تغییر می‌کند، زیرا شدت نور آسمان حدود 4-5 EV روشن‌تر از آسمانی است که فقط ستاره دارد.

هر چند در این مورد زیاد فکر نکنید. توصیه می‌کنیم از روش سعی و خطا استفاده کنید. مطمئن شوید که عکس شما به اندازه کافی ستاره داشته باشد که راضی باشید، و پیش زمینه نیز روشنایی مناسبی داشته باشد – نه نوردهی بیش از حد یا کم نور. این چیزی است که می‌توانید با کمک منحنی هیستوگرام جندبار بررسی کنید، اگرچه توجه داشته باشید که در شب طبیعی است که یک هیستوگرام بسیار تاریک داشته باشید.

نحوه ایجاد یک مجموعه از نوردهی‌های طولانی

برای این‌کار دو روش اصلی وجود دارد:

ابتدا، می‌توانید از یک تایمر عکسبرداری با فاصله زمانی داخلی یا خارجی برای تنظیم یک سری عکس برای گرفتن استفاده کنید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که طول نوردهی خود را روی 30 ثانیه تنظیم کنید، سپس حداقل تاخیر ممکن را انتخاب کنید – در حالت ایده آل یک ثانیه یا حتی 0.5 ثانیه. سپس تعداد کل عکس‌ها را تنظیم کنید، که با نوردهی‌های نیم دقیقه‌ای بسیار آسان است. فقط بدانید که چند دقیقه می خواهید عکاسی کنید، سپس آن را در دو ضرب کنید. بنابراین، اگر می‌خواهید 90 دقیقه با نوردهی 30 ثانیه‌ای عکاسی کنید، تایمر را برای ثبت 180 عکس تنظیم کنید. تایمر هر دوربین متفاوت است (و همه دوربین‌ها آن را ندارند).

روش دوم، از یک کنترل  از راه دور (بی سیم یا سیمی) استفاده کنید که روی آن قفل داشته باشد (یعنی اثری مانند فشار دادن دکمه شاتر بطور دائم). حالت عکسبرداری پیوسته در دوربین را انتخاب کنید. هنگامی که دکمه شاتر روی کنترل خارجی را فشار می‌دهید و آن را قفل می‌کنید، دوربین شروع به گرفتن یک سری عکس با حداقل تاخیر بین عکس‌ها می‌کند. دوربین تا زمانی که دکمه شاتر فشار داده شده و قفل شده باشد به عکسبرداری ادامه می‌دهد. اگر کنترل راه دور را خاموش نکنید، دوربین فقط زمانی متوقف می‌شود که کارت حافظه پر شود یا باتری خالی شود، بنابراین حتماً یک تایمر روی گوشی همراه خود تنظیم کنید تا به شما یادآوری کند که چه زمانی باید عکسبرداری را به صورت دستی متوقف کنید.

پردازش پس از عکسبرداری

اکنون که کارت شما با ده ها یا حتی صدها عکس شبانه پر شده است، زمان آن رسیده است که آن‌ها را پردازش کنید.

توصیه می‌کنیم از نرم‌افزاری استفاده کنید که امکان پردازش دسته‌ای را فراهم می‌کند (مانند Lightroom، Photoshop، Zoner Studio و غیره).

اولین قدم این است که اولین عکس از مجموعه را تغییر دهید. تنظیم دقیق دمای رنگ، تنظیم سایه‌ها و هایلایت‌ها و غیره را انجام دهید. همچنین ممکن است بخواهید وضوح افزایش داده یا مقداری نویز را کاهش دهید. این بستگی به سلیقه شخصی شما دارد. سپس، تمام تصاویر خود را انتخاب کرده و این تنظیمات را به صورت دسته‌ای روی هر عکس اعمال کنید. اگر در مجموعه عکس‌های شما مواردی نامناسب وجود دارد، مانند عکسی که توسط اتومبیل‌های در حال عبور تحت تأثیر قرار گرفته است، مراقب باشید. در نظر بگیرید که آن را از بقیه گروه حذف کنید.

سپس، قدرت محاسباتی رایانه خود را در نظر گرفته و در باره کاربرد مورد نظر خود برای خروجی نهایی فکر کنید. ادغام مجموعه‌ای از عکس‌ها از این قبیل، به خصوص اگر از عکس‌های RAW اصلی برای انجام این کار استفاده می‌کنید، برای ظرفیت رم و قدرت پردازش CPU و کارت گرافیک (و حتی فضای ذخیره سازی) بسیار دشوار است. استفاده از  فایل‌های RAW ویرایش شده برای ترکیب با هم توصیه نمی‌شودو بهتر است فایل های RAW را به JPEG تبدیل کنید. حتی اگر بدانیم که نتیجه نهایی چاپ نمی‌شوند، حتی ممکن است اندازه آنها را تغییر داده، و از آن فقط برای وب یا رسانه های اجتماعی استفاده کنید.

در این مرحله، باید عکس ها را روی هم قرار دهید. می‌توانید همه فایل‌ها را در فتوشاپ در زیر File > Scripts > Statistics بارگذاری کنید. سپس، می‌توانید به فتوشاپ بگویید تا تصاویر را با استفاده از روش «maximum» روی هم قرار دهد. این روش به طور موثر هر عکس را با عکس بعدی مقایسه کرده و پیکسل‌های در حال تغییر را حفظ می‌کند. در نتیجه منجر به رشد مسیرهای ستاره‌ای می‌شود. با این حال در این روش اشکالی نیز وجود دارد: این روش نویز را نیز در تصویر برجسته می‌کند (این نویز تصادفی است و در نتیجه در هر عکس با عکس دیگر متفاوت است) و به طور قابل توجهی به پیش زمینه آسیب می‌رساند. به همین دلیل، توصیه می‌کنیم یک بار دیگر لایه پشته‌ای را کپی کرده و از روش انباشتگی متفاوت مانند میانگین (Median – Mean) استفاده کنید. این لایه پس از آن بسیار تمیز خواهد بود و تقریباً هیچ نویزی ندارد، اما همچنین بدون هیچ ستاره‌ای (یا فقط رگه‌های ضعیفی از رد ستارگان) خواهد بود. سپس می‌توانید هر دو لایه را با ماسک کردن آنها یا با استفاده از گزینه های مختلف ترکیب لایه (مانند screen یا overlay در فتوشاپ) ترکیب کنید. استفاده از ترکیب لایه و هم ماسک توصیه می‌شود.

توجه داشته باشید که نرم‌افزارهای تخصصی عکاسی نجومی می‌توانند با استخراج ستاره‌ها از تصویر و کار فقط با ستاره‌های درخشان برای به حداکثر رساندن مسیرهای آن‌ها و به حداقل رساندن نویز، با این مشکل مقابله کنند. با این حال، حتی روش ذکر شده در بالا نیز می‌تواند تصاویری با کیفیت بسیار بالا به شما ارائه دهد.

اگر از نتیجه نهایی راضی هستید و نمی‌خواهید بعداً آن را تغییر دهید، می‌توانید تصویر را تخت (Flat) کرده و نتیجه نهایی را داشته باشید. اگر می‌خواهید بعداً تصویر انباشته شده را ویرایش کنید، باید آن را به‌فرمت فایل TIFF یا PSD ذخیره کنید (اما این در اکثر موارد توصیه نمی‌شود، زیرا حجم فایل بسیار زیاد خواهد شد – احتمالاً چندین گیگابایت).

سخن پایانی

در این مقاله سعی کردیم نحوه گرفتن عکس های باکیفیت رد ستارگان را هم به صورت میدانی و هم در مرحله پردازش، به ویژه با استفاده از روش انباشتن چندین عکس در یک بازه زمانی طولانی، توضیح دهیم. حتی اگر این فرآیند روی کاغذ دشوار به نظر برسد، اما همان چیزی است که با تمرین بسیار آسان‌تر می‌شود. چالش برانگیزترین بخش، برنامه‌ریزی ترکیب‌بندی است بدون اینکه بتوانید چرخش ستاره را خودتان در میدان ببینید، اما به مرور زمان در تجسم آن بهتر خواهید شد. به علاوه، منحنی یادگیری عکاسی رد ستارگان بسیار سریع است. اگر اولین تلاش های شما هنوز «عالی” نبوده، ناامید نشوید.